Αν μετρήσει κανείς μόνο τις κεφαλές, το σκορ ήταν πέντε – ένα. Η Φώφη Γεννηματά βρέθηκε μόνη απέναντι στα υπόλοιπα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής, που βλέπουν, με διαφορετικές αποχρώσεις, θετικά τη συμφωνία για το Μακεδονικό.
Αν το μετρήσει, όμως, κανείς με τα μεγέθη της πασοκικής αριθμητικής, το σκορ ήταν 80%-20%. Το 80% είναι, μετριοπαθώς, το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ, που είναι ο κορμός –γέρικος, αλλά κραταιός– του ομοσπονδιακού σχήματος. Αυτός ο κορμός εξακολουθεί να έχει τις ρίζες του σε ακροατήρια γαλουχημένα με τα «αδιαπραγμάτευτα» και τα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες».
Η Χαριλάου Τρικούπη έπαιρνε από τις πασοκικές οργανώσεις μηνύματα οργής κατά του συμβιβασμού με την ΠΓΔΜ. Οι συμμετέχοντες στο νυχτερινό Συμβούλιο της Τετάρτης αποκόμισαν την εντύπωση ότι η Φώφη είχε «κουρδιστεί» από αυτά τα μηνύματα.
Δεν ήταν όμως αυτός ο μόνος λόγος που βάρυνε στην απόφασή της να αντιταχθεί στη συμφωνία. Σύμφωνα με τους συνεργάτες της, τυχόν συναινετική στάση της θα απειλούσε να θολώσει το καθαρό αντικυβερνητικό στίγμα που προσπαθεί επίμονα να εκπέμψει το τελευταίο διάστημα – ιδίως μετά τη διατύπωση του αιτήματός της για «εκλογές τώρα».
Ετσι βρέθηκε στη σπανιότατη θέση να συμφωνεί με τον Βαγγέλη Βενιζέλο και να διαφωνεί με όλους τους υπόλοιπους. Δεν είναι όλες οι διαφωνίες ίσες. Η διαφωνία της με τον Σταύρο Θεοδωράκη είχε παρελθόν και δεν φαίνεται να έχει μέλλον.
Στο ΠΑΣΟΚ λένε ότι ο επικεφαλής του Ποταμιού ποτέ δεν τιθάσευσε τον πολιτικό ναρκισσισμό του υπέρ του κοινού σχήματος· ποτέ δεν προσάρμοσε τις αξιώσεις του στο πραγματικό εκλογικό του μέγεθος. Το Ποτάμι, από την άλλη, λέει ότι δεν μπήκε στην ομοσπονδία για να γίνει ουρά του ΠΑΣΟΚ και να υποβάλει εαυτόν σε αρχαϊκές νοοτροπίες κομματικής πειθαρχίας.
Οποια εκδοχή –ή διασταύρωση εκδοχών– κι αν διαλέξει κάποιος, ο κερδισμένος βρίσκεται εκτός Κινήματος Αλλαγής. Κερδισμένος είναι εκείνος τον οποίο και το ίδιο το ΚΙΝΑΛ καταγγέλλει ότι ανακίνησε το Μακεδονικό επειδή ήθελε να εξυπηρετήσει εσωτερικές σκοπιμότητες.
Από την επαπειλούμενη επαναδιάσπαση της άρτι συγκολληθείσας Κεντροαριστεράς, δικαιωμένος θα είναι, βέβαια, ο Τσίπρας, ο οποίος θα ισχυρίζεται με φρέσκια αυτοπεποίθηση ότι Κεντροαριστερά είναι ο ίδιος. Το κόλπο έπιασε – τουλάχιστον εν μέρει.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι το ΚΙΝΑΛ δεν δέχτηκε μεγάλη έξωθεν πίεση. Δεν αντιμετώπιζε άμεσα τη δοκιμασία κύρωσης της συμφωνίας στη Βουλή, που θα δικαιολογούσε τον κλονισμό του. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Τσίπρας δεν προκαλεί τη διάσπαση. Τους έδωσε μόνο το ένδυμα να την επισημοποιήσουν.