Επιγραμματικά μερικές πρώτες σκέψεις για τη συμφωνία:
1. Είναι σημαντικό που επετεύχθη – στο πλαίσιο της πάγιας διαπραγματευτικής εθνικής γραμμής. Η διαιώνιση της εκκρεμότητας μόνο στη διεθνή απομόνωση της Ελλάδας συνέβαλε. Αν ήταν, άλλωστε, τόσο απειλητική και αλυτρωτική η παρουσία της ΠΓΔΜ, γιατί την αποκαλούσαμε κρατίδιο (sic) τόσες δεκαετίες;
2. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στους χθεσινούς τίτλους ξένων εφημερίδων, το πνεύμα ήταν περίπου αυτό: «Η Μακεδονία δέχθηκε να αλλάξει το όνομα της χώρας μετά την 27χρονη διένεξη με την Ελλάδα». Τα περί δικών μας υποχωρήσεων, κακής συμφωνίας ή εθνικής μειοδοσίας εμπίπτουν στη σφαίρα του στείρου αντιπολιτευτικού λόγου και της ταμπλόιντ αναπαραγωγής εμφυλιοπολεμικού κλίματος στο εσωτερικό της χώρας.
3. Σύμφωνα με το άρθρο 82 του Συντάγματος, «η κυβέρνηση καθορίζει και κατευθύνει τη γενική πολιτική της χώρας». Συνεπώς, το αίτημα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έρθει η συμφωνία στη Βουλή πριν από την υπογραφή της είναι αυθαίρετο. Επίσης, η διπλωματία (ναι, τι να κάνουμε;) είναι μυστική. Οι διαπραγματεύσεις πραγματοποιούνται από τον υπουργό Εξωτερικών και όχι συνεργατικά από τη Βουλή.
4. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση συστηματικά εξαρτάται από βουλευτές της αντιπολίτευσης για να περάσει τα προοδευτικά της μέτρα είναι όντως προβληματικό, με δεδομένο ότι ο εταίρος δεν έχει την ευαισθησία να παραδώσει τα υπουργεία που ελέγχει. Δεν είναι όμως αντισυνταγματικό.
5. Η μοναδική δυνατότητα αντίδρασης της Ν.Δ. στην επίδειξη πολιτικής αναισθησίας είναι η πρόταση μομφής όπου εμφανίζεται το παράδοξο: κατάθεση πρότασης μομφής συσπειρώνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
6. Ο ρόλος του ΠτΔ δεν είναι να παρεμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Η επίκλησή του από τον ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως «θεσμικού εγγυητή του πολιτεύματος» είναι περιττή, αφού δεν κινδυνεύει το πολίτευμα.
7. Οσο σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για τη συμφωνία, τόσο δυσχεραίνουμε τον πρωθυπουργό της ΠΓΔΜ να πείσει τη δική του κοινή γνώμη να την αποδεχθεί. Οι δικοί μας εθνικιστές παίζουν το παιχνίδι των δικών τους εθνικιστών. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης: «Δεν θα διχάσουμε τους Ελληνες για να ενώσουμε τους Σκοπιανούς». Η τελευταία του πρόταση, ωστόσο, είναι ολόσωστη: «Το πρόβλημα των Σκοπίων δεν μπορεί (σ.σ.: και δεν πρέπει) να μετατραπεί σε πρόβλημα της Ελλάδας».