Πολιτική χειροδικία και προστάτες της

Πολιτική χειροδικία και προστάτες της

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Θεσσαλονίκη αξίζει ακόμη καλύτερη θέση στα Βαλκάνια από αυτήν που της έχει προσφέρει ο Γιάννης Μπουτάρης και οι φιλοπρόοδοι άνθρωποί της. Αυτοί που επιτέθηκαν στον δήμαρχο, με σκοπό να τον χτυπήσουν βάναυσα, μισούν το άνοιγμα της πόλης προς όλους τους προσανατολισμούς. Είναι βάρβαροι όπως είναι εκείνος που χτυπά συνάνθρωπό του. Δύο φορές βάρβαρος είναι εκείνος που χτυπά έναν σεβάσμιο –και για τις απόψεις του– συμπολίτη. Τρεις φορές βάρβαρος όποιος χειροδικεί επί εκλεγμένου. Οι ευτυχώς λιγοστοί που επιτέθηκαν στον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης μάς θύμισαν τις χειρότερες στιγμές και όχι μόνον τη δολοφονία του βουλευτή Λαμπράκη, όταν κάποιοι ήλπιζαν ότι η αναβίωση του Εμφυλίου ήταν προτιμότερη από την ενσωμάτωση των αριστερών και την επιτάχυνση της ένταξης της χώρας στη μικρή ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η παραδοχή ότι η βία μπορεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, να συνιστά «πολιτική έκφραση» ή, ακόμη χειρότερα, εξέγερση εναντίον των «αδικιών» ή, υπό κάποιες συνθήκες, «δικαιολογημένη αγανάκτηση» λόγω των επιπτώσεων που σίγουρα έχουν «αντιλαϊκές πολιτικές» καθιερώθηκε στη μεταπολίτευση, αν και σε ελεγχόμενο βαθμό. Ο έλεγχος χάθηκε τον Δεκέμβριο 2008. Την κύρια ευθύνη για την ανοχή στη βία την έχει η κυβέρνηση της εποχής αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας, η «προσωπικότητα» του οποίου είχε ήδη αναδειχθεί στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και εκείνες τις μέρες έθεσε τη βάση για διψήφια ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Ληστείες, καταστροφές και επιθέσεις εναντίον ανθρώπων θεωρήθηκαν «νόμιμη» αντίσταση στην εξουσία. Η βία έγινε πολιτική βία και έπληξε το κράτος στο πιο υψηλό του επίπεδο, όταν, σε μια χαρακτηριστικά εσφαλμένη αντίδραση, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Παπούλιας «φυγαδεύτηκε» στη διάρκεια μείζονος κρατικής τελετής, στη διάρκεια παρέλασης του Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη το 2011. Η βία έγινε πολιτική δύναμη, αποδεκτή ως αντιμνημονιακή διαμαρτυρία, σε βαθμό που ο κ. Τσίπρας θεωρήθηκε καλός πρωθυπουργός επειδή υποτίθεται ότι κατορθώνει να περνά τη λιτότητα δίχως να «καίγεται η Αθήνα».

Ας ευχηθούμε ότι η επίθεση εναντίον του Γιάννη Μπουτάρη θα αποτελέσει επαρκή λόγο για να σταματήσει οριστικά η δικαιολόγηση της βίας, ειδικώς μάλιστα όταν αυτή γίνεται με έμμεσο τρόπο. Οπως, για παράδειγμα, όταν η πρωθυπουργική καταδίκη εκφράζεται μόνον αφού προηγουμένως διασφαλιστεί ότι αποδίδεται σε «ακροδεξιούς φασίστες», λησμονώντας χαρακτηριστικά ότι η σωματική βία, ο ξυλοδαρμός και η βαναυσότητα αποτελούν το χαρακτηριστικό όλων όσοι επιδιώκουν να τρομοκρατήσουν τη διαφορετικότητα και κυρίως τη διαφορετική γνώμη από αυτήν που έχει όποιος, κάθε φορά, κυριαρχεί στα τηλεοπτικά παράθυρα ή στα σόσιαλ μίντια. Η ευθύνη γι’ αυτό βαραίνει απολύτως τους πολιτικούς και το κράτος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή