Μέγας συγκλονισμός. Ο βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης υπερασπίστηκε την αθωότητα του ισλαμισμού έναντι του δυτικού πολιτισμού – ταυτίζοντας τον τελευταίο με τον ναζισμό. Το έκανε με την προσφιλή του μέθοδο της πτωματομετρίας, διά της οποίας είχε στο πρόσφατο παρελθόν δοκιμάσει να συγκρίνει τον σταλινισμό πάλι με τον ναζισμό. Πρόκειται για μέθοδο της οποίας η ορθότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τον μιντιακό αντίκτυπο: Κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ερώτηση του τύπου «ποιος σκότωσε περισσότερους;». Τέτοιοι μεταπόλεμοι είναι το καύσιμο των κοινωνικών δικτύων.
Πέραν του τουίτερ όμως, στον κόσμο της όντως πολιτικής, αντιπαραθέσεις σαν αυτές που πυροδοτεί ο Κυρίτσης, καταλήγουν σε αλόγιστη δαπάνη αντιπολιτευτικού κεφαλαίου. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόση ενέργεια, πόσες λέξεις σπαταλήθηκαν για να απαντηθεί ο ισχυρισμός ότι ο ισλαμισμός είναι ηθικά ανώτερος της Δύσης. Η ίδια και μεγαλύτερη σπατάλη έχει προκληθεί από τη ζέουσα φιλολογία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή δεν είναι ένα κόμμα που επιδέχεται «σοσιαλδημοκρατικοποίηση».
Οι αντιπαραθέσεις αυτές δεν είναι χωρίς νόημα. Αλλά την ώρα που η αντιπολίτευση ερίζει για την ιδεολογική ταξινόμηση της κυβέρνησης –την ώρα που η αντισύριζα φαιά ουσία αναλώνεται για να διαγνώσει στους κυρίτσειους αφορισμούς το αποτύπωμα της αντιδυτικής, ισλαμόφιλης και ολίγον αντισημιτικής Αριστεράς– ο ΣΥΡΙΖΑ στρώνει μια πιο αποδοτική ατζέντα.
Εκτός από τον Κυρίτση του δόγματος, υπάρχει και ο Κυρίτσης των συντάξεων. Εκτός από τον εμπρηστή του τουίτερ, υπάρχει ο πολιτευτής στο «παράθυρο» του Παπαδάκη, που ψιλοέταζε χθες ανάκληση των προψηφισμένων περικοπών στις συντάξεις μετά τον Αύγουστο, επειδή «η οικονομία υπεραποδίδει».
Το πώς μπορεί να λειτουργήσει προεκλογικά ένα τέτοιο τέχνασμα φαίνεται ήδη από τώρα. Φαίνεται από το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της Ν.Δ. καλούνται ήδη να απαντήσουν σε ερωτήσεις του τύπου: «Καλά, αυτοί λένε ότι θα αναιρέσουν τις περικοπές. Εσείς τι θα κάνετε; Δεσμεύεστε ότι δεν θα κόψετε τις συντάξεις;». Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παροχολογεί εις βάρος των μέτρων που ο ίδιος ψήφισε· και η Ν.Δ. θα απολογείται επειδή δεν μπορεί να δεσμευτεί ότι θα τα καταργήσει.
Το παράδειγμα είναι απλώς ενδεικτικό για τις ασυμμετρίες που μπορεί να προκύψουν σε προεκλογικό περιβάλλον. Μπορεί ιστορικά να έχει σημασία η ανάλυση του εθνικολαϊκιστικού φυράματος του κυβερνητικού συνεταιρισμού. Εκλογικά όμως δεν έχει αντίκρισμα. Οσοι αποτάσσονται ιδεολογικά τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν χρειάζεται να πειστούν για να μην τον ψηφίσουν. Χρειάζεται, αντιθέτως, να πειστούν όσοι αγωνιούν για τις συντάξεις τους και ακούν ότι δύο χρόνια πρωτογενών πλεονασμάτων –η δήθεν «υπεραπόδοση»– αρκούν για να χρηματοδοτήσουν το ασφαλιστικό σύστημα. Αυτοί οι τελευταίοι προσλαμβάνουν –αν προσλαμβάνουν– την «ιδεολογική αποδόμηση» του ΣΥΡΙΖΑ σαν θεολογική διαμάχη για το φύλο των αγγέλων.