Στις 25 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής» δόθηκε η ευκαιρία σε σπουδαστές της ακαδημίας νέων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών να συνεργαστούν με την ορχήστρα. Εύλογα διερωτάται κανείς σχετικά με το μέλλον αυτών των νέων σε μια χώρα που δυσκολεύεται να συντηρήσει τρεις, όλες κι όλες, κρατικές ορχήστρες: η πολιτεία δεν παρέχει την απαραίτητη στήριξη και το κοινό, εκκωφαντικά απόν, μοιάζει στην πλειονότητά του να προσέρχεται προκειμένου να δει διάσημους μουσικούς, παρά για να ακούσει μουσική.
Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά σε ένα κράτος χωρίς ουσιαστική μουσική παιδεία, στο οποίο επιπλέον η κλασική μουσική, ως «δυτική» και «αστική», έχει πολεμηθεί από την ίδρυσή του; Ακόμα και το κρατικό ραδιόφωνο εκπέμπει πλέον μόνο περιστασιακά κλασική μουσική, ανάμεσα σε πλήθος εκπομπών λόγου και άλλων ειδών «ποιοτικής» μουσικής. Τελειωτικό χτύπημα δόθηκε μέσα από την άποψη που καλλιεργήθηκε και επικράτησε από τη Μεταπολίτευση και μετά, πως δεν υπάρχουν είδη μουσικής: η μουσική είναι μία, καλή και κακή. Ετσι, με έντεχνο τρόπο και βολικές συνοπτικές διαδικασίες εξισώθηκε ο Μπαχ με τραγουδοποιούς και δημοφιλείς βάρδους. Καρπός αυτής της πεποίθησης είναι η σημερινή πραγματικότητα.
Δεν εκπλήσσει, επομένως, που η Κρατική, χωρίς προσκεκλημένο διάσημο αστέρα, εμφανίστηκε μπροστά στο λιγοστό πιστό κοινό της και στους συγγενείς των περίπου τριάντα παιδιών. Και όμως, ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες της! Στο πρώτο μέρος η βραδιά περιλάμβανε το Κοντσέρτο αρ. 22 του Μότσαρτ. Στο πιάνο η Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου απέδωσε τη μουσική διατηρώντας καθαρή μελωδική γραμμή και ταιριαστά συγκρατημένη έκφραση, διαμορφώνοντας τις φράσεις με ευγένεια, αλλά επίσης στιβαρά, χωρίς περιττό λυρισμό. Η ορχήστρα, υπό τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Στέφανο Τσιαλή, συνεργάστηκε μαζί της άψογα, στηρίζοντας τις εναλλαγές των διαθέσεων.
Για το δεύτερο μέρος της βραδιάς ο Τσιαλής επέλεξε ένα έργο πολύ γνώριμο στην Κρατική, το οποίο, επιπλέον, χάρη στη γραφή και την πληθωρική ενορχήστρωσή του εύκολα ενθουσιάζει το κοινό: τη «Συμφωνία των Αλπεων» του Ρίχαρντ Στράους. Συμφωνικό ποίημα, το οποίο παρακολουθεί λεπτομερώς ένα πρόγραμμα, σαν κινηματογραφική μουσική ενός ντοκιμαντέρ, ήταν εύλογο ότι θα αποσπούσε καλή ερμηνεία από τον Τσιαλή, που αγαπά τη μουσική για το σινεμά.
Επιπλέον, μεγάλο μέρος της γοητείας της παρτιτούρας στηρίζεται στα πνευστά, ξύλινα και χάλκινα, που είναι οι πιο δυνατές ομάδες της Κρατικής: κόρνα και τρομπόνια γέμισαν με καθαρό ήχο την αίθουσα, ενώ εξαιρετικές ήταν οι σολιστικές συνεισφορές σε όμποε, κλαρινέτο, αγγλικό κόρνο, φλάουτο και πίκολο. Στο άλλο άκρο, το εκτεθειμένο σόλο του τσέλου εξέθεσε ακόμη μία φορά τη συγκεκριμένη ομάδα. Συνολικά τα έγχορδα, παρά τον μεγάλο αριθμό τους, δυσκολεύτηκαν να απογειώσουν τα εκτενή μελωδικά τόξα του Στράους, καθώς η ίδια η ποιότητα του ήχου και η διαφάνειά του ήταν περιορισμένη. Μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν.