Οικονομία, ελληνοτουρκικά, Μακεδονικό, παράγουν τα θέματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των μίντια και κατ’ επέκταση και όσων πολιτών παρακολουθούν τις όποιες εξελίξεις στη χώρα και στον κόσμο μέσω αυτών. Καθώς είναι βέβαιο ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους αδιαφορούν πλήρως –για πολλούς και διάφορους λόγους και πάντως όχι μόνον επειδή ασχολούνται με την επιβίωσή τους, όπως λέει ένας ακόμη αστικός μύθος για δικαιολογία–, ή ενημερώνονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα καφενεία και από στόμα σε στόμα, συνήθως αποσπασματικά ή διαστρεβλωτικά και πάντα σχεδόν προσαρμόζοντας την πραγματικότητα στις απόψεις τους. Κάπως έτσι, μεταξύ ημιπληροφόρησης και παραπληροφόρησης, πορεύονται οι Ελληνες στον εικοστό πρώτο αιώνα και όποιος δεν το παραδέχεται, απλά στρουθοκαμηλίζει…
Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι η σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση, έστω και με τον τρόπο που φτάνει στον μέσο Ελληνα, με τα τρία κυρίαρχα θέματα κρύβει σε πολύ μεγάλο βαθμό την αληθινή κατάσταση και την εικόνα της χώρας σε πολλούς άλλους τομείς. Κατάσταση και εικόνα που συνήθως είναι αποκαρδιωτική, με συνέπειες στο επίπεδο ζωής αυτού του μέσου Ελληνα, ο οποίος ωστόσο είτε ευθύνεται γιατί αντιδρά στη βελτίωση, είτε δεν απαιτεί κάτι καλύτερο γιατί δεν έχει γνωρίσει το καλύτερο και πολλές φορές γιατί εθίζεται και βολεύεται σε απαράδεκτες συνθήκες που αφορούν τη ζωή του. Τις συνθήκες δηλαδή που δημιουργούν η δημόσια διοίκηση, όχι μόνον η κεντρική αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση, η δημόσια παιδεία, οι δημόσιες συγκοινωνίες, τα δημόσια νοσοκομεία, το αστικό περιβάλλον, η δημόσια ασφάλεια, η περιφρόνηση του νόμου και της τάξης, η διάχυτη ανεπάρκεια μαζί με τη γενική αδιαφορία.
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον ένας έλεγχος –από ποιους όμως;– των δομών και των υποδομών που δημιουργήθηκαν με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης όλα αυτά τα χρόνια που η Ελλάδα «προικοδοτείται» ως φτωχό μέλος. Σε ποια κατάσταση βρίσκονται, αν λειτουργούν και πώς λειτουργούν μαρίνες, λιμάνια, αεροδρόμια, φράγματα, βιολογικοί καθαρισμοί, σφαγεία, δρόμοι, πολιτιστικά κέντρα, λεωφορεία, αστυνομικά τμήματα, τρόλεϊ, δικαστήρια, μουσεία και τόσα άλλα που κατασκευάστηκαν με ευρωπαϊκά κονδύλια στον έναν ή τον άλλο βαθμό για να βελτιώσουν τη ζωή των Ελλήνων. Θα είχε επίσης ενδιαφέρον ένας δεύτερος έλεγχος –πάλι από ποιους όμως;– για τις παραλείψεις και την άρνηση στη συμμόρφωση με επιταγές και κανόνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αφορούν τη βελτίωση της διοίκησης και της καθημερινότητας. Τρανό παράδειγμα, οι εικόνες ντροπής με τα σκουπίδια και τις χωματερές σε πόλεις και νησιά, πολλά από τα οποία μάλιστα ζουν από τον τουρισμό. Κάθε τόσο γίνονται γνωστά και αμέσως ξεχνιούνται χωρίς ή σπανίως να λύνονται.
Η βασική διαπίστωση που θα προκύψει από τέτοιους ελέγχους –ελέγχους που δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ– είναι η τεράστια ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει τις επιδόσεις της ελληνικής διοίκησης. Τόσο της τοπικής αυτοδιοίκησης, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορεί να ξεχωρίσει δύο γαϊδουριών άχυρα και ταυτόχρονα δεν θέλει να θίξει τα πάσης φύσεως μικροσυμφέροντα της περιοχής, όσο φυσικά και της κεντρικής διοίκησης που είναι βυθισμένη στη γραφειοκρατία (και πολυνομία), την ανικανότητα, την ευθυνοφοβία, τον ωχαδερφισμό και τη διαφθορά. Το πρόβλημα της τελευταίας μεγεθύνεται όσο μεγαλώνει η απόσταση από το κέντρο.
Ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις δημάρχων και περιφερειαρχών που ξεχωρίζουν για το έργο τους. Η γενική εικόνα της χώρας είναι ότι αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί γιατί η κοινωνία και η πολιτική τάξη της το αρνούνται πεισματικά. Που σημαίνει ότι και να βγει από την οικονομική κρίση και να λύσει το Μακεδονικό και να την αφήσει ήσυχη η Τουρκία, θα πρέπει μόνη της να ξεπεράσει την παρακμή της. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.