Ευθύνη και λεβεντιά…

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ευθύνη είναι μεγάλο πράγμα. Και βαρύ. Ειδικώς σε μια χώρα που ειδικεύεται στις μεταφορές ευθυνών. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα για όλα φταίνε οι άλλοι. Για κάθε κρίμα ενοχοποιείται η κακιά στιγμή, το σύστημα, η «κακούργα κενωνία», η δίκαιη οργή, οι Γερμανοί, οι αγορές και φυσικά ο νεοφιλελευθερισμός. Oχι κατ’ ανάγκην με αυτή τη σειρά…

Η ανάληψη ευθύνης για κάτι στραβό ή εγκληματικό προϋποθέτει λεβεντιά. Να πει κάποιος ότι «εγώ, ο Γιώργος Ταδόπουλος, αναλαμβάνω την ευθύνη αυτής της πράξης, διότι πιστεύω πως έτσι θα προκύψουν καλύτερα αποτελέσματα». Αυτό είναι και το νόημα της δημόσιας ανυπακοής σε κάποιον άδικο νόμο. Κάποιοι πολίτες παραβιάζουν τον νόμο επωνύμως και δημοσίως. Διά της δημοσιότητας της δίκης προωθούν τα επιχειρήματά τους και στο τέλος αναθεωρείται ο νόμος. Στην Ελλάδα ανθεί η δημόσια παρανομία. Ολοι παραβιάζουν τον νόμο, μα σαν συλληφθούν, σκούζουν περί «ποινικοποίησης των αγώνων τους». Λες και οι αγώνες δεν έχουν όρια ή προϋποθέτουν το κατέβασμα των τζαμαριών, τις μπούκες στη Βουλή ή την επίθεση στις δυνάμεις των ΜΑΤ.

Με βάση τα παραπάνω, είναι οξύμωρη η φράση «η οργάνωση “τρεις λαλούν και δυο χορεύουν” ανέλαβε την ευθύνη για την τάδε βομβιστική επίθεση ή τον δείνα βανδαλισμό…» Ναι, μπορεί αυτοί που το έκαναν να αυτοχρίζονται «εξεγερμένοι», αλλά τρέχα γύρευε με τις σφραγίδες των ανωνύμων· το Ισλαμικό Κράτος αναλαμβάνει την ευθύνη για τις πράξεις κάθε διαταραγμένου στον πλανήτη. Το θέμα δεν είναι αυτό. Η ανάληψη ευθύνης προϋποθέτει και τη λεβεντιά του ονόματος. Αλλιώς, είναι θρασύδειλη ανευθυνότητα, ασχέτως αν εμείς –εμποτισμένοι από τον χαβαλέ και τη φρασεολογία της μεταπολίτευσης– χρησιμοποιούμε τον όρο όπως κάποτε αποκαλούσαμε τους φονιάδες «εκτελεστές».

Διαβάζουμε λοιπόν πως με ανακοίνωσή της σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου, η αναρχική ομάδα «Εξεγερμένοι/Εξεγερμένες» (η πολιτική ορθότητα τους μάρανε!) «ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση κατά των ΜΑΤ στη Θεσσαλονίκη». Σ’ αυτή την ανακοίνωση οι κατά φαντασίαν επαναστάτες γράφουν ότι «επιλέγουμε να κοιτάξουμε τον πραγματικό εχθρό κατάματα, να κοιτάξουμε τους ένοπλους φρουρούς του στα μάτια και να τους κάψουμε».

Σιγά τους λεβέντες που κοίταξαν στα μάτια τα παρ’ ολίγον θύματά τους. Πέταξαν από μακριά τις μολότοφ μασκαρεμένοι. Θρασύδειλοι και αγελαίοι, σίγουροι κάτω από την κουκούλα και την ανωνυμία για την ατιμωρησία, έκαναν το κομμάτι τους. Μετά έτρεξαν να κρυφτούν στο «άσυλο ιδεών» του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Κι αν ποτέ συλληφθούν (λέμε τώρα…), οι υπόλοιποι θα κάνουν πορείες για να μην αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους. Θα κλαψουρίσουν για «κατασταλτικούς μηχανισμούς» και «φρονηματικές διώξεις». Τόση ευθύνη, τέτοια λεβεντιά…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή