Όταν είσαι εκεί κοντά στα 30, την Κυριακή ξυπνάς κάπως αργά. Λίγο το πιθανό ξενύχτι της προηγουμένης, λίγο το ότι δεν συντρέχει κανένας σοβαρός λόγος να σηκωθείς, πάει μεσημέρι. Δεν υπάρχει πρόβλημα όμως, το ραντεβού είναι για τη μία. Όπου ραντεβού, ο φίλος με το πιο ευρύχωρο αυτοκίνητο, ο οποίος «μαζεύει» έναν έναν τους υπόλοιπους από τα σπίτια τους. Αν είμαστε σε καλή μέρα, κάπου ανάμεσα στις 2 και στις 3 θα μπαίνουμε στον δρόμο για τη θάλασσα. Τώρα που καλοκαίριασε, το κυριακάτικο μπάνιο το σκέφτεσαι σχεδόν κάθε μέρα της εβδομάδας όπως ξεκινάς το πρωί για το γραφείο. Και είναι ακόμη Τρίτη, διάολε…
Μπορεί βέβαια όλο αυτό να φαίνεται κάπως ανοργάνωτο, αλλά δεν είναι. Απόδειξη το φορητό ψυγείο γεμάτο πάγο, μπίρες, το απαραίτητο μπουκάλι ρούμι και χυμούς. Ο οδηγός (συνήθως) δεν πίνει. Οι υπόλοιποι θα δροσιστούν ανάμεσα στις βουτιές που κάνουν για να… δροσιστούν. Δεν βγαίνει και πολύ νόημα, αλλά όλα καλά, εδώ θυμηθήκαμε και τα ποτηράκια σήμερα. Είναι που δεν μας αρέσουν και πολύ οι παραλίες όπου γίνεται ο κακός χαμός, με τον κόσμο να συνωστίζεται μπροστά από τα «μπιτσόμπαρα». Εντάξει, εκεί θα βρεις περισσότερους -και ωραίους- ανθρώπους στην ηλικία μας, αλλά δεν αξίζει το στριμωξίδι, ειδικά μέσα στο νερό.
Λαγονήσι, Σαρωνίδα, Πόρτο Ράφτη, Ραφήνα· η ευλογημένη Αττική έχει ένα σωρό παραλίες για όλα τα γούστα και τις αξιοποιούμε ανάλογα. Φτάσαμε, βουτάμε; Περίμενε, βάλε ένα ρουμάκι πρώτα να ξυπνήσουμε – καφέ όποιος ήθελε τον ήπιε στον δρόμο. Φορητά ηχεία στη θέση τους και τσακωμός για τις λίστες του Spotify. Η βουτιά αναβάλλεται. Τα πρώτα μπάνια άλλωστε του Ιουνίου είναι, κατά παράδοση, και λίγο διστακτικά. Οι κοπέλες γίνονται ακόμα πιο παρανοϊκές απ’ ό,τι συνήθως σχετικά με το ενδεχόμενο να καούν αντί να μαυρίσουν, ενώ εμείς νομίζουμε ότι θα βουτήξουμε στη Βόρεια Θάλασσα και όχι στον Σαρωνικό.
Τέλος πάντων, είμαστε και από εκείνους τους ενοχλητικούς που παίζουν ρακέτες στην άμμο, οπότε το «σάουντρακ» εμπλουτίζεται. Μερικοί σε αγριοκοιτάνε, όμως και τα πιτσιρίκια που ουρλιάζουν 10 μέτρα παρακάτω δεν είναι πιο ευχάριστα. Ούτως ή άλλως η παραλία θέλει και συμβίωση. Είναι κάπως περίεργο συναίσθημα να πηγαίνεις με φίλους ή με το κορίτσι σου σε αυτές τις παραλίες που ήξερες από παιδί με τους γονείς. Ειδικά όταν οι αναμνήσεις εκείνης της ηλικίας είναι μέσα σου γραμμένες με τρόπο σχεδόν σωματικό. Όπως με τη Ραφήνα, που όταν πρωτοπήγα «μεγάλος», στην αρχή μύριζα γύρω μου καμένο, επειδή, όταν ήμουν μικρός, είχαμε τύχει σε φωτιές εκεί και κοντέψαμε να πέσουμε στη θάλασσα για να σωθούμε. Αυτή βέβαια είναι η δική μου θεωρία, κάποιοι άλλοι είπαν ότι έφταιγε ο φίλος Στέλιος που κάπνιζε όλη μέρα δίπλα μου…
Ιδανικά, αν ξεκολλήσουμε λογική ώρα και υπάρχει χρόνος, το μπάνιο θα συνοδευτεί από φαγητό σε ταβερνάκι της περιοχής. Ο ουζομεζές είναι το καλύτερο φαγητό του κόσμου, ό,τι κι αν εννοεί κανείς με τον συγκεκριμένο όρο. Και στην Αττική, παρότι ίσως να προκαλεί έκπληξη, μπορείς να βρεις πιο νόστιμους ουζομεζέδες από τα περισσότερα νησιά. Εκεί, κοντά στο Σούνιο. Ο γυρισμός είναι πάντα δύσκολος. Κυρίως για τον οδηγό, που ως ξεμέθυστος έχει όρεξη ακόμα και για βραδινή έξοδο, ενώ οι υπόλοιποι θέλουν απλώς να θαφτούν στο κρεβάτι τους. Το χειρότερο όμως είναι η σκέψη πως η αυριανή μέρα δεν θα σε βρει στην παραλία, αλλά στην πυρωμένη Αθήνα, να ελίσσεσαι με τη μηχανή ανάμεσα σε νευρικούς οδηγούς αυτοκινήτων, που μάλλον δεν πήγαν στη θάλασσα χθες, γιατί δεν μπορεί, κάπως θα είχαν χαλαρώσει. Υπομονή μέχρι την επόμενη Κυριακή. ■