«Να σου βγάλω το ψαχνό να το φας;». Πόσο οικεία φράση. Το παιδί που πρέπει να φάει το ψαχνό και μόνον αυτό, συνήθως κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ακόμη και τις πιο αντίξοες. Γιατί όταν το ξεστομίζει ο Μανόλης Μαυροματάκης ως Αντώνης Τάδε στο έργο της Αλεξάνδρας Κ* «Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας», οι συνθήκες δεν είναι οι πιο ιδανικές. Ο 60χρονος Αντώνης, συνταξιούχος του Δημοσίου, που έχτισε ένα τρίπατο αυθαίρετο εξοχικό δίπλα στη θάλασσα, έχει πυροβολήσει και ψήσει μια μπεκάτσα για να φιλέψει τα παιδιά του και τη Γερμανίδα vegeterian φίλη τους. Ο ομοφυλόφιλος γιος με τα χρέη και η wannabe σκηνοθέτρια κόρη του ήρθαν στην «επένδυση ζωής» του πατέρα τους για να τον πείσουν να πουλήσει το σπίτι ενόψει ιδιωτικοποίησης του αιγιαλού και να ξελασπώσουν όλοι. Το σομόν εξοχικό με τους κίονες και τους Λεωνίδες και μια πισίνα που μοιάζει περισσότερο με βούρκο, ρουφάει τους οικογενειακούς δεσμούς και «ξερνάει» βιτριολικό χιούμορ όταν ο Αντώνης επαναστατεί για να σώσει το εξοχικό, το θαλάσσιο περιβάλλον και τη μυθολογία του. «Για εσάς ζω», μονολογεί για να πάρει την απάντηση «Κάνε κάτι άλλο, μεγαλώσαμε».
«Ο Αντώνης είναι ο στερεοτυπικός Ελληνας, είναι όμως αυθεντικός, είναι ο εαυτός του. Νομίζω μέσα του αναγνωρίζει ο καθένας, όπως και εγώ, έναν δικό του άνθρωπο», λέει στην «Κ» ο κ. Μαυροματάκης. Τη σκηνοθεσία στην τελευταία παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού για τη φετινή χρονιά έκανε ο Σαράντος-Γιώργος Ζερβουλάκος, ο οποίος ήρθε σε επαφή με τον έμπειρο ηθοποιό, ο ρόλος του οποίου απογειώνει την παράσταση. Το κείμενο της Αλεξάνδρας Κ* βάζει στο επίκεντρο την «αγία ελληνική οικογένεια» και αναδεικνύει με μια ζωντανή γλώσσα μια σειρά από «ενοχλητικά» θέματα, όπως την ερμηνεία των κανόνων κατά το δοκούν, το «φιλότιμο» και τη «λαμογιά», τα αδιέξοδα της παλιάς και της νέας γενιάς, την Ελλάδα μέσα από τα μάτια των ξένων, τον λανθάνοντα ρατσισμό, την απουσία ελέγχου στις ζωές μας. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο κ. Μαυροματάκης, θα ήταν λάθος να σταθούμε μόνο σε αυτή την εικόνα. «Είναι εύκολο να κατηγορήσουμε την καθηλωτική νοοτροπία της οικογένειας, το έκανα και εγώ. Αλλά είναι ο πυρήνας που σου μαθαίνει να έχεις προσωπική σχέση με τους ανθρώπους, χωρίς κανόνες, που κάνεις κάτι από φιλότιμο και όχι επειδή πρέπει, να συνδεθείς με φίλους χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα. Πιστεύω ότι η παράσταση δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση αλλά αφήνει στον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα», μας λέει.
Οσο περνάει ο καιρός ο ίδιος συμπαθεί όλο και περισσότερο τον ήρωά του τον οποίο θεωρεί κατά τι τραγικό, έναν άνθρωπο που συγκρούεται με τη μοίρα του εμφορούμενος από καλές προθέσεις. «Η ιδεοληψία του είναι αυτό που τον καταστρέφει. Λέει συνεχώς ότι δεν θα προδώσει τις αρχές του, ενώ εκεί είναι το πρόβλημα. Ωστόσο αυτό που πιστεύει είναι τόσο βαθιά γραμμένο μέσα του που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς», μας λέει για τον χαρακτήρα του Αντώνη, ο οποίος σε μια εξόχως συμβολική κίνηση έχει θάψει τα κόκαλα της μητέρας του στην αυλή του αυθαιρέτου.
Εχοντας επιστρέψει πρόσφατα από το Παρίσι όπου συμμετείχε σε μια γαλλική παραγωγή και ζώντας για λίγο μέσα στη γαλλική κουλτούρα, μας λέει ότι, ενώ στο εξωτερικό το κράτος υποστηρίζει το άτομο στην επιβίωσή του, στην Ελλάδα ήταν οι οικονομίες της οικογένειας και οι ψαλιδισμένες συντάξεις που έκαναν αυτή τη δουλειά τα τελευταία χρόνια. Είναι αυτό αρκετό για να «καθαρίσει» μια αυθαίρετη πισίνα; Η απάντηση επί σκηνής.
«Επαναστατικές μέθοδοι για τον καθαρισμό της πισίνας σας», Πειραματική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου, έως 17 Ioυνίου.