Δεν χρειάζεται να είσαι ούτε φανατικός της θάλασσας ούτε προληπτικός και αλαφροΐσκιωτος για να καταλάβεις ότι τα πλεούμενα μπορούν να σου σιγοψιθυρίσουν. Και όσο πιο μεγάλη ιστορία έχει το σκαρί τους, τόσο πιο γοητευτικά μιλούν. Αρκεί να είσαι λίγο παρατηρητικός για να καταλάβεις το μεράκι του καραβομαραγκού και του ναυπηγού, τις μικρές λεπτομέρειες στα πανιά, την ποιότητα του ξύλου, τα στολίδια, τον εξοπλισμό, το σουλούπι. Ή να είσαι μαζί με έναν γνώστη που θα σου εξηγήσει, θα σου δείξει τις λεπτομέρειες. Σάββατο βράδυ, στη μαρίνα των Σπετσών, παρέα με έναν φίλο που έπαιρνε μέρος στη Ρεγκάτα Κλασικών και Παραδοσιακών Σκαφών, δεν μπορούσα παρά να μη θαυμάσω όλα αυτά τα σκάφη από ξύλο, σκαρωμένα σε μακρινά και κοντινά μέρη, με μεγάλους και μικρούς πλόες, με διηγήσεις για τους ιδιοκτήτες τους.
Ο διεθνής θεσμός έκλεισε φέτος 8 χρόνια ζωής και, χάρη στα θέλγητρα των Σπετσών και τη σκληρή δουλειά των διοργανωτών (του ιστορικού Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος, του δήμου του νησιού, του ξενοδοχείου «Ποσειδώνιο»), μερικά από τα πιο γνωστά και καλοφτιαγμένα σκάφη της Ελλάδας και του εξωτερικού ήταν εκεί μπροστά μας, δεμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Η μαγεία με τα κομψά πλεούμενα –καΐκια, ιστιοπλοϊκά, λατίνια που τρέχουν όλα μαζί στον ιδιαίτερο αυτόν αγώνα– είναι ότι αποτελούν ένα ταξιδιάρικο κομμάτι ομορφιάς. Και αυτές τις ημέρες της σπετσιώτικης ρεγκάτας (14-17/6), το διαπόρι ανάμεσα στο νησί και την Πελοπόννησο γέμισε από πανιά και ξάρτια, μια μικρή φαντασμαγορία για όποιον είχε την τύχη να το δει από κοντά όπως εγώ.
Στέλιος Σωτηρίου, Θεόδωρος Πολυχρονίδης με τη Γεωργία Κουμουτσάκου (από τους χορηγούς του αγώνα), Παναγής Μαρκαντωνάτος και Στρατής Ανδρεάδης, το ηρωικό πλήρωμα του «Στρατή».
Να, ένας τρόπος να έρθουν στην Ελλάδα, άνθρωποι εύποροι και αξιόλογοι που θα καταλάβουν την αξία μας και όχι τουρίστες με all inclusive πακέτα που δεν θα πάρουν μυρωδιά τι συμβαίνει έξω από το ξενοδοχείο. Να, επίσης, ένας τρόπος να δώσεις ξανά πνοή στα καρνάγια με τους παλιούς μάστορες. Ο μαστρο-Ντίνος Κορακής και ο γιος του ανέλαβαν να κάνουν πολλές μετατροπές σε σκάφη που ήταν να πάρουν μέρος στον αγώνα. Οι Σπέτσες είναι ένα νησί με δοξασμένο ναυτικό παρελθόν, κάτι που αναβιώνει η ρεγκάτα.
Ας μην ξεχνάμε όμως και κάτι ακόμα. Η ιστιοπλοΐα είναι άθλημα fair play, με ψυχή ευγενική, άθλημα που έχει να κάνει με την αντοχή και το πείσμα. Οταν ο Στρατής Ανδρεάδης –από τους πρωτεργάτες της ιδέας για τη δημιουργία του αγώνα– είδε το καΐκι του, τον «Στρατή», να βουλιάζει λόγω μιας ατυχίας στην εκκίνηση, πληρώματα των συναγωνιζομένων έτρεξαν να βοηθήσουν. Και παρότι το ωραίο σκαρί έφτασε μέχρι τον πάτο, ανεσύρθη ταχύτατα, επιδιορθώθηκε μέσα σε ώρες και το άυπνο πλήρωμα κατάφερε να διακριθεί στον επόμενο αγώνα. Η ναυτοσύνη είναι σπουδαίο πράγμα, άξιο να περαστεί σαν ηθικός κώδικας από γενιά σε γενιά. Ιδού τι άλλο μπορεί να σε μάθει ένας τέτοιος αγώνας…