Αγνοια μήτηρ πάσης κακίας

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, περάσαμε μια ζωή ζητώντας λύση με «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία». Οταν μας προσεφέρθη διά του σχεδίου Ανάν, ξεσηκώθηκαν όλοι με το ερώτημα «τι είναι ετούτο;». Οι κατάρες κατά της λύσης βασίζονταν στην άγνοια των πολλών για τη φύση της ομοσπονδίας. Διάφοροι ταγοί του έθνους έλεγαν πως το μόρφωμα που θα προέκυπτε την επομένη της εφαρμογής του σχεδίου θα ήταν μοναδικό στον κόσμο. Είχαν δίκιο. Αλλά πάλι, μήπως έχει ματαγίνει κράτος σαν τη Γαλλία, σαν τις ΗΠΑ ή σαν το Βέλγιο; Γράφαμε τότε πως «κάθε κράτος που δημιουργείται είναι λίγο-πολύ μοναδικό. Είναι προϊόν της ιστορικής συγκυρίας, ένας πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ ομάδων ανθρώπων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Κάθε κράτος που δημιουργείται αναπτύσσει τους δικούς του θεσμούς, σύμφωνα με τις παραδόσεις, τη συγκυρία και τους συμβιβασμούς της εποχής. Ετσι η Γαλλία είναι Προεδρική Δημοκρατία έχοντας πρωθυπουργό, ενώ οι ΗΠΑ είναι Προεδρική Δημοκρατία χωρίς πρωθυπουργό. Η Βρετανία λόγω παράδοσης έχει βασιλεία κι εμείς επίσης λόγω παράδοσης και ισχυρών πολιτικών συγκρούσεων έχουμε Προεδρευόμενη Δημοκρατία. (…) Aλλη είναι η ομοσπονδιακή δομή των ΗΠΑ, άλλη του Βελγίου και άλλη θα είναι της Ευρωπαϊκής Ενωσης όταν ολοκληρωθεί» (21.4.2004).

Τελικώς, με πολλά ψεύδη και περισσότερες κραυγές το σχέδιο καταψηφίστηκε από τους Κυπρίους και σήμερα, αντί τα ευρωπαϊκά σύνορα να είναι στη θάλασσα μεταξύ της Τουρκίας και της Κερύνειας, είναι στο φυλάκιο της Λήδρας· αντί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να κάνουν μαζί γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες, έχουν δερβέναγα στο κεφάλι τους τον Ερντογάν.

Στο Μακεδονικό από τα μέσα του 19ου αιώνα προσπαθούσαμε να πείσουμε τους Σλάβους που ζούσαν δυτικώς της σημερινής Βουλγαρίας ότι δεν είναι Βούλγαροι, αλλά Μακεδόνες και ότι η γλώσσα τους δεν ήταν ένα βουλγαρικό ιδίωμα (όπως λένε διάφοροι γλωσσοταγοί σήμερα) αλλά μακεδονίτικα. Το γράφει ακόμη και η Πηνελόπη Δέλτα «Στα μυστικά του Βάλτου». Αυτή είναι η λογική, η συμφέρουσα, εθνικώς θέση. Οι Βούλγαροι με πάτημα τη «μειονότητά τους» ήθελαν να κάνουν την «εθνική τους ολοκλήρωση» με τα εδάφη της σημερινής Βορείου Μακεδονίας και κάποια δικά μας.

Πολλοί λένε ότι τα φαντάσματα του αλυτρωτισμού είναι ακόμη ζωντανά και θα τα βρούμε μπροστά μας. Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Αλλά ποιον αλυτρωτισμό πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο; Τον σλαβομακεδονικό ή τον βουλγαρικό διά μιας μεγάλης Βουλγαρίας; Γι’ αυτό, παρά τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κάποιος για τη συμφωνία των Πρεσπών, πρέπει να είναι εντελώς ανόητος για να προπαγανδίζει ενάντια στην εθνική γραμμή και να αποκαλεί τους γείτονες βουλγαρικό φύλο ή τη γλώσσα τους βουλγαρικό ιδίωμα. Ή εντελώς αγράμματος, που είναι το ίδιο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή