Η κοψιά του δεν γέμιζε το μάτι. Μπορεί να είχε τρέξει στην καριέρα του περισσότερους από 70 μαραθωνίους σε επιδόσεις κάτω από 2 ώρες και 20 λεπτά –μοναδικό επίτευγμα για έναν δρομέα–, όμως δεν είχε στη συλλογή του κάποιο ολυμπιακό μετάλλιο όπως άλλοι αντίπαλοί του. Δεν είχε καν χορηγούς και δεν ήταν επαγγελματίας αθλητής. Στην αφετηρία κανείς δεν τον υπολόγιζε. Τον περασμένο μήνα, όμως, ο μικρόσωμος αλλά σκληροτράχηλος Ιάπωνας Γιούκι Καβαούτσι αναδείχτηκε νικητής στην παγωμένη και βροχερή Βοστώνη.
«Νομίζω, δεν πρέπει να υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος που να πίστευσε ότι θα κερδίσω», δήλωσε μετά τον τερματισμό του στον ιστορικό μαραθώνιο, έκπληκτος και ο ίδιος για το κατόρθωμά του.
Στην πατρίδα του αποκαλούν δρομείς όπως τον Καβαούτσι «πολεμιστές του Σαββατοκύριακου». Παρά τις πολύωρες επαγγελματικές τους υποχρεώσεις, αυτοί οι ερασιτέχνες αθλητές προπονούνται συστηματικά στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που ξεκλέβουν και τα Σαββατοκύριακα τρέχουν σε αγώνες.
Εχουμε και στην Ελλάδα τους δικούς μας «πολεμιστές του Σαββατοκύριακου». Την περασμένη Κυριακή σε ένα στάδιο χωρίς θεατές, στα Μέγαρα Αττικής, διεξήχθη το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα 10.000 μ. υπό –καταρρακτώδη ανά διαστήματα– βροχή. Ηταν η πιο γρήγορη κούρσα της τελευταίας δεκαετίας, με τους εννέα πρώτους αθλητές να τρέχουν την απόσταση σε λιγότερο από 31 λεπτά. Μάλιστα, από τους 43 τερματίσαντες τουλάχιστον οι 30 έκαναν ατομικό ρεκόρ.
Ανάμεσα στους συμμετέχοντες υπήρχαν ο δικηγόρος Μιχάλης Καλομοίρης και οι Δημήτρης Καλιακούδης και Κώστας Δρόσος, εργαζόμενοι σε δημόσιο και στρατιωτικό νοσοκομείο, αντίστοιχα. Μέχρι στιγμής, άλλος ένας εκπρόσωπος της ομάδας των εργαζόμενων αθλητών κατέχει την καλύτερη φετινή επίδοση στην Ελλάδα στο μαραθώνιο. Πρόκειται για τον 42χρονο γιατρό Δημοσθένη Ευαγγελίδη, ο οποίος εργάζεται τα τελευταία χρόνια στην Αγγλία και έτρεξε πρόσφατα τον μαραθώνιο του Λονδίνου σε 2 ώρες και 27 λεπτά.
Μπορεί οι επιδόσεις των Ελλήνων να υπολείπονται εκείνων των ερασιτεχνών αθλητών στις ΗΠΑ ή στην Ιαπωνία, όπου μοιάζει να υπάρχουν απύθμενες δεξαμενές ταλέντων. Δεν παύουν, όμως, να είναι εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης που καταφέρνουν με κόπους να ξεχωρίσουν στις μεγάλες αποστάσεις. Το τρέξιμο είναι γι’ αυτούς διέξοδος, είναι τρόπος ζωής.