Αν τα δεις από μακριά, είναι μία ποπ πανδαισία των χρωμάτων και των συνηθειών ενός τυπικού καλοκαιριού – ή, εν πάση περιπτώσει, στιγμών ξενοιασιάς κάτω από τον ήλιο και δίπλα στη θάλασσα. Πλησιάζοντας, αποκαλύπτεται μια ενοχλητική πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που ποτέ δεν μοιάζει με το ιδανικό, όπως εκείνο κατασκευάζεται στο φαντασιακό μας μέσω καρτ ποστάλ ή φιλτραρισμένων στιγμιοτύπων στο Instagram.
Η έκθεση «Brit Pond» της Στέλλας Καπεζάνου (γενν. 1979) είναι η αναζήτηση της ευτυχίας, το κυνήγι του παραδείσου, ο τρόπος να δημιουργούμε μέσα μας ιδανικές συνθήκες ξενοιασιάς και ελευθερίας. Η Στέλλα Καπεζάνου ζωγράφισε τη στιγμή που φτάνουμε στον παράδεισο –όπως τον έχουμε φανταστεί προτού καν τον βιώσουμε, όπως, ας πούμε, φαίνεται μακρόθεν– και συνειδητοποιούμε ότι ούτε τώρα έχουμε αγγίξει το προσωπικό μας ιδανικό, ότι ακόμη και εδώ υπάρχει κάτι που μας ενοχλεί.
Η σειρά έργων, που εκτείνεται στο ισόγειο, στον πρώτο όροφο αλλά και στα γραφεία του δεύτερου ορόφου της γκαλερί «Ευριπίδης», είναι ένας ειρωνικός και αυτοσαρκαστικός τρόπος να διηγηθεί η Στέλλα Καπεζάνου το εφήμερο της ευημερίας, το επίπλαστο της ευτυχίας, το στερεότυπο της ικανοποίησης από έναν κόσμο που ποτέ δεν μας αρκεί. «Εχω την αίσθηση ότι διαρκώς αναβάλλουμε την ευτυχία. Κάθε φορά που κατακτάμε έναν δικής μας έμπνευσης παράδεισο, υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε περισσότερη προσπάθεια για περαιτέρω κατακτήσεις όσων έχουμε αποφασίσει ότι αποτελούν το ιδανικό μας», αναφέρει η Στέλλα Καπεζάνου στην ξενάγηση που μας έκανε.
Το «Brit Pond» είναι η πρώτη ατομική έκθεση της ζωγράφου στην Αθήνα, ενώ έχουν προηγηθεί άλλες δύο στο Λονδίνο. Μέσα από το έργο της, όπως, εξάλλου, φαίνεται και από την τρέχουσα έκθεσή της, η Στέλλα Καπεζάνου βάζει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο του συλλογικού μας φαντασιακού. «Εκεί που πας να πεις “α, τι ωραίος πίνακας αυτός”, την ίδια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι εδώ υπάρχει κάτι παράδοξο, χρονικά ανακόλουθο, ενοχλητικό, που ίσως περιπαίζει τις εξιδανικεύσεις μας. Κανένα ηλιοβασίλεμα δεν μοιάζει με τα τέλεια ηλιοβασιλέματα που βλέπουμε στις διαφημίσεις και στα social media», λέει η καλλιτέχνις.
Σε αυτό ακριβώς το πνεύμα, η Στέλλα Καπεζάνου αναδεικνύει αυτό που, κατά κανόνα, θα θέλαμε να κρύψουμε, εκείνο από το οποίο αποστρέφουμε το βλέμμα μας. Και στο πλαίσιο αυτό χωρούν όλοι: παιδιά, wannabes, γονείς, συνταξιούχοι… Παρ’ όλη την καθαρόαιμη ποπ αισθητική της, τα ψεύτικα χρώματα, τη συνύπαρξη αντιθετικών, αν όχι συγκρουσιακών, κόσμων και αναφορών (ο Μονέ, ο Γουόρχολ, ο Χιρστ και ο Χόπερ ξεφυτρώνουν από πίνακα εις πίνακα), η Στέλλα Καπεζάνου ξορκίζει την αφέλεια, την επιφανειακότητα, το ανόητο: «Ζωγραφίζοντας, ξορκίζω, δείχνοντας την κενότητα του κόσμου όταν στο κέντρο των πάντων μπαίνουν ο εαυτός μας και οι περίκλειστες εξιδανικεύσεις μας».
Στέλλα Καπεζάνου, «Brit Pond». Evripides Art Gallery, Ηρακλείτου 10, Κολωνάκι. Εως 30 Ιουνίου.