Εντάξει! Ούτε η Αιδηψός ούτε το Τσοτύλι ανθούσαν μέχρι το 2010 και ξαφνικά με τον «Καλλικράτη» κατέρρευσαν. Οι επιστολογράφοι της «Καθημερινής» Γ. Σταραντζής (5.4.2018) και Γεράσιμος Μιχαήλ Δώσσας (10.4.2018) ιστορούν παλιές δόξες της πατρίδας τους για να καταλήξουν σε λάθος ένοχο. Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες άλλαξαν. Περιοχές όπως η Αράχωβα έγιναν in τουριστικοί προορισμοί, ενώ ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο της Ανατολικής Στερεάς –όχι μόνο η Αιδηψός– έχασε την παλιά του αίγλη. Αδίκως, διότι είναι πανέμορφη περιοχή, αλλά η παρακμή ξεκίνησε δεκαετίες πριν, τότε που κάθε κωμόπολη ήταν ξεχωριστός δήμος. Το ίδιο ισχύει και για το Τσοτύλι, που πραγματικά άνθησε επί τουρκοκρατίας, αλλά όταν έκλεισαν οι δρόμοι του εμπορίου προς τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη, είχε την τύχη πολλών άλλων ιστορικών κωμοπόλεων. Εχουν όμως ένα δίκιο οι επιστολογράφοι. Ούτε ο κ. Ραγκούσης, ούτε ο κ. Σκουρλέτης, ούτε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος (που έκανε παλιότερα το σχέδιο «Καποδίστριας») πρέπει να τους επιβάλλουν την οργανωτική δομή της περιοχής τους. Ως ντόπιοι, ξέρουν περισσότερα και μπορεί να έχουν δίκιο όταν λένε ότι η Αιδηψός ή το Τσοτύλι θα ανθήσουν αν αποτελέσουν αυτοτελείς δήμους.
Το πρώτο ερώτημα είναι: ποιος πληρώνει αν κάνουν λάθος ή αν προπαγανδίζουν την αυτοτέλεια των περιοχών τους με καθαρά συναισθηματικά κίνητρα και όχι οικονομικώς ορθολογικά; Ενας σύγχρονος δήμος χρειάζεται πολλά λεφτά για να λειτουργήσει. Εχει τεχνικές υπηρεσίες, γραφεία πρόνοιας και λοιπά πολλά. Μια μεγάλη παράμετρος στον σχεδιασμό του «Καλλικράτη» ήταν η χρεοκοπία της χώρας. Δεν υπήρχαν τα λεφτά στο δημόσιο ταμείο για να συντηρηθούν χίλιοι αυτοτελείς δήμοι και γι’ αυτό έγιναν τριακόσιοι. Καμιά αντίρρηση: να ξαναγίνουν 1.000 αν νομίζουμε ότι ξεπεράσαμε την οικονομική καχεξία και 2.000 αν πιστέψουμε στην ανάπτυξη που φέρνουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ομως τι θα γίνει αν η χώρα ξαναβρεθεί σε κατάσταση σαν κι αυτή του 2009; Θα τους ξανακάνουμε τριακόσιους; Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η απόδοση του ΕΝΦΙΑ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και παραχώρηση αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος. Ετσι οι κάτοικοι κάθε περιοχής θα κρίνουν με τα δικά τους λεφτά πόσο συμφέρει η αυτοτέλειά τους. Μπορεί η Αιδηψός να χρηματοδοτήσει μια παγκόσμια καμπάνια για τις πολύτιμες ιαματικές της πηγές, μπορεί στο Τσοτύλι να θέλουν, εκτός από γυμνάσιο και λύκειο, και ένα τοπικό κολέγιο.
Ουδέν κακόν, όταν οι κάτοικοί τους είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω για να πετύχουν τους ευγενείς αυτούς στόχους. Δεν μπορούν όμως να τα περιμένουν από τους υπουργούς. Κι αυτό, διότι το κεντρικό κράτος, εκτός από το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τις τοπικές ιδιαιτερότητες, έχει και το κακό ελάττωμα να χρεοκοπεί…