Η δήλωση ήταν ευάλωτη σε παρερμηνείες. Αυτό το «τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο;» με το οποίο αντέδρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κυβερνητική «αναπαράσταση» της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη προοριζόταν να προκαλέσει αναθέματα περί «διαγραφής της ιστορικής μνήμης».
Oμως, μια πιο καθωσπρέπει διατύπωση –του τύπου ότι δεν πρέπει τον δημόσιο διάλογο να τον απορροφά το παρελθόν– θα είχε αντιμετωπιστεί με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Πάλι, ο ΣΥΡΙΖΑ, που αρδεύεται από επουλωμένες πληγές, θα κατήγγελλε τον Μητσοτάκη ότι «θέλει να ξεχάσουμε τι έκανε η Δεξιά».
Αξίζει τον κόπο να φανταστεί κανείς και μια δεύτερη εναλλακτική: Αξίζει να φανταστεί έναν Μητσοτάκη να παραδίδεται στην αντιπαράθεση και να αρχίζει επί της ουσίας να απολογείται, εξηγώντας ότι το κόμμα του οποίου ηγείται δεν έχει καμία σχέση με τους Γκοτζαμάνηδες· ότι είναι το κόμμα που εγγυήθηκε την ίδρυση και την εμπέδωση της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της, και τα λοιπά και τα λοιπά…
Θα τροφοδοτούσε έτσι μια «συζήτηση» που δεν είναι συζήτηση. Δεν είναι αναψηλάφηση της Ιστορίας, αλλά προπαγανδιστική της κατάχρηση. Τεχνητή χολή για τους εικονικούς εμφυλίους των κοινωνικών δικτύων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει ποτέ ευκαιρία να ανοίξει έναν τάφο. Πολλοί λένε ότι το κάνει κυνικά, για λόγους τακτικής. Αλλοι το αποδίδουν στους ιδρυτικούς μύθους του κόμματος – στην καθήλωσή του, την οποία εκφράζουν οι παλαιοημερολογίτες της Αριστεράς που έχουν ενσωματωθεί στο πρωθυπουργικό επιτελείο και καθοδηγούν τον «τρικυκλισμό» της κυβερνητικής γλώσσας. Η μία εξήγηση δεν αποκλείει την άλλη.
Ο Μητσοτάκης φροντίζει πια να μην πέφτει στους ανεσκαμμένους λάκκους. Φροντίζει, όπως χθες στον ΣΕΒ, να μένει στην ατζέντα που ενδιαφέρει τον 17χρονο και τον 27χρονο και τον 77χρονο. Το κόμμα του συνήθως τον ακολουθεί. Υπάρχουν πάντα οι ηχηρές εξαιρέσεις εκείνων που βουτάνε στον λάκκο, επιμένοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «πρέπει να ηττηθεί ιδεολογικά» προτού ηττηθεί στην κάλπη.
Πρόκειται για έναν ιδεολογικό πόλεμο που –ακόμη κι αν δεχθεί κάποιος την εξαιρετικά αμφίβολη εκλογική του χρησιμότητα– φαίνεται να έχει ήδη κερδηθεί: Δεν χρειάζεται πια να πείσει κανείς την κοινωνία ούτε για την ωφέλεια των ιδιωτικοποιήσεων, ούτε για το μέγεθος του Δημοσίου, ούτε για τις συνέπειες του ασύλου στα Πανεπιστήμια ή για τον ρόλο του ρουβικωνικού «ακτιβισμού». Γιατί να χρειάζεται προεκλογικά να την πείσει για το τι συνέβη κατά και μετά τον Εμφύλιο;
Μην έχοντας άλλα κοιτάσματα νοήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει τις εκταφές. Θα συνεχίσει να επενδύει στο παλαιό –το αντιδεξιό– και στο νέο –το αντισυστημικό– μίσος. Οσο δεν βρίσκει νομιμοποιητικό έρεισμα σε κάποιον αντίλογο, αυτή η τακτική είναι καταδικασμένη. Είναι μέθοδος πολιτικής αυτοδηλητηρίασης.