Οι Απίθανοι 2 ***½
ΑΝΙΜΑΤΙΟΝ (2018)
Σκηνοθεσία: Μπραντ Μπερντ
Ακούγονται: Κρεγκ Νέλσον, Χόλι Χάντερ, Σάρα Βόουελ
Μετά την πρώτη επιτυχημένη ταινία των «Απίθανων» είναι μάλλον άξιον απορίας πως χρειάστηκαν 14 ολόκληρα χρόνια για να υλοποιηθεί το σίκουελ. Στο μεταξύ, η δημιουργός, Pixar, πέρασε στον έλεγχο της Disney, με τον κινηματογραφικό (πια) κολοσσό να διαθέτει μια πλούσια παραγωγή για την επιστροφή της υπερ-ηρωικής οικογένειας. Το νήμα της αφήγησης, πάντως, ξεκινά από εκεί που το είχαμε αφήσει. Με τους σούπερ ήρωες στην παρανομία, η οικογένεια δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα, οπότε η μαμά Ελαστίνα αναλαμβάνει δράση. Στόχος της καμπάνιας που λαμβάνει μέρος είναι να αποκαταστήσει τη φήμη τους, όσο ο Κύριος Απίθανος μένει στο σπίτι για να προσέχει τα παιδιά: την έφηβη Βιολέτα, τον αεικίνητο Ντας και το μωρό Τζακ-Τζακ, το οποίο εκδηλώνει για πρώτη φορά τις (τρομερές) υπερδυνάμεις του.
Ο ορισμός της οικογενειακής ταινίας, το animation του Μπραντ Μπερντ ακολουθεί το πνεύμα της εποχής στέλνοντας τη μητέρα στο κέντρο της δράσης να κυνηγήσει τους «κακούς», ενώ ο γιγαντόσωμος πατέρας μένει να αλλάζει τις… πάνες. Προφανώς αυτό το δεύτερο κομμάτι είναι και το πλέον ξεκαρδιστικό σε ένα φιλμ με μπόλικο και εύστοχο χιούμορ, που θα εκτιμήσουν εξίσου και οι ενήλικοι.
Από την άλλη, δεν λείπουν και τα έξυπνα σχόλια σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο των οθονών που ορίζουν την καθημερινότητα μικρών και μεγάλων. Ολα τα παραπάνω με τη γνωστή προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει τα στούντιο της Pixar και τις μικροσκοπικές κωμικές πινελιές –τόσο αγαπημένες στο animation– που την επιβεβαιώνουν και την καθιστούν απλώς απολαυστική.
Η διαδοχή ***
ΤΡΟΜΟΥ (2018)
Σκηνοθεσία: Αρι Αστερ
Ερμηνείες: Τόνι Κολέτ, Γκάμπριελ Μπερν, Μίλι Σαπίρο
Το ταλαιπωρημένο είδος του τρόμου βρίσκει μια ενδιαφέρουσα εφαρμογή στο φιλμ του Αρι Αστερ –υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία–, ο οποίος ανακατεύει την τράπουλα των συμβάσεων, κάνοντας και μερικές πραγματικά ασυνήθιστες επιλογές. Εχει δε για σύμμαχο την ακόμα πιο ασυνήθιστη σε τέτοιου ύφους ταινίες, αλλά εξαιρετική, Τόνι Κολέτ. Αυτή υποδύεται την Ανι, μια καλλιτέχνιδα της μινιατούρας, σύζυγο και μάνα δύο έφηβων παιδιών. Οταν η δική της μητέρα (και πραγματική αρχηγός της οικογένειας) πεθαίνει, τα τρομακτικά μυστικά που εκείνη κρατούσε αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια με τις ανάλογες συνέπειες για όλους.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες αντίστοιχες αφηγήσεις, εδώ η ένταση και η αγωνία χτίζονται με υπομονή, δίνοντας έμφαση, ίσως και κάπως υπερβολική, στο κομμάτι του μυστηρίου. Η απειλή ωστόσο είναι διαρκής και παρούσα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η Ανι φτιάχνει μινιατούρες με θέμα τη ζωή της, δείχνοντας να θέλει να ερμηνεύσει τον κρυπτικό κόσμο που της κληροδοτεί η μητέρα της. Η διανοητική διαταραχή ωστόσο, που κατατρύχει ολόκληρο το γενεαλογικό της δέντρο, έχει ισχυρότερες –και πιο οργανωμένες– ρίζες, καταφέρνοντας τελικά να αρπάξει τα ηνία.
Χρησιμοποιώντας κλασικά αμερικανικές παραδόσεις του τρόμου (παλιό επιβλητικό σπίτι, παραθρησκευτικές οργανώσεις κ.ο.κ.) ο Αστερ θέλει εδώ να σχολιάσει την έννοια της κληρονομιάς· των όσων συχνά αρνητικών σημείων και χαρακτηριστικών περνούν από γενιά σε γενιά, δηλητηριάζοντας τους νεότερους. Και σε μεγάλο βαθμό η αλληγορία του τα καταφέρνει, αν και, βαδίζοντας προς το φινάλε, η ιστορία γίνεται κάπως κουραστική και υπερβολικά περίπλοκη για τον μέσο θεατή.
10 μέρες χωρίς τη μαμά **
Σκηνοθεσία: Αριελ Βινογκράντ
Ερμηνείες: Ντιέγκο Περέτι, Κάρλα Πίτερσον, Μάρτιν Λακούρ
Πολύτεκνη οικογένεια σε κρίση
Σε μια κινηματογραφική εβδομάδα όπου ο θεσμός της οικογένειας έχει την τιμητική του, η συγκεκριμένη κωμωδία από την Αργεντινή έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στη χώρα της, ποντάροντας ακριβώς πάνω στο δημοφιλές θέμα. Η Βέρα, μητέρα τεσσάρων παιδιών και εξαντλημένη από τις δουλείες της καθημερινότητας, αποφασίζει να πάει διακοπές, αφήνοντας τα πάντα στους ώμους του συζύγου της.
Εκείνος, απορροφημένος έως τότε με τη δουλειά του, προφανώς και δεν γνωρίζει τίποτα με αποτέλεσμα να ζήσει έναν κανονικό εφιάλτη. Το οργανωμένο χάος μιας τυπικής πολύτεκνης οικογένειας μετατρέπεται εν μια νυκτί σε ανοργάνωτο, ανάβοντας τη σπίθα της κωμωδίας, την οποία ωστόσο συντηρεί κυρίως η ανεκδιήγητη μορφή του πατέρα (Ντιέγκο Περέτι).
Κατά τα άλλα, τα πάντα κυλούν προβλέψιμα και με αρκετή αφέλεια, στο πνεύμα δηλαδή ακριβώς του χαλαρού θερινού σινεμά.
Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας ***
Σκηνοθεσία: Μάρκο Φερέρι
Ερμηνείες: Μπεν Γκαζάρα, Ορνέλα Μούτι, Σούζαν Τάιρελ
Το alter ego του Μπουκόφσκι
Επανέκδοση, σε ψηφιακή κόπια, του μποέμικου δράματος του Μάρκο Φερέρι, βασισμένου σε μια σειρά ιστοριών του Τσαρλς Μπουκόφσκι. Ο άνεργος ποιητής Τσαρλς Σέρκινγκ, alter ego του συγγραφέα, μπλέκει σε έναν κυκεώνα μεθυσμένων περιπετειών, με πρωταγωνίστρια μια πανέμορφη όσο και απελπισμένη νεαρή πόρνη (Ορνέλα Μούτι). Το φιλμ παρά τις (αρκετές) αδυναμίες του, επιτυγχάνει να μεταφέρει σχεδόν ακέραιο το πνεύμα των έργων του Μπουκόφσκι. Ο Μπεν Γκαζάρα ερμηνεύει ταιριαστά αυτόν τον αμετανόητα αναρχικό ήρωα, που μένει εθελοντικά δέσμιος των αδυναμιών του (γυναίκες, αλκοόλ), διατηρώντας ωστόσο και σπάνια ανθρωπιά. Η έντονη σεξουαλικότητα είναι βέβαια εδώ πανταχού παρούσα, όμως δεν λείπουν και άλλα φιλοσοφικού και κοινωνικού περιεχομένου σχόλια· η επίσκεψη στο καφκικού τύπου «εργοστάσιο» συγγραφέων στη Νέα Υόρκη, είναι ίσως το πιο επιτυχημένο από αυτά.
Hotel Artemis ***
Σκηνοθεσία: Ντρου Πιρς
Ερμηνείες: Τζόντι Φόστερ, Σοφία Μπουτέγια, Τζεφ Γκόλντμπλαμ
Νοσοκόμα για παρανόμους
Στο Λος Αντζελες του 2028 το πλήθος ξεχύνεται στους δρόμους, εξεγερμένο εξαιτίας της έλλειψης νερού. Την ίδια στιγμή ομάδα ληστών επιτίθεται σε μια τράπεζα, με τη «δουλειά» όμως να πηγαίνει στραβά. Τραυματισμένοι, βρίσκουν καταφύγιο στο «Artemis», ένα πολύ ιδιαίτερο νοσοκομείο-ξενοδοχείο, αποκλειστικά για παρανόμους. Εκεί όμως βρίσκονται πλέον στο προσωπικό βασίλειο της Νοσοκόμας… Η οσκαρική Τζόντι Φόστερ κυριαρχεί σε αυτό το θρίλερ φαντασίας έχοντας δίπλα της και αρκετούς ανερχόμενους σταρ, όλους σε ρόλους εγκληματιών. Καθώς οι ταραχές επεκτείνονται, η ασφάλεια του «Artemis» θα απειληθεί εκ των έσω, με τη δράση, όπως είναι φυσικό, να φουντώνει. Η ατμοσφαιρική περιπέτεια λειτουργεί αρκετά καλά και κρατώντας το ενδιαφέρον της, κυρίως χάρη στην άψογη ερμηνεία της Φόστερ, η οποία αβίαστα κερδίζει τη βίαιη παρτίδα χωρίς να ρίξει ούτε μια γροθιά.
Εμεις…
Αλλη μία διάκριση για το ανερχόμενο ελληνικό animation. Συγκεκριμένα για την ταινία «Αίνιγμα», η οποία επιλέχθηκε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Animation της Χιροσίμας, που θα διεξαχθεί 22-27 Αυγούστου. Πρόκειται για τον σημαντικότερο διαγωνισμό ταινιών κινουμένων σχεδίων στην Ασία και τον δεύτερο σημαντικότερο (μετά τον αντίστοιχο του Ανσί) στον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί πως το φιλμ του Αντώνη Ντούσια και του Αρη Φατούρου έχει διανύσει ήδη μια μακρά πορεία από το 2016, με παρουσία σε 54 διεθνή φεστιβάλ. Στην Ελλάδα το είδαμε και ως… συνοδευτικό του υπέροχου «Loving Vincent».
…και οι αλλοι
Το περίπου προδιαγεγραμμένο συνέβη: έπειτα από μόλις 48 ημέρες προβολής οι νέοι «Εκδικητές» ξεπέρασαν τα 2 δισ. δολάρια στις παγκόσμιες εισπράξεις. Η επίδοση αυτή τοποθετεί την ταινία στο κλειστό κλαμπ μόλις τεσσάρων φιλμ («Αvatar», «Τιτανικός», «Star Wars: Η Δύναμη ξυπνά» είναι τα υπόλοιπα) που έχουν περάσει το συγκεκριμένο φράγμα. Το πραγματικά αξιοπρόσεκτο ωστόσο είναι η… συνδρομή της Κίνας. Ούτε λίγο ούτε πολύ, σχεδόν 400 εκατ. από το συνολικό ποσό προέρχονται από τη χώρα της Ανατολής, με ολόκληρη την αγορά της Β. Αμερικής να φτάνει (συγκριτικά) τα 650 εκατ.