Η αγωνιστική περίοδος στα γήπεδα και στα δικαστήρια τελείωσε και άρχισε επισήμως η μεταγραφική. Αυτή που παλαιότερα ήταν η χαρά των οπαδών και των εφημερίδων. Οι πρώτοι προσδοκούσαν τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που θα αγόραζαν για την ομάδα τους οι πρόεδροι και οι δεύτερες στην αύξηση της κυκλοφορίας.
Οι εποχές, όμως, αυτές πέρασαν και μάλλον ανεπιστρεπτί. Τα αφεντικά σταμάτησαν να βάζουν το χέρι στην τσέπη και έτσι το ενδιαφέρον όλων, που κτυπούσε «κόκκινο» αυτές τις μέρες, κυμαίνεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Μεταγραφές που θα κάνουν «μπαμ» δεν υπάρχουν πλέον. Κι αν υπάρξουν, θα είναι «δημιούργημα» των ΜΜΕ, για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους.
Η αιτία είναι απλή. Η μπάλα στην Ελλάδα δεν πουλάει εδώ και αρκετά χρόνια. Οι ίδιοι οι παράγοντες απαξίωσαν το προϊόν τους, με αποτέλεσμα ο κόσμος να σταματήσει να το αγοράζει. Και όπως πάει η κατάσταση, από το κακό στο χειρότερο, η ανάκαμψη δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τα «ποδοσφαιρικά μνημόνια», σε συνδυασμό με τα καθαρώς οικονομικά, δείχνουν να χειροτερεύουν αντί να βελτιώνουν τα πράγματα.
Η ποδοσφαιρική Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα καταλήξει να είναι η… τριτοκοσμική της Ευρώπης. Οι επιτυχίες στις διεθνείς διοργανώσεις, σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, θα σπανίζουν, με αποτέλεσμα να χάνουμε συνεχώς έδαφος στη γενική βαθμολογία. Γιατί, όταν οι άλλοι αγοράζουν από «βιτρίνα», εμείς αρκούμαστε στα «πανέρια». Και φυσικά ας ξεχάσουμε για πάντα το «αγόρασε παίκτη». Οποιος έρχεται θα είναι ελεύθερος χωρίς συμβόλαιο, σε καμία ομάδα. Αυτόν ο λαός τον κατατάσσει στα… αζήτητα. Κι αν υπάρξει και κάποια εξαίρεση, αυτή θα επιβεβαιώνει απλώς τον κανόνα.