Η φωτογραφία μελών του «Ρουβίκωνα» με το πανό υποστήριξης του Κουφοντίνα πάνω στην Ακρόπολη μπορεί να δίνεται ως άσκηση για σπουδές επικοινωνίας και σημειολογίας. Τίποτε πιο αυτονόητο. Αλλά και τίποτε πιο υποκριτικό τόσο για τον «Ρουβίκωνα» όσο και για τους κλειδοκράτορες της Ακρόπολης. Και οι μεν και οι δε παίζουν παιχνίδια εις βάρος της νοημοσύνης των πολιτών και της διεθνούς εικόνας της χώρας. Το να ανεβεί κανείς στην Ακρόπολη και να κάνει το σόου του είναι αυτονόητο ότι θα έχει πλήρη ασυλία, εφόσον ανήκει στη «μιλιταριστική» Αριστερά (θυμόμαστε το πανό του ΠΑΜΕ) ή στον ναρκισσιστικό δήθεν αναρχισμό του «Ρουβίκωνα». Σε κάθε άλλη περίπτωση, η Ακρόπολη δεν «παραβιάζεται» για εγωκεντρικά σόου. Για μία καλλιτεχνική ή τουριστική δράση θα πρέπει κανείς να πάρει άδεια από το ΚΑΣ. Αλλά ο «Ρουβίκωνας» όχι. Είναι υπεράνω κράτους, θεσμών και γραφειοκρατικής σεμνοτυφίας.
Και όχι μόνον υπάρχει πλέον εξοικείωση με τον εξευτελισμό των νόμων, αλλά η Ακρόπολη διασύρεται από τον κάθε τυχάρπαστο που ξέρει ότι εκεί θα αποσπάσει την προσοχή. Ολα αυτά έχουν καταγραφεί από τη διεθνή ιστορία των μνημείων, τίποτε δεν είναι καινοφανές, τίποτε δεν είναι πρωτογενές ή πρωτάκουστο. Αλλά μία, ας πούμε, συντεταγμένη πολιτεία, μία χώρα σαν την Ελλάδα, με άδεια ταμεία, με τεράστια ανάγκη της αυξανόμενης τουριστικής κίνησης, με υποτιθέμενη πουριτανική πολιτική έναντι των μνημείων, επιδεικνύει ανοχή όταν η εικόνα του διεθνούς εμβλήματος της χώρας χρησιμοποιείται για να προκαλέσει την προσοχή η υποστήριξη σε έναν δολοφόνο και μία τρομοκρατική οργάνωση. Ολα αυτά, που θα ήταν παράλογα ή αδιανόητα σε μία χώρα όπου ο νόμος θα εφαρμοζόταν στοιχειωδώς, εδώ θεωρούνται μέρος της φαρσοκωμωδίας που ονομάζεται ελληνικό κράτος. Παρακολουθούμε ασθμαίνοντας, εμβρόντητοι την εξοργιστική καταρράκωση κάθε έννοιας θεσμικής αξίας και πάνω απ’ όλα τον ευτελισμό του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Για κάθε πολίτη θα υπήρχαν κυρώσεις, για τους εισβολείς, όχι. Στην Ελλάδα, ο φιλήσυχος πολίτης παραμένει ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, λοιπόν, στην Ακρόπολη ανενόχλητοι είτε παρανοϊκοί οπισθοδρομικοί κομμουνιστικής οργάνωσης είτε αυθάδεις καταληψίες του ελληνικού κράτους, και δεν καίγεται καρφί. Αν θελήσει, δε, κανείς να ρωτήσει την κυρία υπουργό Πολιτισμού τι σκέφτεται για όλα αυτά, το πιθανότερο είναι ότι θα εισπράξει μια αμπελοφιλοσοφία, όπως άλλωστε είναι ο κανόνας.