Εισερχόμενος στον κόσμο του Αλέκου Λεβίδη, τόσο άρτια οργανωμένο σε επάλληλες γραφές, νιώθει κανείς κυκλωμένος από εκείνη τη διάθεση που συμφιλιώνει τη γεωμετρία και την ελευθερία. Αιωρούμενη επικρέμαται η αίσθηση των πνευματικών σημειώσεων που εκβάλλουν σε αυτά τα τετράγωνου σχήματος έργα, τα περισσότερα 36×36, ως συνέχεια και ανάγκη διερεύνησης με σημερινούς όρους των «Εικονογραφιών» του μακρινού 1988. Αλλά ο Αλέκος Λεβίδης (γενν. 1944) επιστρέφει τώρα, με αυτήν την πυκνή κατάθεση στην Γκαλερί Σκουφά, με μια χειρονομία επαναδιατύπωσης των βασικών πυλώνων της τέχνης του. Είναι όλα έργα των τελευταίων ετών.
Το μεγάλο έργο που θα αντικρίσετε μόλις μπείτε στην αίθουσα τέχνης είναι οι «Λουόμενοι, οι αυτοδύτες» (2010-2018) –που εξαιρείται από το σχήμα 36×36– ως μια εμβληματική πύλη σε εκείνο το συμπαγές, αναγνωρίσιμο και εν πολλοίς ανεξήγητα οικείο ύφος του Αλέκου Λεβίδη. Τα επιμέρους θέματα είναι όλα εκεί, τα γυμνά σώματα, η διαίρεση σε χρωματικά διαμερίσματα και αριστερά, η μορφή που γαντζώνεται στον νου, μια υπόμνηση, όπως λέει ο ίδιος, από έργο του Τζότο. Αλλωστε, σε όλα τα παραστατικά έργα του Αλέκου Λεβίδη οι επάλληλες γραφές, που παραπέμπουν σε κολάζ αλλά και στις σελίδες των εικαστικών σημειωματαρίων, στις οποίες γεννήθηκαν τα έργα, οργανώνονται γύρω από μια δίνη αναφορών, παραπομπών και επανασύνθεσης σπαραγμάτων και θραυσμάτων από την ιστορία της τέχνης, από την εικονογραφία αρχαίων τόπων, από τολμηρές και ελκυστικά αυθαίρετες συγκατοικήσεις. Εχει τέτοια εσωτερική πίστη ο νους του Αλέκου Λεβίδη, που μπορεί άφοβα, με τόλμη, με ελαφρύ σαρκασμό, αλλά και με μείξη ευλάβειας και απόσπασης, να σταθεί απέναντι, ως γεννήτωρ αλλά και ως παρατηρητής. Τα παραστατικά έργα είναι τα περισσότερα και συνυπάρχουν δίπλα στα αφηρημένα, τα οποία όλα ορίζονται από εξαιρετικό χειρισμό χρώματος. Εισβάλλουν στον νου εκείνα τα πορτοκαλί, και τα κίτρινα, τα ροζ, τα μαύρα, τα μοβ και τα γαλάζια…
Είναι σαφώς από τους κορυφαίους κολορίστες ο Αλέκος Λεβίδης, αλλά ο ίδιος, κυρίως στα παραστατικά του έργα, χρησιμοποιεί το χρώμα, δεν ορίζεται από αυτό, και μας παραδίδει συνθέσεις που διαστέλλουν τη φαντασία. Τολμάει και σχεδόν «αντιγράφει» σε ένα μέρος την «Gradiva» (1939) του André Masson για να οργανώσει ένα νέο πεδίο άσκησης μνήμης και φαντασίας για τον θεατή. Από τη γη φύονται αρχαίες μορφές, υπάρχει σαφής αναφορά στην Παλμύρα (προεκτείνοντας τη μελέτη του), νύξεις στον Εσταυρωμένο του Γκρίνεβαλντ από το 1500, θραύσματα από τον Α΄ Παγκόσμιο, η Αθήνα της Τουρκοκρατίας με ένθεση από Γκόγια, ο χορός των ποιητών, η αρπαγή της Ευρώπης και οι «Γηγενείς», εξαίρετη μνεία στην άνυδρη Αττική του 1800. Διαρκής παλινδρόμηση με τους ποιητές, τον Τσαρούχη, τον Πεντζίκη, τον κόσμο που λανθάνει και επιζεί ως εντύπωση, αλλά οργανώνεται εκ νέου σε μια ενιαία αφήγηση, ανοικτή και εν προόδω.
Γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4. Διάρκεια έως 22 Μαΐου.