Ενέχει το κέντρισμα της αναμέτρησης, μιας αποκαρδιωτικής αναμέτρησης. Ποιος τελικά θα νικήσει, η κυβέρνηση ή η βαριοπούλα; Μέχρι στιγμής, πάντως, νικά η βαριοπούλα –που ανέλαβε ξανά δράση με το κλείσιμο των πυλών–, αν κρίνει κανείς από τις διακοσμητικές επί επτάμηνο μπάρες στην πλειονότητα των σταθμών μετρό και ηλεκτρικού και την εκ των συνθηκών διαμορφωθείσα άτυπη «συμφωνία»: δεν τις κλείνω, δεν τις σπάτε…
Η πρακτική των αλλεπάλληλων παρατάσεων της «δοκιμαστικής» περιόδου προκειμένου τα «παιδιά» με τις κουκούλες να «κάτσουν ήσυχα» αλλά και να προσφερθεί μια άτυπη παροχή, ένα ανομολόγητο αλλά οφθαλμοφανές κοινωνικό αντίμετρο, πέραν της οικονομικής ζημιάς για τις δημόσιες συγκοινωνίες, «θεσμοθέτησε» τον «διάλογο» με τους αρνητές της καταβολής κομίστρου (εν γένει, διότι «ελευθέρας» και εκπτώσεις ισχύουν για αρκετές κατηγορίες επιβατών). Προήγαγε τους δολιοφθορείς σε ρυθμιστές των πραγμάτων. Οι συνεχείς ήττες της κυβέρνησης, υπό την απειλή της βίας, έδωσαν χώρο και λόγο στη βία, έκαναν τον βανδαλισμό (που υποχωρεί σε συνθήκες στοιχειώδους κοινωνικής οργάνωσης) και την κλοπή καθημερινότητα, όπου όλα έχουν ισοπεδωθεί, δεν υπάρχουν πια κορυφές, νίκες της ορθοφροσύνης, ούτε βάραθρα, πράξεις κολάσιμες. Και εξέθρεψαν πολλές φουρνιές τζαμπατζήδων.
Η μεγαλύτερη αποτυχία ενός κράτους συνίσταται στην ανικανότητά του να πείσει ότι η αδικοπραξία δεν αποτελεί «φυσιολογική» συμπεριφορά. Ο άνθρωπος, δημιουργός αξιών, είναι όπως τον μάθεις. Αν του «επιτραπεί» να μην πληρώνει, θεωρεί «δεδικασμένο» τις ανοιχτές πύλες. Αν το κράτος φοβάται (ο φόβος σπαταλά την αξιοπιστία) τυχόν επιθέσεις στους ελεγκτές και τους καταργεί, ο πολίτης προτιμά να μην εισπράττει τα επίχειρα της αυτοπειθαρχίας του. Αποζητά τρόπο να εκμεταλλευθεί τα χαλαρά συστήματα: ένας ανοίγει τις πύλες με το εισιτήριο, δύο ή τρεις περνούν κολλητά μαζί του εκμεταλλευόμενοι τον νεκρό χρόνο της μηχανής. Σε λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, η λαθρεπιβίβαση είναι ο κανόνας. Καμιά θεραπευτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί ενάντια σε μια αρρώστια –το κλείσιμο ματιού στην παρατυπία– που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Το ιθύνον πνεύμα είναι εχθρικό απέναντι στις ιάσεις. Οι βελτιώσεις μάς ενδιαφέρουν μόνο στον βαθμό που είναι μεταθέσιμες.