Η βούληση όλων των κυβερνήσεων είναι να ολοκληρώσουν τη θητεία τους εξαντλώντας τον χρόνο παραμονής στην εξουσία που τους επιτρέπει το Σύνταγμα. Η κυβέρνηση Συρανέλ δεν διαφέρει από προηγούμενες, κάθε άλλο. Γι’ αυτό κρίνονται μάλλον πειστικές οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού και άλλων στελεχών ότι οι εκλογές θα γίνουν μαζί με τις ευρωεκλογές ή Οκτώβριο του 2019. Οσο μπορεί κάποιος να έχει εμπιστοσύνη στις διαβεβαιώσεις τους, αν και ξένοι διπλωμάτες στην Αθήνα εμφανίζονται πεισμένοι ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να πάει σε εκλογές το 2018.
Οντως, οι κυβερνήσεις ανατρέπονται είτε στη Βουλή χάνοντας τη δεδηλωμένη είτε εξαιτίας λαϊκής αγανάκτησης που εκδηλώνεται στους δρόμους και στις πλατείες. Δεν συμβαίνει όμως τίποτα από τα δύο. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των Συρανέλ δείχνει συμπαγής, ψηφίζει με κλειστά μάτια ό,τι φέρνει η κυβέρνηση προς ψήφιση και συμπλέει μαζί της σχεδόν στα πάντα. Οι ελάχιστες φραστικές αντιδράσεις που σημειώνονται αφορούν προσωπικές πικρίες και είναι άνευ σημασίας, ενώ οι ανώδυνες διαφοροποιήσεις στοχεύουν με στάχτη τα μάτια των ψηφοφόρων των δύο κυβερνητικών εταίρων.
Ωστόσο, τα γεγονότα είναι συχνά εκείνα που καθοδηγούν τις εξελίξεις και, στην περίπτωση της κυβέρνησης, υπάρχει ένα φθοροποιό αγκάθι στο πλευρό της που ονομάζεται «συνταξιοδοτικό». Οχι επειδή πρόκειται για πρόβλημα εξαιρετικά δύσκολο αντικειμενικά, το οποίο δεν μπορεί να λυθεί με τις συνταγές που επιθυμεί η κοινωνία ή υπόσχεται και εφαρμόζει η πολιτική τάξη, άρα θα ταλαιπωρεί τη χώρα για πολλά επόμενα χρόνια. Αυτό δεν ενδιαφέρει τον Αλ. Τσίπρα και τους δικούς του. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι μήπως κερδίσει τις εκλογές, ξεπερνώντας τη συμφωνία που έχει υπογράψει και ψήφισε το κόμμα του στη Βουλή με τη μορφή του νόμου Κατρούγκαλου, που περιλαμβάνει περικοπές συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου 2019.
Αποκλείεται λοιπόν να πάει σε εκλογές υλοποιώντας στο ακέραιο αυτόν τον όρο της συμφωνίας. Ηδη διάφοροι βουλευτές ζητούν επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές, άλλοι και μαζί τους κυβερνητικά στελέχη αφήνουν να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται να τηρήσουν τη συμφωνία και όσοι εμφανίζονται περισσότερο «νουνεχείς», όπως οι υπουργοί Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης, ή ο πρόεδρος της Βουλής, ζητώντας να μην τίθεται το θέμα πριν ολοκληρωθεί το μνημόνιο, στην πραγματικότητα το κάνουν για να μην «εκνευρίσουν» πρόωρα τους δανειστές. Αλλωστε για να επιδοθούν σε αχαλίνωτες παροχές, επιδόματα και πελατειακές πολιτικές, ενόψει εκλογών, μάζεψαν τόσα πλεονάσματα, γονατίζοντας ταυτόχρονα τη μεσαία τάξη.
Επομένως, η πρώτη επιλογή του Αλ. Τσίπρα, όπως και των υπολοίπων, θα είναι να προσφύγει σε εκλογές μέσα στο 2018, αφού ολοκληρωθεί το μνημόνιο. Θα το διανθίσει με πανηγυρισμούς, υποσχέσεις και ό,τι άλλο επινοήσει και θα φορτώσει τη μείωση των συντάξεων στη νέα κυβέρνηση. Η δεύτερη επιλογή έχει περισσότερες πιθανότητες να προτιμηθεί και είναι η χορήγηση –με νόμο, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση– επιδόματος στο τέλος του 2018, που θα ισοφαρίζει ή θα ξεπερνά τις απώλειες των περισσότερων συνταξιούχων το 2019. Ενδεχομένως, μάλιστα, να βαφτίσει ένα τέτοιο επίδομα 13η σύνταξη. Τέλος, υπάρχει και η τρίτη επιλογή, να γράψει ο πρωθυπουργός στα παλιά του τα παπούτσια συμφωνίες, δανειστές και νόμους και να μην τους εφαρμόσει ώς τις εκλογές, και μετά τρέχα-γύρευε.
Βέβαια, θα πει κάποιος, υπάρχουν και οι ανελέητες αγορές εκτός των δανειστών, αλλά γι’ αυτό λέμε τρέχα-γύρευε. Πάντως, με τους άνω των 65 ετών να αποτελούν το 33,6% όσων είναι 15 – 64 ετών, με την υπογεννητικότητα που χαρακτηρίζει τη χώρα, με το τεράστιο μέγεθος της ανεργίας και της μαύρης εργασίας, το συνταξιοδοτικό δεν βγαίνει!