Μέσα στη μεγάλη πόλη, η εύθραυστη αλλά ουσιώδης έκθεση σχεδίων του Δημήτρη Περδικίδη (1922-1989) μοιάζει με ένα νησί που ορίζεται από το πνεύμα μιας ιδιαίτερης καλλιτεχνικής προσωπικότητας. Εχει τέτοια ιδιαιτερότητα η συλλογή σχεδίων του Δημήτρη Περδικίδη, όλα από την περίοδο 1959-1967, που η θέασή τους, αυτή την περίοδο, στον λευκό χώρο της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών, γεννά επιθυμία και περιέργεια. Ολα μαζί, σαν ζωφόρος, σχηματίζουν ένα ανάπτυγμα ιδιοσυγκρασιακών «σημειώσεων» από μολύβι, μελάνι, στιλό, σφουμάτο, σαν παραλλαγή του ίδιου έργου, της ίδιας ανάγκης.
Ο Δημήτρης Περδικίδης δύσκολα εντάσσεται σε σχολές ή ομάδες, ίσως λόγω της προσωπικότητάς του, της μακρόχρονης επαφής με την Ισπανία, της αμφίσημης, της όχι εύκολης, σχέσης με την Ελλάδα. Αυτή η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο που εξέδωσε το Ιδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη, όπου υπάρχει μόνιμη έκθεση με έργα του Δημήτρη Περδικίδη, μετά την ευγενή δωρεά και δάνειο έργων από τα παιδιά του καλλιτέχνη, τον Λεωνίδα και την Ντενίζ Περδικίδη. Η μόνιμη έκθεση στο Ιδρυμα Λασκαρίδη διοργανώθηκε σε επιμέλεια του Miguel Fernandez Belmonte, ο οποίος υπογράφει ένα μεστό κείμενο στον κατάλογο για την έκθεση.
Είναι δύο φωτεινοί άνθρωποι, ο Λεωνίδας και η Ντενίζ Περδικίδη, δίδυμα αδέλφια, που ζουν στη Μαδρίτη. Ημουν τυχερός όταν πήγα να δω τη νέα έκθεση σχεδίων, ήταν εκεί και οι δύο, μαζί με τον Αλέξανδρο Λιακόπουλο της Αίθουσας Τέχνης Αθηνών και έτσι είχα την ευκαιρία να νιώσω λίγο το αποτύπωμα που άφησε αυτός ο ιδιαίτερος δημιουργός. Μόνος απέναντι στα σχέδια του Περδικίδη, κατάλαβα αυτό που αναφέρει στο κείμενό του ο γιος του Λεωνίδας για τον πατέρα του: «Τη γραμμή… πρέπει να αφήσεις τη γραμμή που βγαίνει από τη μύτη του μολυβιού σου να σε πάρει μαζί της». Είναι σχέδια βγαλμένα από μια παρόρμηση και μια μυστική δεξαμενή.
Θα μπορούσε να τα πει κανείς αφαιρετικά, αφού είναι στον αντίποδα του ρεαλισμού, αλλά περισσότερο μου θυμίζουν εκείνο το πνεύμα του 1960, που βλέπαμε και σε μοτίβα, φρίζες, υφάσματα, στις εφαρμοσμένες τέχνες. Υπάρχει και μια υπόγεια διασύνδεση με τον ισπανικό μοντερνισμό με την ευρύτερη έννοια, από τον Μιρό ώς τον Τάπιες, και με εκείνη την υποψία ότι η «εντύπωση» μιας γραμμής και μιας στάμπας μπορεί να δηλώσει πληρέστερα το όλον.
Ιστορική είναι και η σχέση του Δημήτρη Περδικίδη, καθώς είχε εκθέσει στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών το 1963, στο Χίλτον, τα ηρωικά εκείνα χρόνια.