«Ακίνητη! κρατάω μεζούρα». Μειδιάστε υπεύθυνα παρακαλώ, άλλωστε το φαιδρό πάντα στριμωχνόταν δίπλα στα ζοφερά και στα βαρέα. Ετσι, αγωνιώντας για τη διολίσθηση των ηθών ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μια πληθωρική προσωπικότητα, αποφασίζει επί δικτατορίας του (1925) κάτι που έγραψε ιστορία και στον χώρο της μόδας. Διατάσσει τους αστυνομικούς να θέσουν προαπαιτούμενο στην ελεύθερη κυκλοφορία των γυναικών· δεν επιτρεπόταν λοιπόν σε δεσποινίδες και κυρίες να φορούν δημοσίως φούστες εάν το μήκος τους απείχε άνω των 30 εκατοστών (cm) από το οδόστρωμα. Οι απείθαρχες σύρονταν στη Δικαιοσύνη (Dura lex sed lex) για τα περαιτέρω. Οι συνωμοσιολόγοι της εποχής μίλησαν για φωτογραφική διάταξη που ευνοούσε τη συμπαθή τάξη των μοδιστρών και των εμπόρων ένδυσης που όσο πρόλαβαν έκαναν χρυσές δουλειές. Το μέτρο ήρθη (προς τέρψιν των οφθαλμολάγνων) ύστερα από παρεμβατικά δημοσιεύματα του Τύπου, οργή του προοδευτικού κόσμου, μα κυρίως λόγω του προσβλητικού για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σκηνικού στους δρόμους που εξέθετε τη χώρα διεθνώς…
…Δεκαετίες νωρίτερα μια εμβληματική μορφή των διωκτικών αρχών βρυχήθηκε: «Ε ρε ψαλίδι που τους χρειάζεται».Το ’πε και το έκανε ο φοβερός και τρομερός Δημήτριος Μπαϊρακτάρης που δεν μάσαγε τη μουστάκα του. Κήρυξε απηνή διωγμό κατά των κουτσαβάκηδων των Αθηνών που είχαν γίνει μάστιγα των κατοίκων της πόλης. Με σήμα κατατεθέν της μαγκιάς τους το αργόσυρτο περπάτημα –κούτσαιναν επιτηδευμένα, το γιατί είναι μεγάλη ιστορία– πουλούσαν τσαμπουκά στους περαστικούς, το σιτηρέσιό τους ήταν ο τραμπουκισμός, τα καφενεία τους είχαν ανίερο άβατο. Κράτος εν κράτει. Εως ότου ο Μπαϊρακτάρης αναβάθμισε σε ψαλιδοχέρηδες τα όργανα της τάξης και οι κουτσαβάκηδες διαπομπεύονταν αγρίως αμαχητί. Οι ένστολοι τούς έκοβαν δημοσία δαπάνη το τσιγκελωτό μουστάκι, και το χειρότερο; Τους έκοβαν και το δεξί μανίκι από το σακάκι που οι κουτσαβάκηδες δεν φορούσαν, το άφηναν να κρέμεται ελεύθερο σε ένδειξη αντρίκειας ετοιμότητας.Τόσο απλά, κουτσαβάκηδες-στοπ· δεν ήθελε κόπο αλλά τρόπο. Αλλά ο κουτσαβακισμός (υπό αδειοδότηση νεολογισμός) μεταπλασμένος σε ήπια μορφή, λειασμένος, διατηρεί ενεργό τον πυρήνα του ο οποίος εκλύει εν αφθονία μαγκιά στη δημόσια σφαίρα. Ο κομπασμός, η χυδαιότητα, ο ταρτουφισμός, η ευτέλεια στην αντιπαράθεση ήρθαν για να μείνουν. Αλλωστε, αποτελούν κύρια εκφραστικά μέσα τόσων και τόσων που –καθώς λεν– ομνύουν με πάθος σε παιδεία και εκπαίδευση· γενικώς.