Ματέο Σαλβίνι: Ανιδεοληψία

1' 59" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είκοσι τρία χρόνια πριν από τον Τραμπ, η Ιταλία είχε για πρώτη φορά πρωθυπουργό τον Μπερλουσκόνι. Κι αν ήθελε κανείς να το χοντρύνει, θα έλεγε ότι δώδεκα χρόνια πριν από τον Χίτλερ, η Ιταλία είχε τον Μουσολίνι. Η Ρώμη εμφανίζεται έτσι ως εργαστήριο που πρωτοπορεί στις πολιτικές τερατογενέσεις.

Oχι σε όλες. Η κυοφορούμενη συγκυβέρνηση της λαϊκιστικής Αριστεράς με την Ακροδεξιά δεν ήταν ιταλική πατέντα. Ενώ εκεί διασταυρώνονται τα Πέντε Αστέρια του Λουίτζι ντι Μάιο και η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, εμείς έχουμε ήδη τριάμισι χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν μοιάζουν σε όλα οι δύο συνεταιρισμοί. Ο ξενοφοβικός Σαλβίνι συζητούσε επί ογδόντα ημέρες με τον νέο εταίρο προτού καταλήξουν σε συμφωνία. Ο Καμμένος είχε πέσει σαν έτοιμος στην αγκαλιά του Τσίπρα ήδη από το βράδυ των εκλογών.

Η απόσταση που έπρεπε να καλύψουν Σαλβίνι και Ντι Μάιο δεν ήταν μόνο πολιτική. Eπρεπε πρωτίστως να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου. Στο Μιλάνο, όπου εκλέγεται ο Σαλβίνι, το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 46.000 ευρώ. Στη Νάπολη, όπου εκλέγεται ο Ντι Μάιο, είναι 16.000 ευρώ.

Κατά τα λοιπά, εκεί όπως και εδώ, ο συνεταιρισμός είναι αποτέλεσμα μιας ριζικής αλλαγής στη γεωγραφία των δυτικών δημοκρατιών. Στο προσκήνιο βρίσκονται πια δυνάμεις για τις οποίες δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά. Υπάρχει πάνω και κάτω – το σύστημα και ο λαός. Υπάρχει το εδώ και το πουθενά. Το εδώ είναι το έθνος. Και το πουθενά είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση και, γενικώς, η παγκοσμιοποίηση.

Μπορεί αυτές οι δυνάμεις να διεκδικούν συμβολικά την κληρονομιά των παλαιών πολιτικών οικογενειών. Δεν είναι όμως οι κληρονομικές τους αξιώσεις που καθορίζουν εν τέλει το περιεχόμενο της διακυβέρνησής τους. Δεν είναι η επίκληση της αριστερής κληρονομιάς που χαρακτηρίζει την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν έπρεπε κανείς να το ορίσει με μία λέξη, θα έλεγε ότι η πρωτότυπη ελληνική συγκυβέρνηση καθοδηγείται από ανιδεοληψία: Είναι μια εξουσία με εμμονές, αλλά χωρίς ιδέες. Με φανατισμό που ξέρει τι μισεί, αλλά δεν μπορεί να προσδιορίσει τι είναι αυτό που υπερασπίζεται. Που μπορεί να επενδύει στον αντιευρωπαϊσμό, στον αντισυστημισμό, στην αντιλιτότητα, αλλά όταν καλείται να αρθρώσει κάτι θετικό –ένα σχέδιο ανάπτυξης– παράγει μόνο διανοητική απορία.

Θα ήταν λάθος να δώσει η Ευρώπη μεγάλη σημασία στις διαφορές μεταξύ των συνιστωσών του ιταλικού πειράματος. Το προηγούμενο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει δείξει πως καμία αντίφαση δεν είναι τόσο σημαντική ώστε να οδηγήσει σε ρήξη.

Αντιθέτως. Η αντίφαση και η απορία είναι που δικαιολογούν την αντοχή του συνεταιρισμού. Oλα παίζουν. Oλα επιτρέπονται.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή