Επιστροφή στην κανονικότητα: Αυτός είναι ο τίτλος του τελευταίου αφηγήματος της μακροβιότερης μνημονιακής κυβέρνησης. Αντί κανονικότητας όμως, η καθημερινότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παρέχει μια παρατεταμένη μιζέρια για όλους. Το νόημα της προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης για την οικονομία στη Βουλή πρόσφατα ήταν η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών για το περιεχόμενο των συζητήσεων που η κυβέρνηση ερήμην τους διεξάγει. Η πορεία, δηλαδή, των μεταρρυθμίσεων. Αντί όμως η συζήτηση να επικεντρωθεί στην εξέλιξη ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, όπως οι κεντρικές και ηλεκτρονικές προμήθειες του Δημοσίου, η επίσπευση των δικαστικών διαδικασιών και οι πολιτικές αντιμετώπισης αδήλωτης εργασίας, βρεθήκαμε στο παράλληλο σύμπαν των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ενα σύμπαν στο οποίο η κυβέρνηση έχει βαφτίσει τα ατελείωτα φορολογικά μέτρα μεταρρυθμίσεις και έχει μετονομάσει τις τεράστιες περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις σε εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης. Η εμπειρία του 2017 – δηλαδή η εξασφάλιση υπερπλεονάσματος πάνω από 4% του ΑΕΠ όταν ο στόχος ήταν 1,75%– αναδεικνύει δύο μεγάλες κυβερνητικές «επιτυχίες»: τη φοροεξάντληση και την αναπόφευκτα συνδεδεμένη φοροδιαφυγή. Η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία υποστηρίζει πως «ύστερα από αλλεπάλληλες αυξήσεις, οι συντελεστές σε όλους τους βασικούς φόρους είναι υψηλότεροι συγκριτικά με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά η συλλογή των φορολογικών εσόδων είναι αισθητά χαμηλότερη». Η υπεραπόδοση του πλεονάσματος επιτυγχάνεται μέσω της συνεχούς υπερφορολόγησης της μεσαίας τάξης και των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων.
Συγκεκριμένα, στη χώρα μας: Η συντριπτική πλειονότητα των ελευθέρων επαγγελματιών (71%) δηλώνει εισοδήματα μικρότερα των 9.000 ευρώ ετησίως, το 30% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα εργάζεται με μερική απασχόληση και μέσο μηνιαίο μισθό 385 ευρώ, το 3% των πολιτών, αυτοί που δηλώνουν δηλαδή ετήσιο εισόδημα πάνω από 42.000 ευρώ, πληρώνει το 42% των φόρων. Αποτέλεσμα αυτής της φοροεξάντλησης είναι η διάβρωση της εμπιστοσύνης των πολιτών σε θεσμούς και κρατικές υπηρεσίες. Αξίζει να σημειωθούν δύο ακόμη παράμετροι. Η προαναφερθείσα έκθεση του ΟΟΣΑ κηλιδώνει το υποτιθέμενο κοινωνικό προφίλ της κυβέρνησης, καθώς υποστηρίζει πως ο δείκτης της απόλυτης φτώχειας παραμένει κοντά στο ιστορικό υψηλό και η συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας είναι από τις χαμηλότερες του ΟΟΣΑ. Παράλληλα, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν φροντίζει να υποστηρίξει πολίτες και επιχειρήσεις με δημόσιες επενδύσεις, αλλά τις υποχρηματοδοτεί όσο ποτέ. Το πρώτο τετράμηνο του 2018, η κυβέρνηση περικόπτει τις ήδη μειωμένες δημόσιες επενδύσεις κατά 556 εκατ. ευρώ. Ολα τα παραπάνω, τη στιγμή που το δημόσιο χρέος βρίσκεται σε μη βιώσιμο επίπεδο. Στο τελευταίο Fiscal Monitor του ΔΝΤ το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, έχει αναθεωρηθεί σημαντικά προς τα πάνω: αναμένεται να διαμορφωθεί το 2018 σε 191,3%, από 177% το 2014, ενώ η αντίστοιχη πρόβλεψη του ΔΝΤ το 2014 ήταν ότι το χρέος το 2018 θα είχε μειωθεί στο 144,6%. Η κυβέρνηση δεν έχει απάντηση στους προβληματισμούς αυτούς. Δεν τη δίνει στους πολίτες, δεν την έδωσε στη Βουλή, δεν φαίνεται καν να την απασχολεί στα σπάνια υπουργικά της συμβούλια. Ενδεχομένως με τη σιωπή της ακολουθεί την ιστορική συμβουλή του Αβραάμ Λίνκολν: «Ισως καλύτερα να παραμείνει κανείς σιωπηλός και να θεωρείται ανόητος παρά να μιλήσει και να αφαιρέσει κάθε αμφιβολία».
* Η κ. Δόμνα Μιχαηλίδου είναι σύμβουλος του προέδρου της Ν.Δ. για θέματα Μεταρρυθμίσεων.