Με τον νέο γερμανικό προϋπολογισμό επιβεβαιώθηκε ότι ο Ολαφ Σολτς είναι αποφασισμένος να αποδειχθεί βασιλικότερος του βασιλέα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Το προσχέδιο που κατέθεσε περιλαμβάνει περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις – σε μια οικονομία με μεγάλο έλλειμμα επενδύσεων, δημόσιων και ιδιωτικών, για το οποίο έχει τοποθετηθεί επικριτικά μέχρι και το ΔΝΤ. Προβλέπει δημοσιονομικά πλεονάσματα κάθε χρόνο από το 2019-2022 και αναμένεται να διατηρήσει το πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της χώρας στα ιλιγγιώδη ύψη (8% του ΑΕΠ) όπου βρίσκεται σήμερα.
Ο κ. Σολτς έχει συμπαραταχθεί με τον σκληρό πρόεδρο της Bundesbank, Γενς Βάιντμαν, στην απόρριψη της πρότασης Λαγκάρντ για ένα Ταμείο Εκτακτης Ανάγκης στην Ευρωζώνη. Ούτε στα θέματα που μας αφορούν άμεσα υπάρχει κάποια χαραμάδα αισιοδοξίας: σε έγγραφα που διέρρευσαν στη Handelsblatt το υπουργείο προτείνει η ελάφρυνση χρέους να εξαρτάται αυστηρά από την τήρηση δημοσιονομικών και άλλων δεσμεύσεων μετά τη λήξη του προγράμματος. Υπενθυμίζεται πως η Γερμανία και άλλοι χρησιμοποίησαν το επιχείρημα της μη συμμόρφωσης με τις δεσμεύσεις του δεύτερου μνημονίου για να αρνηθούν την ελάφρυνση του χρέους το 2014, παρά την πρόωρη επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.
Τα δείγματα γραφής του κ. Σολτς μέχρι στιγμής διαψεύδουν πανηγυρικά όσους πανηγύριζαν για τον νέο μεγάλο συνασπισμό. Γενικότερα, οι υποστηρικτές της στενότερης δημοσιονομικής και τραπεζικής ένωσης στην Ευρωζώνη, με τρόπο που να διασφαλίζει τη συνοχή της, παραδόθηκαν επανειλημμένως από το περασμένο καλοκαίρι σε σειρά ευσεβών πόθων. Αρχικά, το αφήγημα –χωρίς στοιχεία που να το υποστηρίζουν– ήταν ότι η Αγκελα Μέρκελ, στην τελευταία της θητεία, θα έκανε την υπέρβαση, θα έδειχνε τον πραγματικό της εαυτό και θα διέσχιζε τις βαθυκόκκινες γραμμές της.
Στη συνέχεια, μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων για την «Τζαμάικα», η πίστη των ευρωπαϊστών μεταβιβάστηκε στους Σοσιαλδημοκράτες, που θα απαιτούσαν (φευ!) η Μέρκελ να συναντήσει τον Εμανουέλ Μακρόν στα μισά του δρόμου και να διασφαλίσουν μαζί το μέλλον της Ευρωζώνης.
Ο στρυφνός κ. Σολτς αποδεικνύει ότι και αυτές οι ελπίδες ήταν αβάσιμες. Ως αποτέλεσμα, το μέλλον της Ευρωζώνης, της οποίας η ανάκαμψη ήδη αρχίζει να ξεφουσκώνει, διαγράφεται εξαιρετικά δυσοίωνο.