Το υπουργικό χαρτοφυλάκιο θα έπρεπε να σκοτώνει το ταμπεραμέντο, όπως ο θεσμός του γάμου σκοτώνει τον έρωτα. Το ταμπεραμέντο του Νίκου Κοτζιά, όμως, εξακολουθεί να διατελεί σε κατάσταση κλεψιγαμικής παραφοράς με τον υπουργικό εαυτό του. Ο χαρακτήρας έχει καταπιεί τον θεσμό.
Στη διαχείριση του Μακεδονικού, η φίλερις φύση του υπουργού συντονίστηκε αρμονικά με τις προθέσεις της κυβέρνησης. Το ύφος ταίριαξε γάντι με την προσπάθεια, πρώτον, να λειτουργήσει το Μακεδονικό σαν σαμποτάζ στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας· και, δεύτερον, να φορτωθεί σε εκείνη μέρος του πολιτικού κόστους.
Καθώς η διαπραγμάτευση ωριμάζει, η όξυνση που προκαλεί προσωπικά ο Κοτζιάς καταλήγει να υπονομεύει αυτούς τους στόχους. Η επίθεση συσπειρώνει τον αντίπαλο.
Οταν το υπουργείο Εξωτερικών όχι απλώς αρνείται να ενημερώσει τον τομεάρχη της Νέας Δημοκρατίας, αλλά συσκευάζει κιόλας την άρνηση με έναν εχθροπαθή σαρκασμό· όταν ο υπουργός ανασκάπτει τα αρχεία του κράτους για να σπιλώσει συλλήβδην όλα τα πρόσωπα, όλων των νεοδημοκρατικών συνιστωσών, που χειρίστηκαν πτυχές του προβλήματος, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον Αντώνη Σαμαρά και την Ντόρα Μπακογιάννη, δικαιώνει την άρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Δικαιώνει την απόφαση της ηγεσίας της να μην εμπλακεί σε ένα εγχείρημα που από την αρχή «κραύγαζε» πως είχε στηθεί για να τη διασπάσει.
Ο εμπρηστικός κυβερνητικός χειρισμός προκαλεί ταυτόχρονα και δεύτερη παράπλευρη ζημία: Απειλεί να εκθέσει όσους από την ελάσσονα αντιπολίτευση δηλώνουν πρόθυμοι να στηρίξουν στη Βουλή μια λύση, ανεβάζοντας κατακόρυφα το κόστος της προθυμίας τους.
Τους εκθέτει ακόμη κι όταν τους εξαιρεί από τις τοξικές επιθέσεις, ακόμη κι όταν τους παρασημοφορεί με τον υπερθετικό μιας ξεκούδουνης κολακείας – όπως έγινε στην, κοινοβουλευτικά ανωφελή, περίπτωση του Γ. Παπανδρέου.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα του Κοτζιά δεν είναι ούτε η υπαρξιακή ανάγκη της Νέας Δημοκρατίας να πει «όχι» ούτε η δυσκολία του Κινήματος Αλλαγής να πει «ναι».
Η επιθετικότητα του ιδίου και της κυβέρνησης είναι αντανάκλαση της δικής τους ανασφάλειας. Πρόκειται για ανασφάλεια που δεν οφείλεται μόνο στη στάση του μονίμως εμπύρετου εταίρου τους. Οφείλεται και στο εύρος των αντιδράσεων που είχαν εκτιμηθεί λάθος. Το θέμα αποδεικνύεται ότι δεν προκαλεί μόνο Δεξιό πόνο.
Η Νέα Δημοκρατία ονομάζει αυτή την ανασφάλεια «έλλειψη νομιμοποίησης» – διατύπωση που κινδυνεύει να εκτρέψει την αντιπολιτευτική τακτική της σε συνταγματολογικούς σολοικισμούς. Αυτό που λείπει από τον υπουργό Εξωτερικών είναι σίγουρα το πολιτικό κεφάλαιο. Και δεν του το στερούν μόνο οι Ανεξάρτητοι Ελληνες.