Οποτε όμιλος συμπατριωτών μας ξεπεράσει τον αριθμό των δέκα, ο ενδέκατος είναι κάποιος Καμπόσος. Τον αριθμό τον αναφέρω τυχαία. Θα μπορούσα να πω ότι όποιος όμιλος ξεπεράσει τον αριθμό των πέντε ο έκτος είναι κάποιος Καμπόσος. Ομως παραμένω κατά βάθος αισιόδοξος. Επιμένω ως προς το «όποιος όμιλος». Από την ταβέρνα που κάποιος έφερε κάποιον καινούργιο φίλο για να τον γνωρίσουμε, τον σύλλογο γονέων που συνεδριάζουν για το σχολείο, την ουρά στην τράπεζα, την πτήση για Φρανκφούρτη, το πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, την παράσταση στην Επίδαυρο ή τις υπέροχες αυτές συναντήσεις που τιτλοφορούνται ευγενώς «παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του τάδε». Σ’ αυτές τις τελευταίες, ενίοτε ο κ. Καμπόσος είναι ο ίδιος ο μυθιστοριογράφος. Η ιδιότης του Καμπόσου δεν εξαρτάται ούτε από τα πανεπιστημιακά του διπλώματα, ούτε από το επάγγελμά του, ούτε από την πολιτική του ένταξη. Είναι μια ανθρωπολογική παράμετρος η οποία υπερβαίνει τους διαχωρισμούς που έχει επεξεργαστεί η σκέψη για να μπορεί να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Κοινώς ξεπερνάει την ίδια τη σκέψη και τις δυνατότητές της.
Είναι αντισημίτης ο κ. Καμπόσος; Ελάτε τώρα, ο άνθρωπος δεν είναι αντισημίτης, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει για ποιον λόγο οι Εβραίοι έχουν βαλθεί να καταστρέψουν τον κόσμο. Αυτός αγαπάει το Αργος του, που τον τίμησε δύο φορές με την ψήφο του. Και δεν χωνεύει τον κ. Μπουτάρη, επειδή φοράει καπελάκια γιατί αγαπάει τους Εβραίους και είναι και προδότης, και καλά του κάνανε που πήγαν να τον ξεκάμουν. Ολα αυτά μπορεί να σας φαίνονται λίγο ασυνάρτητα, όμως μη μου πείτε ότι δεν ακούγονται οικεία. Σε γενικές γραμμές, ο κ. Καμπόσος δεν χωνεύει τους Εβραίους, δεν χωνεύει τους Γερμανούς, δεν χωνεύει τους Αμερικανούς, δεν χωνεύει τον Μπουτάρη, αγαπάει όμως τους γονείς του, είναι καλός οικογενειάρχης ο ίδιος και δακρύζει όποτε βλέπει στον ύπνο του την Παναγιά να του ψιθυρίζει: «Τη Μακεδονία και τα μάτια σου, Καμπόσε μου». Πώς είναι δυνατόν να είναι μέλος της Ν.Δ. ένας Καμπόσος; Αν η Ν.Δ. απέκλειε τους Καμπόσους του ελληνισμού, τότε δεν θα ήταν κόμμα που ετοιμάζεται να γίνει κυβέρνηση. Θα ήταν ένας κλειστός όμιλος αλλoπαρμένων, κάτι σαν τη Flat Earth Society.
Το ζητούμενο δεν είναι να κάνεις πολιτική χωρίς τους Καμπόσους. Καλύτερα να αλλάξεις χώρα. Το ζητούμενο είναι πώς τους διαχειρίζεσαι όταν κάνουν τους καμπόσους, πώς τους απομονώνεις και πώς τους μετατρέπεις σε παραδείγματα προς αποφυγήν. Και εκεί εντοπίζεται η διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και τα εθνικολαϊκιστικά μορφώματα. Αυτά τα τελευταία μετατρέπουν τις ασυναρτησίες των Καμπόσων σε ιδεολογία.