Η Δήμητρα Σελεμίδου είναι από τις νέες φωνές του ελληνικού τραγουδιού που ξεχώρισε στην 4η ακρόαση της «Μικρής Αρκτου», κέρδισε τις εντυπώσεις πέρυσι στο Ηρώδειο στην παράσταση «Ελλάς, η χώρα των ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και στα τραγούδια των συνοδοιπόρων της Γιάννη Βασιλόπουλου και Σπύρου Παρασκευάκου, την «Τρίτη έξοδο», ένα δίσκο που μιλά για τη συναισθηματική ενηλικίωση. Τώρα η 21 ετών ερμηνεύτρια και τριτοετής φοιτήτρια της Ιατρικής είναι έτοιμη για μία ακόμη πρόκληση. Τραγουδά τη «Μυθολογία» (από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου), σε προσαρμογή για εννέα όργανα του Λευτέρη Μιχαλόπουλου, στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ.
Εργο ιδιαίτερα απαιτητικό, καθώς «κάθε τραγούδι αντιστοιχεί σε έναν μύθο. Ετερόκλητοι ρόλοι που κλήθηκα να ανακαλύψω και να ερμηνεύσω. Αυτή ήταν η μεγάλη μου δυσκολία. Στις πρόβες οι παρατηρήσεις του Γιώργου Χατζιδάκι (σ.σ.: έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια του προγράμματος) και οι ιστορίες για το πώς γράφτηκαν αυτά τα τραγούδια ξεκλείδωναν δρόμους», λέει στην «Κ». «Μου μιλούσε για τις γεωμετρίες που επικοινωνούν, για πράγματα που δεν ήταν αυτονόητο ότι κατέχω». Θεωρεί πως κάθε γενιά μπορεί να δει με νέα ματιά τα τραγούδια αυτά, αλλά εκείνη έχει μια βιωματική σχέση μαζί τους. «Στο σπίτι που μεγάλωσα στη Φλώρινα ακούγαμε πάντα το “Δεύτερο”, κι όταν επιλέγαμε να ακούσουμε ένα δίσκο, οι γονείς μας έβαζαν πάντα τα έργα του Μ. Χατζιδάκι».
Η «Μυθολογία», που γράφτηκε το 1966, ανήκει σε μια ελληνική μυθολογία μιας άλλης εποχής. Τη ρωτάω εάν σήμερα δημιουργείται μια καινούργια, στην οποία θα αναφερόμαστε αργότερα. «Κάθε εποχή θρέφει τους μύθους της με τον δικό της τρόπο, είτε αυτός θα βρίσκεται στην τέχνη είτε στην επιστήμη. Συμβαίνουν πράγματα, όμως στο χάος της πληροφορίας είναι δύσκολο να τα εντοπίσουμε».
Η Δήμητρα ξεκίνησε στα οκτώ της χρόνια μαθήματα πιάνου και θεωρητικών. Της άρεσε το τραγούδι, αλλά ήταν πολύ ντροπαλό παιδί για να το εκδηλώσει. «Ωσπου στην εφηβεία μου με την παρότρυνση της Δόμνας Ευνουχίδου, εξαιρετική πιανίστρια, διευθύντρια του Ωδείου και πρώην δασκάλα μου, ξεκίνησα το τραγούδι. Επειτα, στα 16 μου μπήκε η “Μικρή Αρκτος” στη ζωή μου, αλλάζοντας τα πάντα. Μέχρι τότε δεν ήταν πολύ εύκολα τα πράγματα όσον αφορά τα καλλιτεχνικά της πόλης. Εκτός από το Ωδείο, σπανιότατα ερχόμασταν σε επαφή με καλλιτέχνες. Ετσι οι γονείς μάς συνόδευαν στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουμε συναυλίες και παραστάσεις».
Επειτα από τέτοιες βραδιές κρατούσε σημειώσεις με ό,τι την εντυπωσίαζε. «Η στέρηση πολιτιστικών γεγονότων ήταν αισθητή, ακόμη και σε μικρή ηλικία». Λέει πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου δεν είχαν πολλά να δουν και να ακούσουν, «ήταν εύκολο να παρεκκλίνεις στην ποιότητα των ακουσμάτων». Αλλά εκείνη ήταν «προστατευμένη στο περιβάλλον της οικογένειας». Στο σπίτι ακούγονταν έντεχνο τραγούδι, κλασική μουσική, γιατί ο μεγαλύτερος αδερφός της είναι πιανίστας, εναλλακτικά ξένα γκρουπ αλλά και παραδοσιακή μουσική, γιατί ο μπαμπάς της λατρεύει τη λύρα και το ποντιακό τραγούδι.
Πρώτη εκ των πρώτων
Το 2014, λίγους μήνες αφότου ξεχώρισε στις ακροάσεις της «Μικρής Αρκτου», συμμετείχε στη δισκογραφική παρουσίαση των συνοδοιπόρων της, ενώ το 2015 εισήχθη στην Ιατρική Σχολή Αθηνών με διάκριση πρώτη εκ των πρώτων. «Δε προέκυψε η Ιατρική, αλλά το τραγούδι. Την Ιατρική την αγάπησα από μικρή, όταν στο σχολείο γνώρισα την εθελοντική προσφορά των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η μουσική είναι το κομμάτι του ονείρου, η Ιατρική, της πραγματικότητας». Είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την Ωτορινολαρυγγολογία και να ειδικευτεί στη φωνή, αλλά πώς να προδώσει το όνειρο της Παιδιατρικής; Εχει άλλα τρία κλινικά έτη για να αποφασίσει.
Δεν ήταν από τα παιδιά που ήθελαν να πρωταγωνιστούν. Στη Φλώρινα πολλοί συμμαθητές της δεν γνώριζαν ότι τραγουδάει. «Φρόντιζα να το αποκρύπτω, νομίζοντας ότι δεν συνάδει η εικόνα του τραγουδιστή με το σπασικλάκι της τάξης όπως έμοιαζα στα μάτια τους». Η εξέλιξή της ήταν για τους περισσότερους συμμαθητές μεγάλη έκπληξη. «Μάλλον κακό έκανα που δεν το είχα μοιραστεί».
Λέει πως οι δυσκολίες της επιβίωσης είναι πολλές μακριά από την Αθήνα. «Η μητέρα μου είναι δασκάλα, ο μπαμπάς μηχανικός αυτοκινήτων, άνεργος αυτή την εποχή. Οταν τελειώσει το σχολείο ο μικρός μου αδερφός, θα έρθουν στην Αθήνα». Κάθε της κουβέντα δείχνει ωριμότητα και συστολή για τα 21 της χρόνια. Οπως τα λόγια της προτού κλείσουμε τη συνέντευξη: «Δεν είναι αυτοσκοπός να εξελιχθώ σε επαγγελματία τραγουδίστρια. Προσπαθώ να ζω στο τραγούδι, όταν προκύπτει κάτι σ’ αυτό».
Μάνος Χατζιδάκις, «15 Εσπερινοί», «Μυθολογία», 10, 16, 18, 19/5 στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ.