Το Αμυνας είναι ένα πολύ σημαντικό υπουργείο για σχεδόν κάθε χώρα, ιδιαίτερα για την Ελλάδα που βρίσκεται σε μια τόσο «περίεργη» γειτονιά και δεν είναι Δανία να μην αισθάνεται καμία απειλή και από πουθενά. Αλλωστε, γι’ αυτό και ένα τόσο μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού της πηγαίνει στις αμυντικές δαπάνες αφαιρώντας κονδύλια που σε κανονικά κράτη –ίσως όχι στο δικό μας, καθώς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα χρησιμοποιούνταν επωφελώς για την κοινωνία– θα κάλυπταν αναπτυξιακές ή κοινωνικές δαπάνες. Τούτων λεχθέντων και ακόμη περισσότερο επειδή στη σημερινή συγκυρία η πατρίδα αντιμετωπίζει ανοιχτές απειλές από τη γειτονική Τουρκία, θα περίμενε κανείς ότι ο υπουργός Αμυνας θα ήταν ένα πρόσωπο που θα ενέπνεε εμπιστοσύνη, ασφάλεια και σεβασμό. Οχι μόνο στους πολίτες, αλλά και στους υφισταμένους του στρατιωτικούς, γιατί θα μετρούσε με προσοχή τα λόγια του, θα γνώριζε στοιχειωδώς τα θέματά του και θα φρόντιζε να μην πολυεκτίθεται σε κομματικές αντιπαλότητες. Ωστε να χαίρει κάποιας «προστασίας» από τους πολιτικούς αντιπάλους του λόγω του υπουργείου του οποίου προΐσταται, αλλά κυρίως να διαθέτει κύρος και ειδικό βάρος όταν καλείται να προστατεύσει τα συμφέροντα της χώρας, πόσο μάλλον να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά δικαιώματά της.
Ο Π. Καμμένος, με τη συμπεριφορά του, ως υπουργός Αμυνας και συνεταίρος του Αλ. Τσίπρα στην κυβέρνηση Συρανέλ κάνει ό,τι μπορεί από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε για να υποσκάψει το κύρος του υπουργείου του. Πιο ωμά, κάνει ό,τι μπορεί με τη συμπεριφορά και τις δηλώσεις του για να δικαιολογεί αμφισβήτηση των… προσόντων του για το συγκεκριμένο πόστο. Το γεγονός ότι το μέγεθος και η ένταση της αμφισβήτησης και της κριτικής προς το πρόσωπό του είναι μικρότερα από αυτό που του αξίζει οφείλεται στην εξάρτηση της κυβέρνησης από τους ΑΝΕΛ, στην ενστικτώδη προστασία που παρέχουν τα μίντια στο υπουργείο Αμυνας και στον φόβο που έχει ο ίδιος σπείρει μέσω της δικαστικής οδού σε δημοσιογράφους και μίντια.
Πρόσφατα και από τα Ψαρά, ο Π. Καμμένος ξεπέρασε τον εαυτό του λέγοντας «η Ελλάδα, σύντομα, με την αναγνώριση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, θα αρχίσει να εκμεταλλεύεται τον υποθαλάσσιο πλούτο της και θα παράγει φυσικό αέριο και ίσως αργότερα πετρέλαιο. Είμαστε σε μια στιγμή της ιστορίας του έθνους που η πατρίδα μας μεγαλώνει. Πολύ σύντομα θα επεκταθούν τα χωρικά μας ύδατα με την αναγνώριση της ΑΟΖ, την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου και η πατρίδα μας θα περάσει σε μια καινούργια εποχή».
Κάποιος πρέπει σύντομα να εξηγήσει στον υπουργό Αμυνας ότι τα χωρικά ύδατα δεν έχουν σχέση με την ΑΟΖ και πάνω από την επέκταση των χωρικών υδάτων κρέμεται ένα casus belli από την κακόπιστη άλλη πλευρά. Και πάντως, το βασικό ερώτημα που δημιουργεί η τόση ασυναρτησία είναι το πώς μπορεί να διατηρηθεί ο απαραίτητος σεβασμός της στρατιωτικής ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας προς την αντίστοιχη πολιτική.