«Οταν ζωγράφιζε ήταν ευτυχισμένος. Κελαηδούσε σαν πουλί μπροστά από το καβαλέτο του». Αυτά μου έλεγε η Χαρίκλεια Μυταρά, περιγράφοντας την αγάπη που είχε ο σύζυγός της για τον χρωστήρα. Την είχα δει λίγο προτού εκείνος φύγει από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2017, έχοντας στο μεταξύ ταλαιπωρηθεί πολύ από διάφορα προβλήματα υγείας. Μένουν πίσω τα εκπληκτικά του έργα, που φανερώνουν τη χαρισματικότητά του, το βαθύ καλλιτεχνικό του ένστικτο, την αγάπη του για την ανθρώπινη φιγούρα. Ως χαρακτήρας αλλά και ως καλλιτέχνης, ο Δημήτρης Μυταράς ήταν ανθρωποκεντρικός, τοποθετούσε την ύπαρξη στο πιο σημαντικό βάθρο.
Φέτος το καλοκαίρι, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή διοργανώνει στην Ανδρο ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον ιδιαίτερα σημαντικό ζωγράφο. Είναι ένας φόρος τιμής με δεκάδες έργα που ιχνηλατούν την πορεία του, φωτίζουν κεφάλαια που είχαμε ξεχάσει και κυρίως μαρτυρούν τη δεινότητά του στο σχέδιο και στο χρώμα. Η αναδρομική έκθεση θα ανοίξει την 1η Ιουλίου και θα έχει βέβαια την οργανωτική και καλλιτεχνική αρτιότητα που χαρακτηρίζει το Μουσείο.
Πάντοτε τελειομανής ο Κυριάκος Κουτσομάλλης, είτε καταπιάνεται με έναν ξένο είτε με έναν Ελληνα δημιουργό, φροντίζει να φτιάχνει ένα αφήγημα που να προσεγγίζει την ουσία αλλά και την προσωπικότητα. Μετά τον Γιάννη Μόραλη, τον Παναγιώτη Τέτση, τη Σοφία Βάρη, τον Γιώργο Ζογγολόπουλο, έφτασε η ώρα να παρουσιαστούν τα έργα του Δημήτρη Μυταρά. Εκτός από διακεκριμένος ζωγράφος –ιδιότητα με την οποίο όλοι τον γνωρίζουμε–, υπήρξε και ποιητής, ταλαντούχος σκηνογράφος, ενδυματολόγος, εικονογράφος, σχεδιαστής διακοσμητικών παραστάσεων και εξαιρετικός δάσκαλος. Σκοπός τού αφιερώματος είναι να αναδειχθούν τόσο η θεματική πολυμέρεια όσο και η τεχνοτροπική ποικιλομορφία και επιδεξιότητα σε κάθε έκφανση του ταλέντου του.
Η έκθεση ξεκινά από την πρώιμη νεανική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται από μια εντυπωσιακή ωριμότητα. Υστερα θα εστιάσει σε δύο θεματικές που θα απασχολήσουν τον καλλιτέχνη από τις αρχές του 1960 έως και τον θάνατό του. Πρόκειται για τους καθρέφτες και τα πορτρέτα. Η έλευση της δικτατορίας στην Ελλάδα ήταν ένα γεγονός που άλλαξε τον ρουν της τέχνης του Μυταρά. Χρησιμοποίησε τον χρωστήρα του για να καταγγείλει τα τεκταινόμενα, μέσα από τα «Επιτύμβια» και τα «Ντοκουμέντα». Πέρα από τη σκοτεινή αυτή περίοδο, η βία θα συνεχίσει να κυριαρχεί στο έργο του με τις μοτοσικλέτες, τα δυστυχήματα, τα αλλοιωμένα από τον άνθρωπο τοπία. Από το αφιέρωμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι γυναικείες μορφές, όπως και η απρόσμενη ενότητα με τα αδέσποτα σκυλιά, στα οποία αφιέρωσε πολλά έργα.