Εφυγε ο Μιχάλης Σταφυλάς

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Oσοι γνώρισαν  από κοντά τον Μιχάλη Σταφυλά νομίζω πως θα συμφωνήσουν σε ένα πράγμα, πως αγαπούσε όσο λίγοι τη ζωή. Και η ζωή τον είχε ανταμείψει. Μπορεί όχι από την αρχή – ανήκε σε μια γενιά που είχε περάσει πολύ δύσκολα.

Γεννημένος το 1920, είχε ορφανέψει μωρό από μητέρα, είχε ζήσει τα χρόνια της μπομπότας, τον Εμφύλιο, είχε εκδιωχθεί την περίοδο της δικτατορίας. Δεν τον θυμάμαι όμως ποτέ να παραπονιέται, να γκρινιάζει ή να θεωρεί πως του «χρωστούν» κάποια αναγνώριση για ό,τι είχε περάσει. Αντιθέτως, του άρεσε να διηγείται ιστορίες από ενδιαφέροντα ταξίδια, μεγάλες προσωπικότητες που είχε συναντήσει, επιτυχίες και χαρές.

Μέχρι και τα 98 του, διψούσε για ζωή. Hθελε διαρκώς να μαθαίνει κάτι καινούργιο. Νομίζω είχε κλείσει τα 90 όταν αποφάσισε πως έπρεπε να μάθει να χρησιμοποιεί υπολογιστή. Εγώ και ο Γιώργος, τα εγγόνια του ή οι τεχνικοί του σύμβουλοι, όπως μας αποκαλούσε, δεν πολυπιστεύαμε πως θα τα καταφέρει, και όμως, όχι μόνο δούλευε έκτοτε καθημερινά στον υπολογιστή του, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισε πως έπρεπε να συνδεθεί και στο Iντερνετ. Εφτιαξε email, λογαριασμό στο Facebook και πραγματικά μαράζωνε όποτε πατώντας κάποιο λάθος κουμπί έχανε την πρόσβαση στη «σελίδα» του.

Ηταν τυχερός, κατ’ αρχάς, γιατί κατάφερε να κάνει μέχρι το τέλος της ζωής του αυτό που αγαπούσε: να γράφει (έχει εκδώσει πάνω από 20 βιβλία, κυρίως μελέτες και βιογραφίες άλλων συγγραφέων), να επιμελείται σχεδόν μόνος του την «Πνευματική Ζωή» (ένα λογοτεχνικό περιοδικό με πιστούς συνδρομητές) και να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα για ομιλίες. Είχε διακριθεί και βραβευθεί για το έργο του.

Πάντα τον θυμάμαι να διαβάζει ή να γράφει χωμένος ανάμεσα σε χιλιάδες χαρτιά στο σπίτι του στην Καλλιθέα ή στη βεράντα στα Ισθμια, όπου είχα περάσει κοντά του τα καλύτερα μου παιδικά καλοκαίρια. Διατηρούσε ένα τεράστιο ιστορικό αρχείο από αποκόμματα εφημερίδων και βιβλία και είχε τα τελευταία χρόνια αγωνία για το τι θα απογίνουν όταν πεθάνει. Ακόμα και σε αυτό στάθηκε τυχερός γιατί πριν από μερικές εβδομάδες δέχθηκε μια πρόταση από μια βιβλιοθήκη στην Ευρυτανία, τον τόπο καταγωγής του, να στείλει εκεί ένα κομμάτι του αρχείου του και ένιωθε χαρά και ανακούφιση.

Aλλά ο Μιχάλης Σταφυλάς, ο παππούς μου, ήταν κυρίως τυχερός για έναν ακόμη λόγο. Ηταν περιτριγυρισμένος από πολλή, πάρα πολλή αγάπη. Από τους αναγνώστες του, που χαιρόταν πραγματικά να συναντάει και να συζητάει μαζί τους, από τους φίλους και βέβαια από την οικογένειά του. Τη Θέμιδα, τον μεγάλο του έρωτα που τον φρόντιζε μια ζωή πιο πολύ και απ’ ό,τι φρόντιζε τον εαυτό της, τις κόρες του, τα εγγόνια του και τις δύο δισέγγονές του, που του είχαν απίστευτη αδυναμία και ήδη τον αναζητούν. Ηξερε πως είχε υπάρξει τυχερός στη ζωή του, το ίδιο και όλοι εμείς που τον αγαπήσαμε και ζήσαμε κοντά του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή