Ο φίλαθλος κόσμος ζει στους ρυθμούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας. Μιας διοργάνωσης που εκτός και εντός γηπέδων οργανωτικά μπορεί να χαρακτηριστεί άψογη, ενώ αγωνιστικά δεν λείπουν οι εκπλήξεις, μεγάλες και μικρές, που αποτελούν το αλατοπίπερο του ποδοσφαίρου, αυτό που συγκλονίζει μικρούς και μεγάλους.
Εκείνο που αναζητούμε και ελπίζουμε πως θα το δούμε στην επόμενη φάση, που δεν υπάρχουν οι υπολογισμοί των βαθμών, είναι το θέαμα. Σχεδόν όλες οι ομάδες δείχνουν να φοβούνται η μία την άλλη και απόρροια αυτού του «φόβου» είναι συντηρητικά συστήματα, με αργή ανάπτυξη, που κουράζουν τον κόσμο.
Αλλο χαρακτηριστικό της διοργάνωσης που ξεχωρίζει, είναι το κλείσιμο της «ψαλίδας» ανάμεσα στους μικρούς και στους μεγάλους. Πιθανόν οι σπουδαίοι και πανάκριβοι παίκτες δεν ρισκάρουν για να αποφύγουν πιθανούς τραυματισμούς, σε αντίθεση μ’ αυτούς που ποθούν τη διάκριση και αναζητούν ένα ακριβό συμβόλαιο.
Κι αν θελήσουμε να κάνουμε μία σύγκριση με τη δική μας Εθνική, που ο κόσμος πίστεψε πως θα μπορούσε να βρεθεί στην τελική φάση, αποκλείοντας την Κροατία, το αποτέλεσμα θα ήταν απογοητευτικό. Ειλικρινά δεν μπορώ να βρω κάποια ομάδα να είναι υποδεέστερη από τη δική μας. Ακόμα κι αυτές που δεν έχουν πάρει βαθμό και δεν έχουν πετύχει τέρμα, στους δύο πρώτους αγώνες, δείχνουν να πατούν καλύτερα στο γήπεδο και να είναι πιο οργανωμένες.
Και σκεφθείτε το πόσο ποδοσφαιρικά φτωχοί είμαστε, που μέσα σ’ αυτές τις «32» βρίσκονται χώρες που βγήκαν από πολέμους ή έγιναν ανεξάρτητα κράτη πριν από λίγα χρόνια. Απλά, όσο αυτές έκαναν βήματα μπροστά, εμείς οπισθοχωρούσαμε χωρίς σταματημό μέχρι σήμερα…