Θα υπάρχει πάντα η παραπολιτική. Θα υπάρχει πάντα ο τρόπος να σκοτώνουμε τη συζήτηση, δικάζοντας τα πρόσωπα και τις προθέσεις τους. Ετσι πάει να γίνει και με τον Νίκο Μαραντζίδη.
Ενα κομμάτι της πολιτικής αγοράς αντί να του απαντά στη συζήτηση που άνοιξε από τις στήλες της «Καθημερινής», βιάζεται να τον ταξινομήσει ως δούρειο ίππο του ΣΥΡΙΖΑ, με την ίδια ευκολία που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ τον είχαν αναθεματίσει ως «δημοσκόπο του Μητσοτάκη».
Στον Μαραντζίδη δεν αναγνωρίζονται ελαφρυντικά. Δεν αναγνωρίζεται η απόσταση του πανεπιστημιακού παρατηρητή γιατί, κυρίως λόγω της δημοσκοπικής του δραστηριότητας, λογίζεται ως παράγοντας που μετέχει στο πολιτικό παιχνίδι. Αυτή η έκθεση εξηγεί ώς ένα βαθμό και τον τόνο των αντιδράσεων στη θεωρία του περί νομοτελειακής σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν προσπεράσει κανείς το νέφος αυτών των «αστερίσκων», μένει από τη μαραντζιδιάδα μια πρόβλεψη και μια αγωνία: Η πρόβλεψη είναι ότι η αφομοιωτική δύναμη του ευρωπαϊκού και του εγχώριου θεσμικού κεκτημένου, αλλά και η ίδια η «καλογερική» της εξουσίας, θα μεταμορφώσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνία είναι ότι το αντισύριζα ρεύμα –η εμμονή της αντιπολίτευσης να λέει όχι σε ό,τι κομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ– συντηρεί ένα καταστροφικό πολιτικό κλίμα.
Αν υπάρχει κάποιος που εργάζεται συστηματικά για να διαψεύσει την πρόβλεψη και να υποδαυλίσει την αγωνία δεν είναι, πάντως, η αντιπολίτευση. Είναι, πρωτίστως, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, που δεν φαίνεται να αλλάζουν κυβερνώντας – που ποτέ δεν ενστερνίστηκαν ως ορθή την απόφασή τους να μας γλιτώσουν από την καταστροφή την οποία οι ίδιοι είχαν επωάσει το 2015· που ακόμη παρουσιάζουν εκείνη την απόφαση ως προϊόν επιβολής. Είναι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που εξακολουθούν να επιδεικνύουν την ίδια θεσμική κουλτούρα, με την οποία ετοίμασαν το δημοψήφισμα: Τώρα πειράζουν τα εκλογικά συστήματα, παίζουν με την αναθεώρηση, γνέθουν δικογραφίες και απαγγέλλουν καταδίκες.
Ο Μαραντζίδης ζητάει από την αντιπολίτευση καλοήθη δημοκρατική λήθη – τη μόνη που μπορεί να επουλώσει τα μνημονιακά πάθη και να αναπροσανατολίσει το πολιτικό σύστημα προς το μέλλον.
Ωραίο. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παρέλθει για να μπορεί κανείς να τον ξεχάσει. Δεν ξέρουμε πώς θα κλείσει ο κύκλος της εξουσίας του. Ξέρουμε μόνο πώς μέχρι στιγμής ο ΣΥΡΙΖΑ «απεργάζεται» τη συμφιλίωση: Πολακίζοντας. Ξέρουμε πώς καλλιεργεί τη σοσιαλδημοκρατική καταλλαγή: Στοχοποιώντας μέχρι και τις συζύγους των αντιπάλων του. Ξέρουμε με πόση εγκαρτέρηση υπομένει την κριτική: Αναθεματίζοντάς την ως προϊόν του «σάπιου συστήματος» και του «μαύρου μετώπου». Ξέρουμε μόνο ότι, τρία χρόνια στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη αγαπήσει την «αστική» δημοκρατία όσο μισεί τους αντιπάλους του.