Ο Τομ Γουλφ και οι «Κατάλληλοι άνθρωποι»

Ο Τομ Γουλφ και οι «Κατάλληλοι άνθρωποι»

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ό​​ταν το φθινόπωρο του 2004 όταν ο κύριος Γκρι σουλατσάριζε μόνος στο Μανχάταν και είδε μπροστά του έναν άνδρα με ολόλευκο, φρεσκοσιδερωμένο κοστούμι και έντονα, διαπεραστικά γαλανά μάτια. «Ηταν ο Τομ Γουλφ, αυτοπροσώπως», μου επιβεβαιώνει. «Τον παρακολούθησα κάμποση ώρα να βηματίζει αποφασιστικά στους δρόμους της Νέας Υόρκης, μέσα στο πλήθος».

Ο κύριος Γκρι θυμήθηκε εκείνο το τυχαίο συμβάν της ζωής του όταν πληροφορήθηκε το απόγευμα της περασμένης Τρίτης ότι ο Γουλφ πέθανε στα 87 του, σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. «Ασήμαντη συνάντηση», λέει τώρα, «όμως τότε κάπως συγκινήθηκα, παρότι δεν έδειχνε από κοντά και τόσο συμπαθητικός. Η αλήθεια είναι ότι ούτε από μακριά έδειχνε ποτέ ιδιαίτερα συμπαθής ο Γουλφ – ειδικά με αυτά τα κάτασπρα, απεχθή κοστούμια, με τις λευκές γραβάτες, τις λευκές ζώνες και τα λευκά παπούτσια-σήμα κατατεθέν του».

Ο Γουλφ είναι μια ιστορία από μόνος του. Ξεκινώντας τη δημοσιογραφική του καριέρα στις αρχές της δεκαετίας του 1960, υπήρξε από τους θεμελιωτές της αμερικανικής Νέας Δημοσιογραφίας, μαζί με τον Γκέι Ταλίζ, την Τζόαν Ντίντιον, τον Τρούμαν Καπότε, τον Νόρμαν Μέιλερ και άλλους: μεγάλα, επικά ρεπορτάζ μηνών και χρόνων που γίνονταν βιβλία, θυμίζοντας μυθιστόρημα. Πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα δοσμένα με τις συμβάσεις της μυθοπλασίας. Η πεμπτουσία του αμερικανικού περιοδικού Τύπου, με τα εξαντλητικά profiles και τα διασταυρωμένα reporter-at-large, που συνήθως γίνονταν μετά και βιβλία βραβευμένα με Πούλιτζερ.

Ο Γουλφ ήταν ο πιο πληθωρικός, γράφοντας το ένα μεγάλο ρεπορτάζ μετά το άλλο, ώσπου έφτασε στο απόγειο της δυναμικής του στα τέλη της δεκαετίας του ’70 με το «The Right Stuff», που το 1983 έγινε ταινία από τον Ντέιβιντ Κάουφμαν (ελληνικός τίτλος: «Οι κατάλληλοι άνθρωποι»), με τον Εντ Χάρις, τον Σαμ Σέπαρντ, τον Ντένις Κουέιντ, την Μπάρμπαρα Χέρσεϊ, αποσπώντας οκτώ Οσκαρ. Ηταν τότε που ο Γουλφ διατυμπάνιζε ότι «η δημοσιογραφία σκότωσε το μυθιστόρημα». Και τι πάει και κάνει μετά; Πιάνει και γράφει μυθιστόρημα: το «Πανηγύρι της ματαιοδοξίας», για το οικονομικό όργιο και τους γιάπις του ’80 στη Νέα Υόρκη.

«Δεν θα τον θυμόμαστε γι’ αυτό», λέει ο κύριος Γκρι, «αλλά για το “The Right Stuff”». Λάτρης ο κύριος Γκρι του βιβλίου αλλά και της ταινίας, την οποία είδε στα δεκαπέντε του, με τις ιστορίες των πρώτων επτά Αμερικανών του διαστημικού προγράμματος, εκκινώντας από το χρονικό του θρυλικού Τσακ Γιέγκερ και του πώς έσπασε πρώτος το φράγμα του ήχου το 1947. Τον Γιέγκερ δεν τον ενδιέφερε να γίνει αστροναύτης αλλά, όπως και όλοι οι άλλοι πιλότοι που έφτασαν ώς τα άστρα (ο Τζον Γκλεν, ο αδικοχαμένος Γκας Γκρίσομ, ο Αλαν Σέπαρντ που πάτησε στη Σελήνη το 1972 κ.ά.), ήταν φτιαγμένος από «το κατάλληλο υλικό»: υπέρβαση ορίων και αντοχών, σωματικών και ψυχικών, γενναιότητα, τρέλα, αντιφατικότητα, επιπολαιότητα, παιδικότητα, αλαζονεία, εγωκεντρισμός και αγορίστικη αυθάδεια. Και ο Γουλφ, με το λευκό κοστούμι και τα γαλάζια μάτια, όλο αυτό το μετέτρεψε σε έπος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή