Πού να τρέχεις καλοκαιριάτικα;

Πού να τρέχεις καλοκαιριάτικα;

3' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μου περιέγραφε φίλος τον μάλλον υποτιμητικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η Φώφη τον Σταύρο στο ΚΙΝΑΛ. Τον συναντά σε κάποιο διάδρομο, στα γραφεία ή στη Βουλή, και πάντα του θέτει το ίδιο ερώτημα: «Τελικά, εσύ, δεν έχω καταλάβει, τι θέλεις;». Το θέτει, δε, με το υφάκι της υπεροψίας, την οποία μαλακώνει κάπως η επιτηδευμένη στωικότητα, με την οποία οφείλει κάθε ανώτερος άνθρωπος να αντιμετωπίζει τους μικρούς και τους μωρούς. Οπως αντιμετωπίζει μια δασκάλα τον επίμονα απείθαρχο μαθητή, που δεν λέει να καταλάβει το καλό του· με τον αναστεναγμό εκείνο, δηλαδή, που το νόημά του κυμαίνεται κάπου ανάμεσα στον οίκτο και στην αποδοκιμασία. Τι να κάνουμε; Δεν θα μάθουν όλα τα παιδιά γράμματα! Κρίμα…

Αυτή ήταν η κατάσταση μετά την εκλογή της από τη βάση και πριν μας προκύψει η συμφωνία με τα Σκόπια. Φαντασθείτε, λοιπόν, πώς είναι τώρα το κλίμα, με τον Σταύρο αναφανδόν υπέρ της συμφωνίας και τη Φώφη να λιβανίζει το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. Ολοι το γνωρίζαμε εκ των προτέρων και προειδοποιούσαμε ότι θα ήταν λάθος του Σταύρου να εντάξει το Ποτάμι στο ΚΙΝΑΛ και να διεκδικήσει την ηγεσία του. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, το οποίο στη σκέψη του Σταύρου έχει μυθικές διαστάσεις, ήταν προϊόν συγκεκριμένων συνθηκών και προσωπικοτήτων, που δεν επαναλαμβάνονται. Οσο για το ΠΑΣΟΚ που απέμεινε, αυτό ίσως να είναι χειρότερο εν τέλει και από το ΠΑΣΟΚ που μετανάστευσε στον ΣΥΡΙΖΑ, με την έννοια ότι πρόκειται για ανθρώπους στην κρίση των οποίων το συναίσθημα και η πίστη στα σύμβολα υπερτερούν της πραγματικότητας. Οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ κάτι κατάλαβαν, έστω και αν αυτό που κατάλαβαν ήταν λάθος, γι’ αυτό και μεταφέρθηκαν αλλού. Εκείνοι όμως που παραμένουν αμετακίνητοι στο ΠΑΣΟΚ απλώς δεν κατάλαβαν τίποτε. Νομίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να γίνει ξανά κόμμα εξουσίας – πολύ λυπηρό για τους ίδιους, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.

Ωστόσο, η ειρωνική διαπίστωση στη χθεσινή ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ είναι σωστή, παρά τον στόμφο της διατύπωσης: «Το Κίνημα Αλλαγής είναι ένα ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω». Ποτάμι δεν το λες, αλλά δεν γυρίζει πίσω και δεν συμφέρει –ούτε τον Σταύρο– να γυρίσει πίσω. Ενας σοβαρός λόγος είναι ότι η απόσχιση θα εξυπηρετούσε την κυβέρνηση και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία βλέπουμε τον ορίζοντα στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. Οι τελευταίοι θα ζητήσουν ενισχυμένη πλειοψηφία 180 ψήφων για να εγκριθεί η συμφωνία από τη Βουλή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα απαντήσει ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης, την οποία οι ΑΝΕΛ θα είναι αδύνατο να δώσουν.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η απόσχιση δεν θα προσέφερε τίποτε ούτε στον Σταύρο προσωπικώς ούτε στο Ποτάμι. Κατ’ αρχάς, επειδή η αναγνώριση του λάθους, όσο γενναία και αν είναι, αποκαλύπτει το μέγεθος της αρχικής επιπολαιότητας. Υστερα, επειδή τη χρησιμότητά του το Ποτάμι και ο αρχηγός του μπορούν να την υπερασπισθούν καλύτερα μέσα από το ΚΙΝΑΛ, παρά αν φύγουν και πάρουν τα βουνά για να βρουν τον χαμένο εαυτό τους. Μεγαλύτερη αξία θα έχουν οι θέσεις του Ποταμιού όταν εκφράζονται μέσα από το ΚΙΝΑΛ, παρά μέσω της αυτόνομης παρουσίας τους. Αυτό, βέβαια, συνεπάγεται τριβές, διαφωνίες και επεισόδια· όμως η συμμετοχή του θα αντιπροσωπεύει μια προοπτική για την Κεντροαριστερά, ενώ αν οι δρόμοι τους χωρίσουν η μόνη προοπτική του ΚΙΝΑΛ είναι η αναπαλαίωσή του πάνω στις γραμμές του ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Σήμερα το Ποτάμι είναι προστιθέμενη αξία στο ΠΑΣΟΚ· μόνο του, δεν θα είναι τίποτε.

Ούτως ή άλλως, το τέλος του Ποταμιού είναι προδιαγεγραμμένο και η πορεία αυτή δεν αντιστρέφεται, ο κόσμος να χαλάσει. Σε κανέναν δεν αρέσει ο θάνατος, αλλά φαντάζομαι ότι είναι καλύτερο να τον αντιμετωπίσεις σε έναν οίκο ευγηρίας –έστω και αν έχει αντιπαθέστατη διευθύντρια– παρά στον δρόμο. Επομένως, πού να τρέχεις τώρα, Σταύρο; Καλοκαιριάτικα, να παίρνεις σβάρνα τις παραλίες, μες στο λιοπύρι, με τα παπούτσια να βουλιάζουν στην άμμο, για να μοιράζεις φυλλάδια; Ετσι όπως ήλθαν τα πράγματα, μείνε στο ΚΙΝΑΛ για να εκνευρίζεις τη Φώφη και διασκέδασέ το!

Προϊδεασμός;

Στο Eurogroup, ο Γιούκλιντ εμφανίστηκε με διαφορετικό σακίδιο από εκείνο με το οποίο τον έχουμε συνηθίσει. Για την περίσταση, κουβαλούσε το «αμπιγιέ» του, που έλεγαν οι παλιοί, και άφησε το γνωστό κόκκινο, που έχει και ένα επίσης κόκκινο, λούτρινο πιθηκάκι να κρέμεται από τα λουριά του. Κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να είναι καινούργιο απόκτημα, διότι δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ με τη συγκεκριμένη τσάντα – διότι δεν είναι ακριβώς σακίδιο, αλλά τσάντα σαν αυτές των ταχυδρόμων, σε μαύρο χρώμα. Επίσης, δεν φορούσε το κόκκινο ρολόι του, αλλά ένα μαύρο. Προϊδεασμός, άραγε, για την ώρα της γραβάτας που τόσο την περιμένουν;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή