Οπως συνέβη με χιλιάδες άλλους έτσι και σ’ εμένα. Η μεγάλη κατασκευή που συμβολίζει την κίνηση του χρόνου, ένα ατελείωτο ρεύμα προς τα εμπρός, γεφυρώνοντας τα αρχαία ευρήματα με το έργο του μετρό, την τεχνολογική πρόοδο και την εξέλιξη, σταμάτησε για λίγο τον χρόνο της βιασύνης όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά. «Το Ωρολόγιον του μετρό», ένα από τα πιο γνωστά δημόσια έργα που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Θόδωρος, στέκει στην οροφή του κεντρικού σταθμού του Συντάγματος, παρακαταθήκη του γλύπτη που πίστευε ότι η κίνηση είναι συνυφασμένη με τη ζωή.
Ο Θόδωρος Παπαδημητρίου, γλύπτης με διεθνή αναγνώριση, «ενεργός και συνειδητός» μέχρι το τέλος, έφυγε από τη ζωή την περασμένη Πέμπτη σε ηλικία 87 ετών. Με προβληματισμούς για τα ζητήματα του χρόνου, τη διαχρονικότητα στην τέχνη, την ποιότητα και τον εντυπωσιασμό στο καλλιτεχνικό έργο αλλά και τη σχέση μεταξύ τέχνης και κοινού, αμφισβητίας των τάσεων και της νόρμας, δημιούργησε την προσωπική του φωνή και το ιδιαίτερο ύφος του, προσεγγίζοντας την τέχνη ως μέσο επικοινωνίας και εργαλείο εξέλιξης. Απελευθέρωσε τη χρήση των υλικών, διατηρώντας όμως μια αυστηρή γεωμετρία και δωρικότητα στις μορφές του. Ο τροχός ως μοτίβο στη δουλειά του εμφανίστηκε το 1960 στο «Εντομο κρεμασμένο από ρόδα ποδηλάτου». Τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα του ’60 και του ’70 στον κόσμο και η ελληνική χούντα τροφοδότησαν έργα του, όπως τους «Χειρισμούς».
Γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Aγιος Bλάσης της Aιτωλοακαρνανίας και η παρόρμηση προς τη χειρωνακτική τέχνη ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια και τα παιχνίδια που κατασκεύαζε από πηλό, ξύλα, σύρματα και άλλα υλικά. «Ενώ διέλυα όσα έτοιμα παιχνίδια μου δώριζαν για να δω πώς ήταν κατασκευασμένα. Αυτή η “περιέργεια” αποτέλεσε την αφετηρία για την περιπέτειά μου στη γλυπτική», έλεγε.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα έφυγε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου και έμεινε μέχρι το 1974, συμμετέχοντας σε εκθέσεις και ζυμώσεις των καλλιτεχνών ρευμάτων της εποχής. Δίδαξε γλυπτική στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ενώ για 18 χρόνια ήταν καθηγητής Πλαστικής στο τμήμα Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ. Προσδιόριζε τον εαυτό του ως «γλύπτη», ως τεχνίτη, παρά ως «καλλιτέχνη».
Εργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και μουσειακές συλλογές, όπως στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στην Εθνική Πινακοθήκη και σε δημόσιους χώρους. Πέρυσι συμμετείχε με έργα του στην documenta 14, ενώ η τελευταία ατομική του έκθεση έγινε στον χώρο ΣΤΟart Κοραή με γλυπτά του από την περίοδο 1990-99. Το 2016 η Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου και το ΜΙΕΤ παρουσίασαν σχέδια από την περίοδο της μαθητείας του.
Η κηδεία του θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 11 Ιουνίου, στις 12 το μεσημέρι, στον Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Ρηγίλλης. Επιθυμία του ήταν, αντί στεφάνων, να γίνουν δωρεές στο Διεπιστημονικό Κέντρο Μελέτης Γλυπτικής, Αρχιτεκτονικής και Eπικοινωνίας «CitiesInBalance» ή σε κοινωφελείς οργανισμούς.