Τον Μάιο του 2012 σεισμική δόνηση μεγέθους 6,2 βαθμών Ρίχτερ, που σημειώθηκε στην περιοχή της Εμίλια Ρομάνια στη βόρεια Ιταλία, μεταξύ των πόλεων Μόντενα και Φεράρα, είχε έξι θύματα και πολύ σοβαρές υλικές ζημιές. Λίγες μέρες αργότερα, και προτού προλάβουν οι κάτοικοι να ξεπεράσουν το αρχικό σοκ, μια νέα σεισμική δόνηση γύρω στα 6 Ρίχτερ αυτή τη φορά, έπληξε ξανά την περιοχή, προκαλώντας τον θάνατο 19 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων. Καταστράφηκαν σπίτια, καταστήματα, μνημεία, επιχειρήσεις.
Υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες. Μία απ’ αυτές ήταν η μεγάλη ζημιά που υπέστη ο γαστρονομικός θησαυρός της περιοχής, η παρμεζάνα, η οποία παράγεται στην Πάρμα, στη Μόντενα, στη Ρέτζιο Εμίλια και κάποιες περιοχές της Μπολόνια. Γύρω στα 40 εργοστάσια επλήγησαν, ενώ περισσότερα από 600.000 κεφάλια παρμεζάνας καταστράφηκαν.
Για μεγάλο διάστημα μετά την καταστροφή, ένα διάσημο τέκνο της Μόντενα –η οποία έχει «γεννήσει» επίσης τον Εντσο Φεράρι και τον Λουτσιάνο Παβαρότι–, ο Μάσιμο Μποτούρα, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να βοηθήσει τον τόπο και τους παραγωγούς. Διοργάνωσε ο ίδιος ή πήρε μέρος σε περίπου 25 φιλανθρωπικές εκδηλώσεις για να στηρίξει όσους πάλευαν να ξαναστήσουν τις επιχειρήσεις του.
Πριν από λίγες μέρες, ο Μάσιμο Μποτούρα που μαζί με τη σύζυγό του έχουν ιδρύσει τον οργανισμό Food for Soul για την ορθότερη διαχείριση της τροφής, ώστε να φτάνει σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, επέστρεψε στην κορυφή, εκεί όπου είχε βρεθεί ξανά το 2016. Το εστιατόριό του «Osteria Francescana» στη Μόντενα, προσκύνημα για τους λάτρεις της υψηλής γαστρονομίας, κέρδισε για το 2018 την πρώτη θέση στη λίστα με τα 50 καλύτερα εστιατόρια του κόσμου. Οταν διάβασα την είδηση, δεν σκέφθηκα τα πιάτα του, αληθινά έργα τέχνης. Ενα απ’ αυτά με τίτλο «Ουπς, μου έπεσε η τάρτα λεμονιού», σίγουρα θα το ζήλευε ο Τζάκσον Πόλοκ. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι μια τόσο υψηλή διάκριση τελικά δεν πρέπει να αφορά μόνο το ταλέντο στη μαγειρική, αλλά να προσμετρά τη συνολική παρουσία του ατόμου, το αποτύπωμα που αφήνει στη γαστρονομία και στην κοινωνία, τη γενικότερη προσφορά του, το αν εντέλει κάνει τον κόσμο έστω και κατ’ ελάχιστον καλύτερο. Ο Μάσιμο Μποτούρα είναι μια τέτοια σπάνια περίπτωση, φιλόσοφος, οραματιστής, άνθρωπος με ενσυναίσθηση. Oταν ανέβηκε να παραλάβει το βραβείο του στην τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Μπιλμπάο, είπε διάφορα, ευχαρίστησε τους συνεργάτες του, και όσους ταξιδεύουν από κάθε γωνιά του πλανήτη για να βρεθούν στο εστιατόριό του στη Μόντενα. Εγώ ξεχώρισα μια φράση του, που πιστεύω ότι συμπυκνώνει την αποστολή των σπουδαίων, καινοτόμων σεφ στη σημερινή εποχή. «Θα χρησιμοποιήσω τους προβολείς για να κάνω ορατούς τους αόρατους».