Πέρυσι τέτοιον καιρό γράφαμε πώς μια πραγματικά καλή ηθοποιός με επιβλητική παρουσία μπορεί να απογειώσει μια κατά τα άλλα συνηθισμένη ταινία δράσης, καθιστώντας την ιδανική επιλογή για ένα βράδυ στο θερινό σινεμά. Αφορμή τότε ήταν το κομίστικο «Atomic Blonde», με τη Σαρλίζ Θέρον να σκορπάει απολαυστικά τον τρόμο στους αντιπάλους της.
Η αρκετά μεγαλύτερή της Τζόντι Φόστερ, βέβαια, δεν είναι σε θέση να δώσει τέτοιο (κινηματογραφικό) ξύλο, ωστόσο καταφέρνει μια χαρά να οδηγήσει το όχημα του «Hotel Artemis», που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες.
Η βραβευμένη με δύο Οσκαρ Αμερικανίδα ηθοποιός μεταφέρεται εδώ στο Λος Αντζελες του 2028, για να υποδυθεί τη διευθύντρια ενός πολύ ασυνήθιστου νοσοκομείου – ξενοδοχείου για εγκληματίες. Το «Artemis» παρέχει στα –όχι και τόσο ευυπόληπτα– μέλη του έκτακτες ιατρικές υπηρεσίες τελευταίας τεχνολογίας και, φυσικά, απόλυτη εχεμύθεια και καταφύγιο από τους διώκτες τους. Οταν ωστόσο οι χειρότερες ταραχές στην ιστορία της πόλης θα φτάσουν κάποια στιγμή και στο κατώφλι του, το μέρος θα γίνει ξαφνικά εξαιρετικά επικίνδυνο.
Αλληλοσκοτώνονται
Το φιλμ του Ντρου Πιρς, ο οποίος υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, αποτελεί ένα μείγμα «ψαγμένης» επιστημονικής φαντασίας (τύπου «Blade Runner») και τυπικής ταινίας δράσης, που συγκεντρώνει αρκετούς ισχυρούς χαρακτήρες προκειμένου να τους βάλει στη συνέχεια να σκοτωθούν μεταξύ τους. Αυτοί είναι, βέβαια, οι ένοικοι του ιδιαίτερου ξενοδοχείου: ένας αρχιληστής που προσπαθεί να σώσει τον αδελφό του (Στέρλινγκ Κ. Μπράουν), ένας αγαθός γίγαντας (Ντέιβ Μπαουτίστα), μια σέξι όσο και φονική εκτελέστρια (Σοφία Μπουτέγια), ο αρχιμαφιόζος ιδιοκτήτης (Τζεφ Γκόλντμπλαμ) κ.ο.κ.
Επιπλέον στην ταινία, που έχει και αρκετά νουάρ στοιχεία, ξεχωριστή είναι η ατμοσφαιρική φωτογραφία του Τσανγκ Χουν Τσανγκ («Oldboy») αλλά και οι μουσικές επιλογές του Κλιφ Μαρτίνεζ («Drive»). Κατά τα λοιπά, στο φιλμ υπάρχουν ακόμη και μερικές κοινωνικές-οικολογικές παρατηρήσεις (οι ταραχές στους δρόμους συμβαίνουν λόγω έλλειψης νερού, με την αστυνομία απούσα και ιδιωτικές δυνάμεις καταστολής να αναλαμβάνουν), χωρίς πάντως καμία από αυτές να ξεφεύγει από την επιφανειακή αναφορά.
Στο κέντρο ωστόσο των πάντων, όπως είπαμε, βρίσκεται η Τζόντι Φόστερ. Αεικίνητη και γεμάτη νεύρο, πηγαινοέρχεται στο βασίλειό της μοιράζοντας διαταγές, φάρμακα, συμβουλές, αλλά και δηλητηριώδεις ατάκες σε όσους την αψηφούν. Το εύθραυστο σκαρί της κρύβει μια μεγάλη όσο και ευαίσθητη ψυχή, έτοιμη να θυσιαστεί για όσους αγαπά. Από την άλλη ο δυναμισμός και η ανεξαρτησία της συμβαδίζουν απόλυτα με τις γυναίκες – ηρωίδες της σύγχρονης εποχής. Και με όλες αυτές τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα να γίνονται ορατές μέσα από απλά βλέμματα και κοφτές ατάκες μιας πραγματικά σπουδαίας ηθοποιού.
To βαρόμετρο της εβδομάδας
– Στο «Οι Απίθανοι 2» η αγαπημένη οικογένεια σούπερ ηρώων επιστρέφει, με μια γεμάτη χιούμορ περιπέτεια. Με τη μαμά Ελεν/Ελαστίνα απασχολημένη σε αποστολή για την αποκατάσταση της φήμης των υπερηρώων, ο μπαμπάς Κύριος Απίθανος μένει να τα βγάλει πέρα με το… νοικοκυριό. Που σημαίνει βασικά να φροντίσει τα τρία τους παιδιά και κυρίως το μωρό Τζακ-Τζακ, του οποίου οι (τρομακτικές) δυνάμεις αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Τα στούντιο της Pixar αποδεικνύονται άλλη μία φορά ασυναγώνιστα, δημιουργώντας μια διασκεδαστική ταινία για όλη την οικογένεια, με θέμα ακριβώς αυτήν.
– Στο «10 μέρες χωρίς τη μαμά», η Βέρα, νιώθοντας ξεζουμισμένη από την καθημερινότητα, αποφασίζει να πάει διακοπές, αφήνοντας τον σύζυγό της Βίκτορ να τα βγάλει πέρα με τα τέσσερα παιδιά τους. Αργεντίνικη κωμωδία, με κάποιες εκλάμψεις αλλά περισσότερα κλισέ και αφέλειες, που της αφαιρούν σύντομα το ενδιαφέρον.
– Στη «Διαδοχή», η ταινία τρόμου επιστρέφει δυναμικά με μια ενδιαφέρουσα ιστορία μυστικισμού. Η μητέρα και αρχηγός της οικογένειας Γκράχαμ πεθαίνει αφήνοντας πίσω της μια τρομακτική μυστική κληρονομιά, η οποία σταδιακά θα στοιχειώσει τους απογόνους της. Η Τόνι Κολέτ πρωταγωνιστεί σε ένα τολμηρό φιλμ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αρι Αστέρ, το οποίο ξεχωρίζει από τον σωρό των κλισέ που κατακλύζει το είδος. Οι συμβάσεις του τρόμου είναι εδώ έξυπνα τοποθετημένες και λειτουργούν –ως επί το πλείστον– θετικά, παρά τη μεγάλη διάρκεια και το κάπως μπερδεμένο φινάλε της ταινίας.