Ο Μίλτος Κύρκος θέλει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι έτσι. Θέλει συνεργασία με ένα ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Καμμένο, που «βάζει φωτιά στο Αιγαίο». Ενα ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Παππά, που απέδειξε την πελατειακή λαιμαργία του κόμματος στην υπόθεση Κριμιζή. Θέλει ένα ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα, που προκάλεσε τη ζημιά του 2015. Θέλει ένα ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα είναι διχαστικός και συλλήβδην καταγγελτικός, όπως στη Νοβάρτις. Θέλει δηλαδή ένα ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΣΥΡΙΖΑ.
Ενα ΣΥΡΙΖΑ που, αν και δεν έχει υπάρξει ακόμη, εγκαταβιοί κάπου μέσα στην κοιλιά του Υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή σπόρων· συγκεκριμένα με τη μορφή του Βίτσα, του Πιτσιόρλα και άλλων πολιτικών φίλων του Κύρκου.
Ολοι θυμήθηκαν τις τελευταίες ημέρες να χρεώσουν στον ευρωβουλευτή του Ποταμιού ότι εξαργύρωσε στις ευρωεκλογές του 2014 το επώνυμό του.
Ομως, ο Κύρκος δεν είναι ο κλασικός «γόνος». Το κληρονομημένο πολιτικό του κεφάλαιο γεννήθηκε χάρη σε μια μειοψηφική πολιτική κουλτούρα· μια κουλτούρα που, μεταπολιτευτικά, αντιστάθηκε στη λαϊκιστική κοινοτοπία και στην εκλογική σπέκουλα.
Ο Κύρκος ήταν εξαίρεση και για τον επιπλέον λόγο ότι, όταν, στα 55 του, αποφάσισε να δοκιμάσει στην κάλπη την ισχύ του ληξιαρχικού του προνομίου, δεν το έκανε με το κόμμα που διεκδικούσε την κληρονομιά του πατέρα του –τη ΔΗΜΑΡ– αλλά με το νεοσύστατο τότε Ποτάμι.
Η αντισυμβατικότητα εκείνης της επιλογής εξατμίζεται στην τωρινή αναζήτησή του για τη «χαμένη Αριστερά». Ευθυγραμμίζεται έτσι με τη δράκα των στελεχών και των σοφών της Κεντροαριστεράς που βλέπει στο κόμμα –το οποίο ήδη κυβερνά τριάμισι χρόνια– τη δυνατότητα ολικής πλαστικής. Στην εκδοχή του Κύρκου δεν πρόκειται για σοσιαλδημοκρατική μεταμόρφωση, αλλά για αναπαρθένευση προς ένα αρχέτυπο.
Τι ζητούν όσοι φαντάζονται τώρα έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ; Ζητούν από το Κίνημα Αλλαγής να είναι ανοιχτό στην προσέγγιση. Ζητούν δηλαδή από ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να πάψει να αντιπολιτεύεται και να προσανατολίσει τη μοίρα του προς μια καταρρέουσα κυβέρνηση, η οποία διεκδικεί το ίδιο εκλογικό κοίτασμα – το κοίτασμα του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Ζητούν από την Κεντροαριστερά όχι μόνο να αποδεχθεί την υποτέλειά της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να συμβάλει στη διαιώνιση αυτής της υποτέλειας.
Αυτή η στρατηγική θα μπορούσε να υποστηριχθεί μόνο στο όνομα ενός αυτοκτονικού ρομαντισμού – στη λογική της φαντασιακής συγγένειας με τη χαμένη Αριστερά. Θα μπορούσε, αλλά η χαμένη δεν θέλει να βρεθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τακτική προσέγγισης, αλλά μαδήματος του Κινήματος Αλλαγής. Η μόνη ολοκληρωμένη κίνηση «διεύρυνσής» του μέχρι στιγμής ήταν η ανέλκυση του Φώτη Φανούριου Κουβέλη από τον βυθό της λήθης. Αναζητώντας τη χαμένη Αριστερά διά της φανουρόπιτας.