Ραντεβού στον «δικό μας» Κήπο

Ραντεβού στον «δικό μας» Κήπο

3' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο ​​περίπατος «μαθητείας και αλητείας» στον Εθνικό Κήπο ξεκινούσε στις 7 το απόγευμα. Το ραντεβού ήταν στο ηλιακό ρολόι, στην είσοδο από Αμαλίας. Συγκεντρωθήκαμε διπλάσιοι συνοδοιπόροι από το αναμενόμενο – το όριο είναι περίπου 50 άτομα. Τη διαδρομή έχει σχεδιάσει ο σκηνοθέτης Θοδωρής Γκόνης, η δράση – παράσταση περιλαμβάνεται στο «Ανοιγμα στην πόλη» του Φεστιβάλ Αθηνών και οι ηθοποιοί που την υποστηρίζουν (με προεξάρχουσα την Ελένη Κοκκίδου, μαζί με τον Θανάση Δήμου και τις Ελενα Μεγγρέλη και Κατερίνα Πατσιάνη) δίνουν υπόσταση σε ιστορικές αφηγήσεις, επιστολές, λογοτεχνικά και ποιητικά κείμενα. Τα περισσότερα από τη βασίλισσα Αμαλία (στην οποία οφείλεται και ο Κήπος), τον Οθωνα, τον πολυκύμαντο 19ο αιώνα αλλά και τον 20ό. Πορευόμαστε, σταματάμε, ακούμε, ξαναπορευόμαστε. Δύο ώρες κρατάει η περιπατητική εμπειρία, με τις στάσεις σημειωμένες σε ένα χάρτη: Ουασινγκτώνιες, Πέργκολα της Αμαλίας, Κυπαρίσσι του Μπαρώ, Αγάλματα του Σαμάρα, του Εϋνάρδου, του Καποδίστρια, του Βαλαωρίτη, Θέατρο, Βράχος της Αμαλίας, κ.ο.κ

Εδώ, αφήνω στην άκρη τις επίσημες πληροφορίες για μια ανεπίσημη ξενάγηση. Για μια διαδρομή παράλληλη με αυτή που χάραξε, με γνώση, ο σκηνοθέτης. Ισως, μάλιστα, χάρη στη δική του αφήγηση, να ξανάζησα πολλές δεκαετίες ζωής. Ως παιδί, ως έφηβη, ως δημοσιογράφος, ως μητέρα, ως φιλοπερίεργος θεατής. Δεν είναι μόνο «η εθνική και πολιτική μας ζωή» που περνάει μέσα από τον Κήπο, όπως επισημαίνει ο Θ. Γκόνης, αλλά και η ζωή του καθενός επισκέπτη χωριστά. Είτε είχε γεννηθεί στην Αθήνα είτε όχι, αποτελεί μέρος παιδικών αναμνήσεων. Ο Κήπος, ναι, ζει την κοινή μοίρα. Δεν είναι μόνο η γειτνίαση με τη Βουλή· είναι και τα αναρίθμητα περάσματα την περίοδο της δικτατορίας, της αποκατάστασης της δημοκρατίας, της μεταπολίτευσης. Οι αναμνήσεις που για τον καθένα είναι ξεχωριστές, όμως αν επιχειρήσει να τις συζητήσει διαπιστώνει ότι είναι κοινές κι αυτές.

Το χέρι του πατέρα και της μητέρας που οδηγούν κάποιο κυριακάτικο περίπατο· παραδοσιακό τάισμα από τάπερ μπροστά στις πάπιες· κρυφτό, κυνηγητό· εφηβικά ραντεβού και επώδυνα «αντίο»· βιαστικά φροντιστηριακά ή φοιτητικά περάσματα, για να «κόψουμε δρόμο» από και προς το Παγκράτι· ρεπορτάζ, στην αρχή της καριέρας, από γυρίσματα ταινίας («Ενα σενάριο είναι η ζωή μας» του Ντίνου Μαυροειδή, 1985)· μητέρα, σπρώχνει βαρύ παιδικό καροτσάκι, και χαριεντίζεται με την τρισχαριτωμένη κόρη που… πανηγυρίζει την έξοδο σε ακατάληπτη γλώσσα· γεφυράκια, ανηφόρες, κατηφόρες, πέργκολες, παγκάκια, το κλουβί με τα πουλιά… Πανδαιμόνιο από ήχους.

Κάτι προσπαθεί να πει η Ελένη Κοκκίδου κοντά στο Βοτανικό Μουσείο, έχει σχεδόν σουρουπώσει και οι παπαγάλοι είναι σε έξαρση. Κρώζουν, από κοντά και τα παγώνια. «Σιωπή», παρεμβάλλεται η επιτιμητική παραίνεσή της. Κάτι προσπαθεί να αφηγηθεί, αλλά δεν ακούμε καλά. Η πανίδα του Κήπου αντιστέκεται. Ο κόσμος χαμογελά.

«Ερχομαι συχνά εδώ για πικνίκ με τις φίλες μου», λέει δίπλα μου μια κυρία και η ορμητική, στιγμιαία, διασταύρωση τόσων διαφορετικών χρόνων και ιστοριών με αιφνιδιάζει. Οι δικές μου δεκαετίες, από τα μέσα του ’60, του ’70, του ’80, του ’90… Ιχνος από πικνίκ. Αντε, κάποιο κουλούρι στο χέρι. Και από τις αρχές, περίπου, του 2000 σιωπή. Ο Κήπος χάθηκε από τον χάρτη της πόλης και της ζωής μου. Γύρω στο 2009, ένα ωραίο ντοκιμαντέρ (του Απόστολου Καρακάση) με έκανε να «ξαναδώ» αυτό που προσπερνούσα αφηρημένα αρκετά χρόνια.

Αν οφείλουμε κάτι στον «περίπατο» του Θοδωρή Γκόνη είναι ότι μας «υποχρέωσε» να μείνουμε για ώρα στον Εθνικό Κήπο, κάνοντας πολλά χιλιόμετρα μνήμης. Να μπλέξουμε τον Βαυαρό αρχικηπουρό Φρειδερίκο Σμιτ με τη φιγούρα ενός μικρού κοριτσιού, με πλισέ φούστα κι ένα μεγάλο λευκό φιόγκο στα μαλλιά, να διασχίζει τρέχοντας την αλέα με την πέργκολα και μια φωνή γονιού «πρόσεχε μην πέσεις». Και κάπως έτσι να πορευτούμε, με ένα συνεχές πίσω-μπρος. Να μπούμε στον Κήπο μεσήλικες και προχωρώντας να μικραίνουμε, να συναντούμε πολλούς διαφορετικούς εαυτούς, για να ανασυνθέσουμε έναν, λίγο ίσως διαφορετικό. Κάπως αλλιώς ξεκινήσαμε, κάπως αλλιώς καταλήξαμε. Στον «δικό μας» Κήπο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή