Aπό την πρώτη στιγμή είχε επισημανθεί ότι η συμφωνία στο Μακεδονικό ήταν μια πολύ δύσκολη υπόθεση, εξαιτίας κυρίως των εσωτερικών αντιδράσεων τόσο στην ΠΓΔΜ όσο και στην Ελλάδα. Μέχρι να φτάσει στη Βουλή και να ψηφιστεί, η συμφωνία για το Μακεδονικό είναι ουσιαστικά υπό αίρεση, ακόμη και με δεδομένη τη βούληση των δύο κυβερνήσεων να λύσουν το πρόβλημα και πάντα με την προϋπόθεση ότι τα βρήκαν επί της αρχής. Προς το παρόν, δηλαδή έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Αλ. Τσίπρας βρισκόταν σε αναμονή ενός τηλεφωνήματος από τον Ζ. Ζάεφ για να συναντηθούν στις Πρέσπες και να υπογράψουν, διαβεβαιώνοντας έτσι όλους τους ενδιαφερομένους ότι οι δυο τους είναι αποφασισμένοι να ολοκληρώσουν το εγχείρημα.
Είναι σαφές ήδη ότι η βούληση των δύο πρωθυπουργών, και ιδιαίτερα του Ζ. Ζάεφ, ίσως να μην αποδειχθεί αρκετή. Η επιθυμία του να κάνει τη χώρα του μέλος του ΝΑΤΟ αμέσως και της Ευρωπαϊκής Ενωσης συμπίπτει με τους στόχους της Ουάσιγκτον και του Βερολίνου κατά της ρωσικής και τουρκικής επιρροής στην περιοχή, αλλά υπάρχουν και εσωτερικές διαδικασίες από τις οποίες πρέπει να πάρει πράσινο φως. Βουλή, πρόεδρος της Δημοκρατίας, δημοψήφισμα – και με αυτή την έννοια, η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να περιμένει την έκβασή τους. Αλλωστε, η κυβέρνηση δεσμεύθηκε να φέρει στην ελληνική Βουλή συμφωνία για όνομα με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό, με ισχύ απέναντι σε όλους μέσα και έξω από την ΠΓΔΜ και με την απαιτούμενη από την Ελλάδα συνταγματική αναθεώρηση, αφού προηγουμένως έχουν ρυθμιστεί όλα.
Εφόσον όλα πάνε καλά και ο Ζ. Ζάεφ ξεπεράσει τις δυσκολίες του στο εσωτερικό –μακάρι, γιατί είναι προς το συμφέρον της δικής μας χώρας αυτή η εκκρεμότητα να κλείσει– η ΠΓΔΜ θα μετονομαστεί σε Severna Makedonija (Βόρεια Μακεδονία), που είναι το πιθανότερο, ή Nova Makedonija (Νέα Μακεδονία) για όλες τις χρήσεις. Θα είναι μία δίκαιη εξέλιξη, καθώς ο γείτονας που σήμερα ονομάζουμε Σκόπια κατέχει το 38,5% της γεωγραφικής περιοχής που οριοθετείται ως Μακεδονία. Εξάλλου, είναι αλήθεια ότι, ως ισχυρότερη, η Ελλάδα επέβαλε σκληρούς όρους για να υπάρξει συμφωνία στον εξαιρετικά αδύναμο γείτονά της. Μια σύγκριση της ελληνικής στάσης και των αντιδράσεων των «υπερπατριωτών» για όσα γίνονται στη Θράκη και τους περιπάτους των Τούρκων πολιτικών εκεί πείθει.
Ούτε όμως για τον Αλ. Τσίπρα ο δρόμος είναι σπαρμένος με ρόδα. Πολλά θα εξαρτηθούν από τα χαρακτηριστικά (προθεσμίες, χρονοδιαγράμματα, εκπληρώσεις όρων, ανταπόκριση της μιας πλευράς στα βήματα της άλλης) της συμφωνίας που θα φέρει για ψήφιση στη Βουλή, εφόσον ο ομόλογός του ξεπεράσει τις δυσκολίες του. Πολλά επίσης θα κριθούν από την υποδοχή που θα τύχει η συμφωνία από την κοινή γνώμη και τα κόμματα, όταν γίνει γνωστό το πλήρες περιεχόμενό της, καθώς ήδη προγραμματίζονται συλλαλητήρια από αυτοανακηρυχθέντα «παμμακεδονικά» σωματεία που δεν θέλουν να περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» η ονομασία. Αλλά το κλειδί είναι προφανώς η αρνητική διάθεση του Καμμένου απέναντι στη λύση.
Ο σχεδιασμός του Αλ. Τσίπρα προβλέπει τον Οκτώβριο ή και αργότερα να έλθει η συμφωνία του Μακεδονικού στη Βουλή. Αφού η κυβερνητική προπαγάνδα θα πανηγυρίζει για την έξοδο από το μνημόνιο, την ανασυγκρότηση της οικονομίας και τη θωράκιση της χώρας απέναντι στα φαινόμενα διαφθοράς, ασχέτως της πραγματικότητας. Aρα θα έχουν επιτευχθεί οι στόχοι της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατά τον Δ. Τζανακόπουλο, το άρθρο 85 του Συντάγματος αναφέρει ρητά ότι «τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, καθώς και οι υφυπουργοί είναι συλλογικά υπεύθυνοι για την πολιτική της κυβέρνησης…», οπότε το διαζύγιο Τσίπρα-Καμμένου θα προβληθεί ως φυσική εξέλιξη. Ανοίγοντας ενδεχομένως τον δρόμο προς εκλογές πριν μειωθούν οι… συντάξεις. Οι κωλοτούμπες, βέβαια, παραμένουν στο πρόγραμμα!