Καθυστερημένα έστω, καθώς πολλοί συνάδελφοι άδραξαν έγκαιρως την ευκαιρία της απονομής του βαθμού υποναυάρχου στη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης για να ευθυμήσουν τους αναγνώστες τους, είναι καλό να προστεθεί ένα ακόμη ιστορικό λιθαράκι που αποδεικνύει πόσο σουρεαλισμό έκρυβε και συνεχίζει πάντα να κρύβει μέσα της η Ωραία Ελλάς. Και έτσι, να επισημανθεί ότι η λεγόμενη «κανονικότητα» είναι ίσως ένας στόχος- όνειρο που ξεφεύγει από τις δυνατότητές της. Γι’ αυτό άλλωστε εμπεδώθηκε και η έννοια της «ελληνικής πραγματικότητας», που αναμφίβολα καθιστά τη χώρα μία κατηγορία μόνη της σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα άλλα που λέει ο Αλ. Τσίπρας είναι λόγια του αέρα.
Πολύ πριν λοιπόν η Μπουμπουλίνα τιμηθεί με τον βαθμό του υποναυάρχου, ο Δήμος Δάφνης αυτοανακηρυχθεί σε «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη», οι τότε δήμαρχοι Αθήνας, Δ. Αβραμόπουλος και Σπάρτης, Δ. Ματάλας κηρύξουν επίσημα το 1996 το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 – 404 π.Χ. ), η Ελλάδα απέκτησε τον πρώτο… στρατάρχη της. Οχι τον Αλέξανδρο Παπάγο, γιατί αυτός τιμήθηκε με το «αξίωμα» από τη Βουλή το 1949, αλλά το μακρινό 1862 και ήταν ο γνωστός οπλαρχηγός και μετέπειτα στρατηγός Θεόδωρος ή Θεοδωράκης Γρίβας! Που από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους διακρίθηκε ως πρωτοστάτης σε στάσεις και κινήματα και μόλις εκθρονίστηκε ο Οθων το 1862 και μία τριανδρία από τους Κανάρη, Βούλγαρη και Ρούφο ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης στην Αθήνα, μάζεψε ένα λεφούσι και ξεκίνησε από τη Βόνιτσα για να τους ανατρέψει.
Φυσικά, η τριανδρία τρομοκρατήθηκε που ο γενναίος και ισχυρός στρατηγός στράφηκε εναντίον της και σκέφτηκε να «μαλακώσει» την οργή του με την απονομή του βαθμού του… στρατάρχη. Μία αντιπροσωπεία μαζί με τα παράσημα πήγε να συναντήσει τον Γρίβα στο Μεσολόγγι, όπου τον βρήκε άρρωστο «του θανατά». Παρ’ όλ’ αυτά, του απένειμαν, εκ μέρους της κυβέρνησης, τον βαθμό συνοδευόμενο από μία απίστευτη επιστολή, γεμάτη ύμνους και κολακείες. Την επομένη ο Θεοδωράκης Γρίβας πέθανε στρατάρχης (ανώτατος στρατιωτικός βαθμός στα «πεπολιτισμένα έθνη», όπως τόνιζε η επιστολή) και ευχαριστημένος, που αναγνωρίστηκε η αξία του, αλλά και ανακουφίζοντας την τριανδρία της Αθήνας.
Αυτά, το 1862, αμέσως μετά την εκθρόνιση του Οθωνα και βεβαίως πριν από την ενθρόνιση του Γεωργίου Α΄, προπάππου του διαδόχου Καρόλου που φιλοξενούμε αυτές τις μέρες. Απόδειξη ότι ο σουρεαλισμός και το χιούμορ ήταν πάντα συστατικά της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας στη νεότερη Ελλάδα. Ισως γι’ αυτό και άνθησε η επιθεώρηση ως θεατρικό είδος κατά εποχές και σίγουρα βοήθησε στην ανάδειξη σπουδαίων γελοιογράφων μέχρι τις μέρες μας. Το καταπληκτικό, όμως, επί ημερών κυβέρνησης Συρανέλ είναι ότι τα όσα λένε και κάνουν τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη ξεπερνούν πολύ συχνά τη σάτιρα, την επιθεώρηση και τη γελοιογραφία. Να μην εκπλαγούμε λοιπόν αν κάποια μέρα, σύντομα, ακούσουμε ότι απονεμήθηκε ο βαθμός του σμηνάρχου στον… Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο. Σε καλό να μας βγει…