«Μάταια οι Χιλιανοί συγκρίνουν το Σαντιάγο τους με το Τορίνο. Το κάνουν μάλλον για να ξεχάσουν την πραγματικότητα αυτής της πόλης, η οποία είναι το πιο θλιβερό σύμβολο μιας υπανάπτυκτης χώρας, που μαστίζεται από υποσιτισμό, πορνεία, αναλφαβητισμό, αλκοολισμό, δυστυχία. Υπό αυτό το πρίσμα, η Χιλή είναι τραγική και το Σαντιάγο η πιο θλιβερή έκφρασή της». Αυτή είναι η ανταπόκριση δύο Ιταλών δημοσιογράφων, των Αντόνιο Γκιρέλι και Κονράντο Πιτσινέλι, για τη Χιλή που διοργάνωνε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1962 και την πρωτεύουσά της. Η ανταπόκριση αυτή αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στο «πιο ηλίθιο, απαίσιο, αποκρουστικό και επαίσχυντο ποδοσφαιρικό θέαμα, πιθανότατα στην ιστορία του παιχνιδιού», όπως χαρακτηριστικά προλόγισε αργότερα το ματς στο BBC ο διάσημος Αγγλος αθλητικός σχολιαστής, Ντέιβιντ Κόλμαν. Η Χιλή ανέλαβε τη διοργάνωση το 1956, κερδίζοντας στην ψηφοφορία την Αργεντινή.
Πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και η Ιταλία, εξέφρασαν τον προβληματισμό τους για το κατά πόσον ένα «υπανάπτυκτο» κράτος μπορεί να φέρει εις πέρας μια τόσο δύσκολη αποστολή. Τα προβλήματα όντως ήταν πολλά και πολλαπλασιάστηκαν όταν η χώρα χτυπήθηκε από τον ισχυρότερο σεισμό που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα. Το απόγευμα της 22ας Μαΐου 1960, 9,5 Ρίχτερ ισοπεδώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας και σκοτώνουν χιλιάδες ανθρώπους. Η Χιλή σηκώνεται βαρύτατα τραυματισμένη. Οι φωνές για το επερχόμενο Μουντιάλ δυναμώνουν, με τους Ιταλούς να ζητούν από τη FIFA την αλλαγή της έδρας του. Ωστόσο, οι Λατινοαμερικανοί επιμένουν και θεωρούν αυτή τη διοργάνωση ως ευκαιρία να σταθούν στα πόδια τους, τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά. Η πραγματικότητα, όμως, τους διαψεύδει, αφού η εικόνα της χώρας κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης είναι αποκαρδιωτική.
Τα σχόλια των δύο Ιταλών δημοσιογράφων πυροδοτούν ένα εκρηκτικό κλίμα και φανατίζουν τους Χιλιανούς, σε σημείο που οι δύο ρεπόρτερ να εγκαταλείψουν άρον άρον τη χώρα φοβούμενοι για τη ζωή τους. Αντ’ αυτών, μάλιστα, την πλήρωσε ένας Αργεντινός δημοσιογράφος ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια σε ένα μπαρ στο Σαντιάγο, επειδή τον πέρασαν για Ιταλό! Δηλαδή για «φασίστα», «μαφιόζο» και «τοξικομανή»…
Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι παίκτες των δύο ομάδων τίθενται αντιμέτωποι για τη δεύτερη αγωνιστική του ομίλου τους στο «Στάδιο Νασιονάλ». Το κοινό είναι ήδη φανατισμένο και όπως αποδεικνύεται και οι παίκτες το ίδιο. Από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης ο αγωνιστικός χώρος θυμίζει λίγο αρένα και από το 5΄ και μετά, θυμίζει μόνο αρένα. Ο Ιταλός Μάριο Νταβίντ σε μία φάση καταφέρνει να «κλαδέψει» διαδοχικά τους Σάντσες και Ρόχας, με τον δεύτερο να ανταποδίδει με μία κλωτσιά. Ο Μάσιο πάνω στον χαμό ρίχνει μια γροθιά στον Σάντσες. Ηταν η πρώτη φορά που η αστυνομία μπήκε στο γήπεδο για να χωρίσει τους παίκτες. Ακολούθησαν άλλες δύο. Μόλις το παιχνίδι ξαναρχίζει, ο Φερίνι κλωτσάει από πίσω τον Λάντα με τον Αγγλο διαιτητή Κεν Αστον να τον παίρνει από το χέρι και να τον οδηγεί εκτός αγώνα! Δεν υπήρχαν ακόμη οι κόκκινες κάρτες, οι οποίες «γεννήθηκαν» στο μυαλό του Αστον σε εκείνο το παιχνίδι. Οι αποβολές ήταν προφορικές και ο Φερίνι έκανε πως δεν καταλάβαινε τι του έλεγε ο Αστον. Δράττοντας της ευκαιρίας, ο Σάντσες απαντάει στη γροθιά του Μάσιο και ακολουθούν νέες συρράξεις. Ο Φερίνι τελικά αποχωρεί με τη συνοδεία της αστυνομίας.
Στο 40΄ ξανά ο Νταβίντ πάνω στη… φάση ρίχνει δύο κλωτσιές στον Σάντσες και αυτός τον ξαπλώνει στο χορτάρι με μια γροθιά. Στο 44΄ οι ρόλοι αλλάζουν και ο Νταβίντ με μία εναέρια κλωτσιά βγάζει (προσωρινά) νοκ άουτ τον Σάντσες. Ο Ιταλός τελικά αποβάλλεται κι αυτός με τους εννέα εναπομείναντες συμπαίκτες του να επιτίθενται μαζικά στον διαιτητή.
Το δεύτερο ημίχρονο διεκόπη μόλις δύο φορές και αυτό για μερικά μόνο λεπτά, ενώ το ξύλο ανάμεσα στους παίκτες συνεχίστηκε και μετά το τέλος της αναμέτρησης. «Δεν ήμουν διαιτητής, αλλά παρατηρητής πολεμικών δραστηριοτήτων», δήλωσε αργότερα ο διαιτητής του πιο βίαιου αγώνα σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Τελικό σκορ: Χιλή – Ιταλία 2-0.