Την προηγούμενη εβδομάδα, ο κ. Τσίπρας απευθύνθηκε στα μέλη του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, μία από τις σημαντικότερες θεσμικές οργανώσεις στον οικονομικό χώρο. Λίγες ώρες πριν είχε μιλήσει προς το ίδιο ακροατήριο («μείον» τον ατελείωτο στρατό κρατικών παραγόντων) ο κ. Μητσοτάκης. Η σύγκριση των δύο ομιλιών είναι ενδιαφέρουσα, αφού προδίδει τις διαφορές στην προσέγγιση των δύο παρατάξεων σε κρίσιμα ζητήματα. Το κάνω από τότε που μιλούν και οι δύο κορυφές της πολιτικής, δηλαδή πάρα πολλά χρόνια και πάντοτε με βοηθάει στην κατανόηση των εξελίξεων, αφού ποτέ δεν πίστεψα ότι όλοι είναι ίδιοι, όπως όμως ποτέ οι δύο πλευρές δεν ήσαν τόσο μακριά. Η επιχειρηματικότητα ενώνει.
Κοίταξα πόσο λίγες φορές ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε ζητήματα που συνδέονται με τη φορολογία. Η μία πάντως είναι σημαντική: διαβεβαίωσε ότι «τα επόμενα χρόνια προβλέπονται δημοσιονομικά περιθώρια» που θα χρησιμοποιηθούν «στη μείωση των φορολογικών βαρών με παράλληλη ενίσχυση των αναπτυξιακών ρυθμών και στην αύξηση της απασχόλησης». Ομως, παρά την πρόβλεψή του αυτή, ο κ. Τσίπρας, δεν προχωράει στο επόμενο λογικό βήμα, τη μείωση φόρων. Ευχολογεί («Μπορούμε να αποφύγουμε τις επιπτώσεις της υπερβολικής φορολόγησης») υπονοώντας τη μείωση της φοροδιαφυγής. Πλην όμως ο κ. πρωθυπουργός μόλις έχει εξηγήσει τον ενθουσιασμό του από τα υπερπλεονάσματα. Κάπου υπάρχει σοβαρό μπέρδεμα εννοιών και προτεραιοτήτων.
Η «καλή σχέση» του κ. Τσίπρα με τους φόρους εξηγεί τους επιπλέον λόγους που έχει ο κ. Μητσοτάκης ώστε να κάνει πάνω από είκοσι (20) αναφορές σε θέματα φορολογίας. Διαλέγω μία, χαρακτηριστική: «Η φορολογική συμμόρφωση θα ενισχυθεί με μείωση φόρων, διεύρυνση της φορολογικής βάσης και επιθετική προώθηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών, κάτι στο οποίο προσωπικά πιστεύω πολύ», είπε, αναδεικνύοντας ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. προτιμά να είναι εξαιρετικά συγκεκριμένος και να βάζει τα θέματα σε μια σειρά κυβερνητικής πρακτικής, προκειμένου να πάει πέραν των ήδη δεσμευμένων πλεονασμάτων στους σκοπούς του μεταμνημονιακού προγράμματος.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ο κ. Μητσοτάκης διαφέρει τόσο χαρακτηριστικά στο θέμα αυτό. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης πιστεύει πως χαμηλότεροι φόροι πυροδοτούν υψηλότερη ανάπτυξη, αφού προσελκύουν επιχειρηματικά σχέδια που στηρίζονται στη βεβαιότητα της κερδοφορίας και δεν έχει κανένα λόγο να μην το υποστηρίξει δημοσίως, κάτι που δεν τολμά, από ιδεολογική ακαμψία, να κάνει ο σημερινός πρωθυπουργός. Εκεί βρίσκεται, όμως, η ουσία!