Αριστείδης Μπαλτάς
Ο υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ
Γιώργος Πατούλης
Παρδαλό ή χακί;
Τα συλλαλητήρια δεν εκφράζουν μόνο την αγωνία για το εθνικό θέμα. Είναι πεδίο έκφρασης και του συσσωρευμένου αντικυβερνητικού θυμού, ο οποίος δεν μπορούσε να περάσει από τα γραφειοκρατικά συνδικαλιστικά δίκτυα και τώρα, χάρη στο Μακεδονικό, βρίσκει διέξοδο στον δρόμο.
Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, η αξιωματική αντιπολίτευση θα αυτοκτονούσε αν έδειχνε πιο διαλλακτική στο θέμα, όχι μόνο επειδή το 80% της συντηρητικής βάσης της –το ποσοστό δεν λέγεται τυχαία– διαφωνεί με οποιονδήποτε συμβιβασμό· θα αυτοκτονούσε, επειδή θα εμφανιζόταν να αντιτάσσεται στο πιο ευρύ αντιπολιτευτικό ρεύμα που έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα – στο πιο πηγαίο «φύγετε».
Η παράμετρος που η ανάλυση παραβλέπει είναι ότι το υπόρρητο «φύγετε» των συλλαλητηρίων δεν έχει όρια, ούτε είναι εύκολο να οριοθετηθεί άνωθεν. Ο θυμός είναι μάλλον καθολικά αντισυστημικός, παρά αντισυριζαϊκός. Και το εθνικό συναίσθημα, με το οποίο συνάπτεται ο θυμός, είναι ακόμη δυσκολότερο να καθοδηγηθεί. Ισως σε αυτήν τη φανερή δυσκολία πρέπει να αποδοθεί και το γεγονός ότι η στήριξη των στελεχών της Ν.Δ. στα συλλαλητήρια εκδηλώθηκε κυρίως εξ αποστάσεως. Δεν είναι ακίνδυνη η βουτιά στην πλατεία. Ηχηρή εξαίρεση ήταν, βέβαια, ο Γιώργος Πατούλης – που, ούτως ή άλλως, δεν είχε και πολύ πολιτικό κεφάλαιο να διακινδυνεύσει.
Βλέποντας τον Πατούλη οιστρήλατο στη σκηνή της Εδεσσας –ανάμεσα σε φλάμπουρα, λάβαρα και ράσα– δεν μπορούσε κανείς να αποφύγει δύο ερωτήματα: Πρώτον, δεν θα διέπρεπε ως δήμαρχος Εδεσσας ή, έστω, δήμαρχος Αργους; Και, δεύτερον, δεν είναι προτιμότερο να εκφράζει κάποιος με τα δικά του ροκοκό χαρακτηριστικά το φρόνημα που διεκδικούν να εκφράσουν οι απόστρατοι; Δεν είναι προτιμότερη η παρδαλότητα από την παραλλαγή;
Βλέποντας τον Πατούλη στην Εδεσσα, σκεφτόταν κανείς ποιος θα μπορούσε να ήταν στη θέση του. Η σκέψη δεν είναι και πολύ παρηγορητική. Το κοινό των συλλαλητηρίων αναπληρώνει το χαμένο του εισόδημα με μια ψυχική πρόσοδο που υπό τις παρούσες συνθήκες μοιάζει ακαταμάχητη και αναντικατάστατη.
Δεν υπάρχει άλλη πηγή νοήματος εκτός από αυτή που κινητοποιεί τους ανθρώπους να βγάλουν τις σημαίες από τις ντουλάπες τους. Δεν υπάρχει, επειδή δεν υπάρχουν ούτε τα μέσα ούτε τα πρόσωπα για να δώσουν στον πατριωτισμό άλλο περιεχόμενο. Η επιλογή είναι μεταξύ Πατούλη και Καμπόσου.