Οταν οι εφημερίδες παλιώσουν, έχουν ταπεινωτικό τέλος. Ενώ μπαίνουν σε ένα σπίτι αξιοπρεπείς και φρέσκιες από το περίπτερο, καταλήγουν τσαλακωμένες να τυλίγουν αντικείμενα και να σκουπίζουν τζάμια. Εκτός και αν είναι τόσο τυχερές που να πέσουν στα επιδέξια χέρια της καλλιτέχνιδος Μαρίας Οικονομοπούλου και να γίνουν έργα τέχνης, με όλο το ταλέντο και την ευαισθησία της.
Η εικαστικός που ζει εδώ και τρεις δεκαετίες στην Ολλανδία χρησιμοποιεί εκδόσεις από τις «Τέχνες και Γράμματα» της κυριακάτικης «Καθημερινής», που κυκλοφόρησαν στην περίοδο της κρίσης, σαν την πρώτη ύλη για τα έργα της. Είχε παρακαλέσει τη μητέρα της να της στέλνει το πολιτιστικό μας ένθετο ταχυδρομικά, ώστε να κρατά μια επαφή με την Ελλάδα και να καταλάβει μέσα από τις αναλύσεις τι πάει στραβά με τη χώρα. Αδυνατώντας να βγάλει άκρη, σταμάτησε πια να διαβάζει και άρχισε να επεμβαίνει πάνω στις σελίδες με διάφορους τρόπους, ακόμα και με κεντήματα. Με έναν τρόπο «επιδιορθώνει» τις ειδήσεις, κάνει εργόχειρο πάνω στα αρνητικά λόγια των ανθρώπων που πιστεύουν ότι όλα βαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Η Μαρία Οικονομοπούλου ποζάρει μπροστά στα έργα της με την «K».
Είχα πρωτοδεί τα έργα της σε εκθέσεις της Art Athina αλλά αυτήν τη φορά τα ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο, καθώς είναι κρεμασμένα στο παλαιοπωλείο Μαρτίνος επί της οδού Πινδάρου. Εκεί η Οικονομοπούλου συνεκθέτει με άλλους δύο καλλιτέχνες πρώτης γραμμής και χαμηλών τόνων όπως και η ίδια. Με τον Βασίλη Ζωγράφο και την Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη συνθέτουν ένα πολύ ωραίο αφήγημα στους χώρους του παλαιοπωλείου, εμπνεόμενοι από διάφορα αντικείμενα που ανήκουν στη συλλογή του μαγαζιού: σκυριανά κεντήματα, βάζα, έπιπλα και μαχαιροπίρουνα έδωσαν το έναυσμα για καινούργιες δημιουργίες σε ζωγραφική, γλυπτική και μεικτές τεχνικές.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στα έργα αυτά ανιχνεύει κανείς την αρχική αφετηρία, τι ήταν αυτό που παρακίνησε τους τρεις καλλιτέχνες να σκύψουν με στοργή πάνω από τα παλαιά αντικείμενα και να τους χαρίσουν μια νέα αντανάκλαση στο βλέμμα του θεατή. Σε μια γωνιά της γκαλερί λ.χ. ένας πίνακας του Φραντσέσκο Πίτζε κάνει παρέα στο πορτρέτο μιας Υδραίας του 19ου αιώνα και σε μια σελίδα της «Κ» με συνέντευξη της ψυχαναλύτριας Αννας Ποταμιάνου. Ενα βάζο με πολλές δεκαετίες ζωής στην πλάτη του γίνεται ένας μυστηριακός πίνακας ζωγραφικής. Η έκθεση έχει τίτλο «Unguided Tour», επειδή αφήνει ελεύθερο τον επισκέπτη να περιηγηθεί τους χώρους και να βγάλει μόνος του συμπεράσματα και εκλεκτικές συγγένειες. Η Ελένη Μαρτίνου, που πήρε τη γνώση των παλαιών πραγμάτων από τον πατέρα της, έχει καταφέρει να τους δώσει το φιλί της ζωής μέσα από την τέχνη. Ετσι, αντί να κάθονται σκονισμένα και απελπισμένα, βρίσκουν ξανά την αγάπη.