Αντίο, Κολόμπους

1' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Χθες το πρωί όταν ξύπνησα και κοίταξα το κινητό μου βρήκα μια ειδοποίηση από την εφαρμογή της «Καθημερινής» ότι πέθανε ο Αμερικανός συγγραφέας Φίλιπ Ροθ και ένα συλλυπητήριο μήνυμα από μια φίλη μου. Λίγοι είναι οι συγγραφείς με τους οποίους χτίζεις συγγενική σχέση, δεσμούς αίματος. Συχνά δεν υπάρχει καν λογική εξήγηση. Γιατί έτσι. Γιατί στο «Σύνδρομο Πόρτνοϊ» γελούσες μέχρι δακρύων και στη «Συνωμοσία κατά της Αμερικής» έκλαιγες με αναφιλητά. Γιατί η εβραϊκή οικογένεια όπως την περιέγραφε έμοιαζε τόσο εξωφρενικά με την ελληνική. Γιατί στο τέλος, μετά τόσα βιβλία, το Νιούαρκ ήταν τόσο οικείο όσο το Παγκράτι. Γιατί οι σχέσεις του με τις γυναίκες και το σεξ ήταν ταυτόχρονα γελοίες, τρυφερές, αυτοσαρκαστικές, μελαγχολικές, εξοργιστικές και πάνω από όλα αναγνωρίσιμες. Γιατί στην ανακοίνωση κάθε βιβλίου, έκανες διαγωνισμό με τον Ηλία Μαγκλίνη ποιος θα το παραγγείλει πρώτος και μετά «τού την έβγαινες»: «Το τελείωσα. Μήπως θέλεις να σ’ το δανείσω;». Γιατί εκνευριζόσουν κάθε χρόνο που δεν έπαιρνε το Νομπέλ. Γιατί πρασίνιζες από τη ζήλια με κάθε νέα συνέντευξη που έδινε σε Ελληνα δημοσιογράφο και όταν εσύ ήλπιζες σε μια, ήταν πάντοτε όταν αποσυρόταν και κλεινόταν στο σπίτι του στο Κονέκτικατ για να γράψει το επόμενο.

Ο Φίλιπ Ροθ έγραφε συνέχεια για τον εαυτό του ή παρίστανε ότι έγραφε συνέχεια για τον εαυτό του, εφευρίσκοντας λογοτεχνικά alter ego του. Κι αυτό επέτρεπε στον αναγνώστη να θεωρεί ότι τον ξέρει, κάποτε να ταυτίζεται μαζί του, άλλοτε να τον απορρίπτει ή να τον λατρεύει. Μισογύνης (;), εμμονικός, στρυφνός, επιδειξιομανής, με μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα του και ακόμη πιο σύνθετη με την εβραϊκή παράδοση και τους ραββίνους της Νέας Υόρκης, αυτός περίπου ήταν ο Ροθ μέσα από τους ήρωες των βιβλίων του. Ως λογοτεχνικό ισοδύναμο του Γούντι Αλεν, για μένα ουδέποτε ήταν βαρετός. Κάθε βιβλίο του, όσο μέτριο κι αν ήταν, είχε μια σκηνή, ένα απόσπασμα, μια πρόταση που ήταν σημαντική. Παρόλο που τα βιβλία του έμοιαζαν λες και είχαν γραφτεί μονοκοντυλιά, με μια πνοή, σε μια νύχτα, ο ίδιος συνήθιζε να λέει ότι η γραφή είναι ένα βασανιστήριο. Εγραφε, ξαναέγραφε και κυρίως αφαιρούσε, πετούσε. Για τους «δικούς του ανθρώπους», τους αναγνώστες-γκρούπις, ο Ροθ είχε πεθάνει από το 2012. Οταν ανακοίνωσε ότι σταματάει να γράφει. Και –δυστυχώς– το εννοούσε. Exit ghost.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή