Πώς περνάει την ημέρα της απεργίας ένας ιδιωτικός υπάλληλος (δημοσιογράφος εν προκειμένω) ο οποίος δεν πιστεύει στην απεργία στην οποία συμμετέχει; Σκεπτόμενος, ας πούμε, ότι απεργεί παρά τη θέλησή του για να μην περνούν από αξιολόγηση οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Με άλλα λόγια, πώς περνάει αυτόν τον, επί της ουσίας, εξαναγκασμό σε απεργία, χάνοντας άσκοπα (ένα ακόμη) ημερομίσθιο κάποιο μέλος του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια σφαγή και με ένα σωρό εργαζομένους να έχουν πάει άκλαυτοι; Που σημαίνει, ότι όσοι δαιμονοποιούσαν τα μνημόνια στις αρχές της κρίσης, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι: τα μνημόνια πέρασαν και δεν ακούμπησαν – μάλλον: ερέθισαν αποκλειστικά και μόνον τις φορομπηκτικές διαθέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης. Κατά τα άλλα, η χώρα βαδίζει ακριβώς όπως βάδιζε. Ερποντας.
Τέλος πάντων, η απάντηση στην αρχική ερώτηση (πώς περνάει την ημέρα της απεργίας ένας ιδιωτικός υπάλληλος) είναι μάλλον απλή: προσπαθεί να μην το σκέφτεται. Εχει εκπαιδευτεί, εξάλλου, τόσα χρόνια σε αυτή την παλιά ιστορία, δεν είναι δα και πολύ δύσκολο. Κάτι τέτοιες ημέρες, υποτίθεται ότι κάνεις όσα δεν προλαβαίνεις να κάνεις τις κανονικές ημέρες, θέλω να πω, τις μέρες της εργασίας (αυτές είναι οι κανονικές ημέρες, για να μην ξεχνιόμαστε).
Προσωπικά, δεν κάνω ούτε αυτές τις λεγόμενες «εξωτερικές δουλειές», που στην πραγματικότητα είναι ολοστρόγγυλες αγγαρείες. Αντίθετα, κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και όπως οι θρησκευόμενοι Εβραίοι το Σάββατο, δεν κάνω απολύτως τίποτα… Εντάξει: λέω τη μισή αλήθεια. Θα το ομολογήσω, λοιπόν: διαβάζω. Αλλά όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι το διάβασμα εξισώνεται στο μυαλό των περισσότερων με το τίποτα, με την αεργία, με την οκνηρία.
Προχθές, προτού το ρίξω στο διάβασμα, έκανα ένα πέρασμα από το γυμναστήριο, έπειτα από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή (μετατεθέν ραντεβού λόγω της αργίας του Αγίου Πνεύματος), παρατήρησα για λίγο τους δρόμους της πρωτεύουσας να κλείνουν από την αστυνομία και τα αυτοκίνητα να κολλάνε το ένα πίσω από το άλλο, μετά το μάτι μου πήρε σε κάποια ανάρτηση μια φωτογραφία της άδειας Πανεπιστημίου με περίπου 500-1.000 νοματαίους να πορεύονται διαμαρτυρόμενοι, κούνησα το κεφάλι μου με τη γνωστή ελληνική μοιρολατρία και προσπάθησα να κλείσω όλο τον κόσμο έξω. Δεν είναι στρουθοκαμηλισμός, είναι αυτοπροστασία. Δεν είναι ελιτισμός ή απαξίωση, είναι μια φυσική ανάγκη ηρεμίας και αποφυγής όλου αυτού του θορύβου, τον οποίο εξάλλου γνωρίζουμε πολύ καλά εδώ και χρόνια. Το χειρότερο είναι ότι όλες αυτές οι απεργίες δεν θα βοηθήσουν κανέναν άνεργο δημοσιογράφο. Δεν θα βοηθήσει σε τίποτα όσον αφορά την απελπιστική κατάσταση με τα «μπλοκάκια», με την εργασία που δεν πληρώνεται, με το γράψιμο που δεν πληρώνεται (διότι, έτσι κι αλλιώς, το γράψιμο έχει πάψει να θεωρείται δουλειά).
Για την ιστορία, προχθές διάβασα ξανά τη «Δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών» του Τόμας ντε Κουίνσι. Κάπως έτσι αποφεύγω να κάνω εγώ ο ίδιος μια σειρά φόνων. Το διάβασμα σώζει ζωές.