Κάποτε, ο κύριος Γκρι κάθισε και έγραψε μια ερωτική εξομολόγηση σε ένα κορίτσι. Μάλλον κάτι που εκείνος πίστευε ότι ήταν ερωτική εξομολόγηση: «Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε στους εξερευνητές της Ανταρκτικής. Κάτι σαν παραίσθηση: συνέχεια έβλεπαν ένα φασματικό πρόσωπο με την άκρη του ματιού τους να συνοδεύει τις δυάδες, έτσι όπως πορεύονταν στον πάγο. Ο ποιητής Τ. Σ. Ελιοτ από εκεί το εμπνεύσθηκε όταν ενέταξε το επεισόδιο στην “Ερημη χώρα”.
»Στη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη: “Ποιος είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα/ στο πλάι σου;/ Οταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και εσύ και συ μαζί μου/ Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο/ Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι/ σου/ Γλιστρώντας τυλιγμένος σε καστανό μανδύα, κουκουλωμένος/ Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω/ – Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου;”.
»Το γνωστό αυτό απόσπασμα εντόπισα πριν από χρόνια ως προμετωπίδα σε μια συλλογή με κλασικές ιστορίες φαντασμάτων της Penguin. Στο κάτω κάτω, οι εξερευνητές της Ανταρκτικής έβλεπαν κάποιο φάντασμα – προτού χαθούν για πάντα στις παγερές, σκοτεινές ερημιές του πλανήτη και γίνουν οι ίδιοι φαντάσματα.
»Το απόσπασμα του Ελιοτ ταιριάζει σε όλα μάλλον. Για παράδειγμα, στους ερωτευμένους. Στα ζευγάρια. Είτε υπάρχει όντως τρίτος στη ζωή τους είτε όχι. Υπάρχει πάντα κάποιος στις παρέες και στις κοινωνίες των ανθρώπων που λείπει. Αλλά όχι ακριβώς. Λείπει και δεν λείπει. Είναι και δεν είναι εκεί. Ο ορισμός της απουσίας. Σε αντίθεση με την απώλεια και το κενό, η απουσία είναι κάτι πιο σύνθετο. Οπως όταν το ζευγάρι κάνει έρωτα. Είναι και δεν είναι εκεί το έτερον ήμισυ. Η πραγμάτωση βρίσκεται σε διαρκή αγώνα δρόμου με τη φαντασίωση κατά την κλινοπάλη. Ο έρωτας φυσικά θριαμβεύει στο τέλος. Είναι μια κατάκτηση της απουσίας. Μάλλον: και της απουσίας.
»Θυμάσαι τον απουσιολόγο στην τάξη; Κατέγραφε ποιον απουσίαζε, κάθε μέρα. Οταν τον κατέγραφε ήταν σαν να ήταν εκεί ο απών ή η απούσα. Καταγεγραμμένος στο απουσιολόγιο. Παρών στα κατάστιχα και απών από την τάξη. Απόντες στον χώρο, αλλά παρόντες στον χρόνο.
»Βλέπεις, από μικρός είχα εντυπωσιαστεί με αυτό το απόσπασμα της “Ερημης χώρας”. Με τρόμαζε και με γοήτευε μαζί. Δεν έχω καλύτερο από αυτό. Το δίπολο, θέλω να πω. Ελξη και απώθηση. Τρόμος και γαλήνη. Καταλαβαίνεις, ίσως, ότι αυτό όλο σου το γράφω επειδή σε αγαπάω και σε θέλω. Μια λοξή ερωτική εξομολόγηση. Ισως επειδή κάθε φορά που σου κρατάω το χέρι και πορευόμαστε, κάποιον πάντοτε βλέπω δίπλα σου με την άκρη του ματιού μου. Δεν ξέρω αν είναι άνδρας και δεν είναι αυτό που με απασχολεί. Είναι κάτι πέρα από εμάς. Κατοικεί στην άκρη του ματιού μου. Θα παρέμενες ερωτευμένη με έναν άνθρωπο που βλέπει διάφορα ακριβώς επειδή είναι τόσο ερωτευμένος μαζί σου;».
Φυσικά και δεν παρέμεινε. Ο τρίτος που νόμιζε ότι έβλεπε ο κύριος Γκρι με την άκρη του ματιού του δεν ήταν παρά ο εαυτός του, απών από τη ζωή της κοπέλας.